Vikan - 18.12.1993, Blaðsíða 81

„Þegar ég fór til Marokkó
1976 lenti ég í heilmiklu æv-
intýri. Ég var meö hópi af
fólki og viö höföum leigt okk-
ur jeppa til aö komast á milli
staða. Svo geröist það að
bílstjórinn villtist í miöri eyöi-
mörkinni, þaö var svarta-
myrkur og nánast ókeyrandi
á lélegum veginum. Loks sá-
um viö Ijós í fjarska sem
reyndist svo vera herstöö á
landamærum Alsír og Mar-
okkó. Þegar þangað var
komiö var okkur gerö heljar-
innar veisla og þar voru, mór
til mikillar undrunar, á boð-
stólum sviöahausar, alveg
eins og þeir íslensku. Og
það skyldi engan undra að
ég var sú eina í hópnum
sem borðaði sviöin, hinir
bara fussuðu og sveiuöu viö
þeim og skildu ekki hvernig
ég gat látiö þennan óþverra
inn fyrir mínar varir. Ég var
himinlifandi yfir kræsingun-
um en ég var hins vegar ekki
eins himinlifandi nóttina á
eftir. Ég varð fárveik og kast-
aði upp alla nóttina og
neyddist til aö eyða henni
meö púddum í hænsnabúi.
Ég fór til Zimbabwe 1991
og sá fyrsti, sem ég hitti fyrir
í höfuöborginni, Harare, var
hvítur maöur. Hann spuröi
hvaðan ég væri og ég sagö-
ist vera frá íslandi. Og þá
sagði hann, eins og ekkert
væri eðlilegra: „Já, já, ís-
landi! Dóttir mín er einmitt
nýkomin þaöan heim til Eng-
lands en hún var aö vinna í
6 mánuöi í fiski á Flateyri."
Og ég var náttúrlega alveg
gapandi því mér fannst þetta
svo sniðug tilviljun. Aö loknu
feröalagi til Zimbabwe fór ég
til Suður-Afríku en ég hafði
haft það sem grundvallar-
reglu að fara ekki þangað
fyrr en aö aðskilnaðarstefn-
an yrði afnumin. Þaö
skemmtilega geröist á hótel-
inu, sem ég var á í Höfða-
borg, aö þar var íslensk
starfsstúlka. Ég spjallaði viö
hana og hún tjáöi mér aö
hún hefði flust meö foreldr-
um sínum suöur eftir. Og
daginn áöur en ég yfirgaf
hóteliö þá hringdi faðir stúlk-
unnar í mig og spuröi hvort
ég myndi ekki eftir sér. Þá
kom í Ijós að þarna var á
ferðinni gamall skólabróðir
minn frá því ég var aö læra í
Svíþjóð, 35 árum áöur. Ég
tók mikið af myndum í Suö-
ur-Afríku og talaði við
marga, bæði svarta og hvíta.
Mér fannst blökkumennirnir
vera fullir af von og tilbúnir
aö gleyma því liðna. En þaö
var allt annar tónn í þeim
hvítu, mér fannst þeir fullir af
fyrirlitningu í garð svartra."
Hvaöa lönd eru næst á
dagskrá hjá þér?
„Mig langar aö fara til Eg-
yptalands nú um jólin. Ég er
mjög hrifin af þeirri fornu
menningu sem þar er og
pýramídarnir eru heillandi.
Ég er hins vegar ákveöin í
aö fara til Namibíu í vor og
e.t.v. Botswana í leiöinni. Ég
fæ aldrei leiö á Afríku og
mér finnst gaman aö upplifa
þaö sem hún hefur upp á aö
bjóða. Fyrir Ijósmyndara er
Afríka líka mjög spennandi
viðfangsefni."
Já, þaö verður ekki af
henni Önnu Hauksdóttur
skafiö aö hún kallar ekki allt
ömmu sína þegar ferðalög til
framandi landa eru annars
vegar. Fyrir utan mikinn Ijós-
„Kona knúsar
kött“ - mynd-
ina tók Anna
á ferðalagi
sínu um Tyrk-
land.
myndaáhuga hefur Anna
alltaf veriö mikill göngugarp-
ur og hún hefur stundað
skíöi um árabil, enda umvaf-
in bæði frönsku og svissn-
esku Ölpunum. En síðastlið-
iö sumar varð hún fyrir því
óhappi að fótbrotna illa í fjall-
göngu og verður því vænt-
anlega lítiö úr bæöi göngu-
og skíðaferðum hjá henni á
næstu misserum.
„Til að fylla upp í það
tómarúm hef ég fjárfest í litl-
um skemmtara og er þegar
farin aö læra á nóturnar. Og
bráöum get ég spilað lög og
dundað mér viö þaö í stað
þess að klífa fjöll." □
Þessa mynd tók Anna í Suður-Afríku.
Suður-Afríku virtust blökkumennirnir full-
ir af von og tilbúnir að gleyma því liðna.“
FERÐALOG