Vikan - 29.10.1992, Qupperneq 34

JÓNA RÚNA KVARAN SKRIFAR
INNSÆ ISNEISTAR
BLAÐUR
Oft á tíöum er engu lík-
ara en viö venjum
okkur á aö þvaöra
um eitt og annaö sem tengist
mönnum og málefnum á þann
hátt aö til skammar er, satt
best aö segja. Ekki þurfum viö
alltaf aö vera mjög kunn máls-
atvikum og fólki sem viö
blöðrum um af kappi i þekk-
ingarleysi og ókunnugleika
eins og viö værum meö staö-
góða reynslu eða haldgóðar
upplýsingar til aö byggja frá-
sögnina á. Hvers kyns þvæla,
hugsanlega neikvæö í eðli
sínu, sem á sér ekki sann-
leiksgildi eða traustar heimild-
ir en viö venjum okkur samt á
að koma á framfæri viö ná-
ungann, er eins og hvert ann-
aö ósæmilegt fleipur og á
venjulega upphaf sitt í höföinu
á höfundi sínum. Þaö er leið-
inlegur ávani aö þrugla
tæpitungulaust um eitthvaö
sem viö þekkjum ekki, bara tii
þess eins kannski aö vekja
einhverja tímabundna athygli
á eigin persónu.
Aögát í oröi er mikilvæg og
heppilegast aö venja sig á
sem minnst kjaftæöi og
þvætting um þaö sem okkur
er meö öllu ókunnugt um.
Þekktir einstaklingar hafa oft-
ar en ekki liðið sárlega fyrir
markleysi í frásögnum ókunn-
ugra af þeim og athöfnum
þeirra. Vissulega ber okkur aö
viröa einkalíf annarra og
reyna eftir fremsta megni aö
foröast rugi og píp um það
sem viö augljóslega höfum
ekki þekkingu á. Þaö á við
alla umfjöllun sem einungis
þjónar þeim hallærislegu sjón-
armiöum að blaðra af óvar-
kárni og fyrirhyggjuleysi um
þaö sem er annarra.
Á heimilum þar sem foreldr-
ar venja sig á alls kyns
gaspur, sem börnin þeirra
hlusta stööugt á, má augljós-
lega gefa sér aö með þannig
lausmælgi er beinlínis verið
í vináttu
er mikil-
vægt aö
fleipra
aldrei
meö þaö
sem vinir
trúa hver
öörum
fyrir.
aö rækta upp líkur á því aö
börnin taki upp sömu ósiöi
síðar og jafnvel fljótlega. Öll
óráövendni og neikvæö
tungulipurö er líkleg til aö
valda sárindum fyrr eöa síðar.
Þaö hefur löngum verið
markmiö einstaka fólks á
vinnustöðum að þvæla með
alls konar slúöur í kaffitímum
og sum markleysan veriö
þess eölis aö sá sem fleiprað
er um hefur ekki haft annaö
upp úr þvaörinu en megnustu
leiðindi og sárindi. Sjaldan
fær sá eöa sú sem fyrir laus-
mælgi annarra veröur mikiö
færi á aö vanda um viö viö-
komandi gasprara og þess
vegna komast blaöurskjóöur
upp meö aö viðhalda þessum
ósiöum sínum, jafnvel árum
saman.
í vináttu er mikilvægt aö
fleipra aldrei meö þaö sem
vinir trúa hver öörum fyrir.
Slíkt brot á trúnaöi er mjög ó-
sanngjarnt enda grátlegt aö
þannig trúnaðarbrot í einlægri
vináttu skuli yfirleitt koma fyrir.
Viö vitum að fæst orö bera
minnsta ábyrgö. Þaö getur
veriö mikilvægt aö minna sig
á þannig afstööu til mála eins
oft og viö getum því þannig
drögum við úr líkum á aö við
verðum til þess aö þrugla og
blaöra um þaö sem ætti ekki
að fá líf á okkar ágætu tungu.
Vöndum því hugsanir okkar
og allan flutning á þeim til
annarra og notum hvert tæki-
færi til aö fjalla jákvætt um allt
og alla, jafnvel þó okkur líki
ekki allt sem viö heyrum og
sjáum og hana nú. □
r ?} ||H ♦ * ' boRfJ FmGiLfl Huiöu- mhaj/j QUFU. Rt\b(\ 'ft A, ÍT Hi/ítbi MO&L Trutr bRHUCr 5R II ■
> 1
ni FtíiÐi S'AR. s > Re^k/r R'f\S
"JjKÍU
Cti/Ji ö
ódTi KR&Fuíl KUSK SviKu/v\ % / 3 > i
£í M fí SjÁ EFTi^ Z Eía/5 y > ./ > * / >
Fjo/< - > V FáLÐu. MÓoór V
G.QUU- fHEO ToLu 'oK'JRRfí * > L >
HRfíP /)ÁA/5 —v— > 1 z
/ l 3 y 5~ <e> SPÍR- fi-Öl
34 VIKAN 22.TBL. 1992
Lausnarorð 1-7: ÁKALLAR