Vikan - 24.01.1994, Blaðsíða 52

VEITINGAHÚS
ember 1983. Húsnæðiö
hafði krafist mikilla fram-
kvæmda sem kostuðu sitt og
tiltölulega mikil velta fyrstu
misserin dugði ekki til að
dæmið gengi upp sem
skyldi. Að einu og hálfu ári
liðnu langaði strákana að
selja staðinn. Ég var búinn
að kynnast Guðlaugu þegar
hér var komið sögu og vann
hún þarna hjá mér. Okkur
var annt um staðinn. Við fór-
um heim og reiknuðum
dæmið upp á nýtt og gerðum
áætlun um það hvernig við
gætum náð hagnaði út úr
því. Ég gerði kauptilboð til
tveggja ára og fékk fyrir-
greiðslu í banka. Tilboðinu
var tekið og okkur tókst að
standa við allar skuldbind-
ingar.
Við borguðum staðinn upp
á tveimur árum - sem hlýtur
að vera algjört met. Verð-
bólgan lækkaði nokkuð á
þessum tíma sem var mjög
hliðhollur þessum veitinga-
rekstri enda spruttu sams
konar staðir upp allt í kring-
um okkur.
Reksturinn gekk mjög vel
en það var alltaf draumur
okkar Guðlaugar að eignast
góðan veitingastað þar sem
maturinn yrði í fyrirrúmi. Úr
varð að við keyptum veit-
ingahúsið Við sjávarsíðuna í
Tryggvagötu. Þegar við
höfðum rekið staðinn í mán-
uð komumst við að raun um
að dæmið gengi ekki upp að
öllu óbreyttu. Við lokuðum
því og breyttum staðnum eft-
ir eigin höfði - máluðum,
spörsluðum og fengum
smiði okkur til aðstoðar.
Við vildum hafa þetta
kaldan stað eins og
þá sem voru komn-
ir í tísku í Evrópu
- með bera veggi
og svo framveg-
is - en það
gekk ekki. Við
búum í svo
köldu landi
og umhverf-
ið innan-
húss verður
að taka tillit
til þess. Við
fórum því út
í „ruslahaug-
astefnuna"
þar sem öllu
mögulegu er
hent á vegg-
ina og um-
hverfið gert svo-
lítið „fansý“. Við
keyptum litríka og
nýstárlega diska til
dæmis og alls konar
Rjóma-
soöinn
steinbítur er
einn af
uppáhalds-
réttum
Guffa.
framvegis. Þess vegna þurfti
ég ekki að skammta þeim
það á diskinn sem þau ekki
borðuðu.
Ég varð að gæta mín á því
að kostnaður færi ekki úr
böndunum svo að krakkarnir
þyrftu ekki að borga meira
en ráð var fyrir gert að
hausti. Ég lærði það að ef ég
nýtti hlutina vel - skóf kjöt-
beinin, skar fiskinn í rétta
bita, sem voru hæfilegir á
diskana, og ef afgangur varð
fór hann í bollur. Með því að
nýta matinn gekk minna á
birgðirnar og vinnan hjá mér
minnkaði við að búa kannski
til næstu máltíð. Þetta hefur
nýst mér vel í starfi æ síðan
- ég lærði hversu mikilvæg
hagræðing er.
Þessir krakkar hafa sótt til
mín hingað á Loftleiðir eins
og þeir gerðu á Mávinum og
Gauknum. Fjöldinn skiptir
hundruðum sem ég kynntist
á Bifröst.
Þar eð ég var á svipuðum
aldri og nemendur tók ég
þátt í félagslífinu með þeim
og íþróttunum eins og ég
hafði tíma til, fór jafnvel með
þeim í keppnisferðir þegar
svo bar undir. Kennararnir
stunduðu líka íþróttir mikið
og oft reyndí ég að hagræða
tíma mínum svo ég yrði fyrr
búinn á daginn og gæti
kannski spilað einn leik í fót-
bolta eða badminton.
Einn aðalkosturinn við að
búa þarna var hversu stuttar
vegalengdirnar voru. Fyrst
bjó ég uppi á svokölluðu
Skakkalofti í tveimur her-
bergjum beint fyrir ofan eld-
húsið. Síðar komst ég í íbúð,
sem var rétt hjá íþróttasaln-
um, og loks í nýtt einbýlis-
hús. Ég var þarna með þrjú
börn sem ólust upp við
skemmtilegar aðstæður. Ég
hafði gaman af því að þau
gátu hlaupið um úfið hraunið
án þess að skemma skóna
sína en svo komu borgar-
börnin í heimsókn og tættu
skóna í hrauninu. Þegar við
komum svo í bæinn slitu
börnin skónum mjög fljótt á
malbikinu og steypunni.
Ég sakna sveitarinnar oft
þótt ég vildi kannski ekki
skipta um búsetu núna. Mér
líkaði þetta líf vel, átti frí í
maí og september. Ég var
búinn að vera þarna í fjögur
eða fimm ár þegar ég fékk
mér loksins sjónvarp. Ég
hafði nóg ann-
að að gera - á laugardags-
kvöldum voru kvöldvökur og
í miðri viku var oft eitthvað
að gerast sem ég tók þátt í
eða fylgdist með.“
BORGUÐU GAUKINN
Á TVEIMUR ÁRUM
„Þegar ég var búinn að vera
á Bifröst í átta ár fór ég til
Reykjavíkur, gagngert til
þess að opna þar veitinga-
stað. Ég var með einn í
huga, sem ég fékk ekki. Ég
var ekkert áfjáður í að fara í
eldarnennskuna að svo
komnu máli og fékk starf
sem framkvæmdastjóri fyrir
Júmbó-samlokur. Ég var bú-
inn að vera þar í tæpt ár,
sem var skemmtilegur tími,
þegar auglýst var eftir fram-
kvæmdastjóra veitingastað-
ar sem átti að fara að opna.
Mér þótti þetta freistandi og
sótti um. í Ijós kom að fimm
ungir menn hugðust opna
bjórkrá þar sem sterku víni
yrði hellt saman við pilsner-
inn. Mér þótti þetta spenn-
andi og langaði að vera
með. Þetta voru allt eldklárir
menn - ekki sist í markaðs-
málum - en vissu lítið um
veitingarekstur. Ég kom inn í
dæmið sem fagmaður á því
sviði og nú hófst með okkur
skemmtilegt samstarf og af-
ar lærdómsríkt fyrir mig.
Við opnuðum
Gauk á Stöng
19. nóv-