Vikan - 01.06.1994, Blaðsíða 8

STORIR STRAKAR
að komast leiðar minnar inn-
anbæjar en einu sinni þurfti
ég að fara suður í Keflavík
og þá þurfti ég að stoppa á
miðri leið, fara út úr bílnum
og teygja úr mér. Þú hefðir
átt að sjá fólkið sem keyrði
fram hjá. Það hægöi á sér
og ég sá að sumir skelli-
hlógu og flestir voru skæl-
brosandi þegar þeir sáu
hvers kyns var.“
ívar ekur nú um á Citroén
BX.
„Ég lenti líka í pínlegri að-
stöðu einu sinni þegar ég
fékk blóðtappa í leik. Þá var
ég lagður inn á sjúkrahús og
þar var ég í viku. Þetta væri
svo sem ekki í frásögur fær-
andi nema fyrir þær sakir að
það þurfti að setja borð við
endann á rúminu vegna
þess að fæturnir á mér stóðu
langt út fyrir fótagaflinn! Ég
var sífellt að sjá ný andlit í
dyragættinni. Allir þóttust
auðvitað vera að athuga
hvernig mér liði en voru þá
bara aö sjá með eigin aug-
um skrímslið sem lá með bíf-
urnar langt aftur úr rúminu,"
segir ívar og á móðurmáli
sínu heldur hann áfram og
lýsir viöbrögðum þeirra, sem
litu inn, svona: „Hi, how are
you doing? Ha, ha, ha. . .1“
„Sjálfur lét ég sérsmiða
fyrir mig rúm upp á 2,15
metra. Rúmið hefur valdið
mér nokkrum vandræðum
þegar ég hef þurft að flytja
því sums staðar hefur það
varla passaö inn í svefnher-
bergin."
RISAGÓRILLA OG
ÁREKSTUR
ívar vekur hvarvetna mikla
athygli fyrir eiginleika sem
hér hafa þegar verið nefndir.
Einu sinni lék hann með
Skallagrími í Borgarnesi og
var á göngu í bænum ásamt
félögum sínum i liðinu.
„Þetta var rétt fyrir jólin og
mikil umferð í bænum. Meö-
al bíla var þar gamall jeppi
og við stýrið síðskeggjaöur
maður, sennilega bóndi úr
einhverri af nærliggjandi
sveitum. Hann glápti á mig,
svo undrandi að hann stein-
gleymdi sér við aksturinn.
Búmm! Aftan á næsta bíl.
„Keep your eyes on the
roadl" sagði ég við hann og
kom mér í burtu enda var
þetta ekki mér aö kenna,"
segir ívar og honum þykir
greinilega gaman að segja
sögur af þessu tagi. í beinu
framhaldi kemur önnur saga
sem líka gerðist í Borgar-
nesi.
„Þetta var um svipað leyti
og áreksturinn varð. Við vor-
um eitthvað að þvælast í
Kaupfélaginu þegar lítill
strákur sá okkur, hljóp til
mömmu sinnar, benti á mig
og hrópaði: Mamma,
mamma, sjáðu King Kongl
Þá var verið aö sýna mynd-
ina um King Kong í bíóinu.
Jú, víst er ég stór en varla
svona Ijótur! Að vísu var ég
þá 213 sentímetra hár með
afróhárið allt út í loftið en ég
hló rosalega að þessu.
Mamman varð hins vegar
mjög vandræðaleg.“
ÚTREIÐAR ERFIDAR
ívar hefur nokkrum sinn-
um komið fram fyrir alþjóð á
skjánum, til dæmis með
Spaugstofunni. Hann hefur
líka leikið í kvikmyndum,
m.a. Stellu í orlofi. Þar segist
hann hafa verið látinn sitja á
hesti í fyrsta skipti á ævinni.
Heldur gekk það nú brösug-
lega.
„Þetta var íslenskur hestur
þannig að fæturnir á mér
drógust eftir jörðinni. Ég datt
samt af baki! Eftir þrjár eða
fjórar veltur tókst mér síðan
aö halda mér skammlaust á
hestinum."
í Kristnihaldi undir jökli lók
ívar þjón og þar var hann
meðal annars látinn mála
kirkju, frá þaki og niður úr.
Ég segist ekki hafa séð þá
mynd.
„Hvað ertu að segja?"
segir ívar þá og virðist von-
svikinn, „það var besta
myndin mín,“ bætir hann
síðan við og heldur aftur af
brosi. Fyrst og fremst segist
hann hafa gaman af því að
skemmta öðrum með sér-
kennum sínum og hann hik-
ar ekki við það þegar um
slíkt er beðið.
Og hver veit nema við eig-
um eftir að sjá og heyra
meira frá ívari Webster í
framtíðinni. Hann hyggst
hætta keppni í körfubolta eft-
ir næsta leiktímabil nema
Breiöabliki takist að vinna
sæti í úrvalsdeildinni.
„Þá tek ég kannski eitt
tímabil í viðbót, bara til að
sjá hvernig mér gengur að
eiga við leikmenn sem gætu
aldursins vegna verið synir
mínir!" □
z EE FREKAR
O^EN ÞEIR
co n
3 SJALFIR
WlviUA
co
Guðmundur
Þorsteinsson
er sléttir tveir
metrar á hæð.
Guðmundur
var um 30 ára
skeið í verslun,
viðskiptum og
fjármála-
umsýslan ým-
iss konar en nú
starfar hann við
þýðingar úr
ensku, meðal
annars fyrir
Stöð 2. Hann
hefur átt við
þau vandkvæði
hávaxinna að
stríða að fátt er
um fataval.
„Vandamálið
var raunar
miklu meira hér
áður fyrr. Ég
veit til dæmis
að á fimmta
eða sjötta ára-
tugnum stofn-
aði Ólafur Guð-
mundsson yfir-
lögregluþjónn
Sexfetungafé-
lagið. Það logn-
aðist að vísu út
af en var stofn-
að vegna þess
að hávöxnum
mönnum gekk
illa að fá á sig
föt.
Ég kynntist
þessu „Sovét-
ástandi" í fata-
ÉA málum strax
við fermingu.
Foreldrar mínir
létu meira að segja ferma
mig þegar ég var tólf ára af
ótta við að árið eftir yrði ég
vaxinn upp úr öllu fataúr-
valil“
Eitt helsta vandamálið
varðandi fötin er ermasíddin
að sögn Guðmundar. „En líf-
iö er of stutt til aö maður geri
sér rellu yfir ermalengd, ég
geng bara í stuttermabol-
um,“ segir hann sallarólegur
með yfirbragöi þess sem
sættir sig við hlutina eins og
þeir eru.
Gósenlönd fyrir hávaxna
menn í fataverslun eru fáséð
eins og hvítir hrafnar og
dreifð um heiminn. Einu
sinni datt Guðmundur þó í
slíkan lukkupott. Það var í
London. Töluverð biðröð var
fyrir utan verslunina þegar
Guðmund bar að garði.
„Þá lenti ég í fyrsta skipti í
biöröð þar sem ég var með
lægstu mönnum! Það fannst
mér mjög skringilegt. Þarna
var fjöldi manna upp á tvo
og tiu og þar yfir. Þegar röð-
in kom að mér fór ég inn og
gekk rakleiðis inn eftir rekk-
unum og fór þangað sem
næststærstu fötin héngu. I
einfeldni minni hélt ég að ég
væri svona stór. Þar mátaði
ég einn jakkann og ermarnar
löfðu tíu sentímetra fram fyr-
ir hendurnar á mér. Við hjón-
in urðum alveg máttlaus af
hlátri og tilfinningin var engu
lík, að vera kominn í allt of
stór föt. Það var algerlega
óþekkt fyrirbæri frá mínum
bæjardyrum séð. Að lokum
fann ég rétta stærð þar sem
voru næstminnstu fötin.“
ALLIR STÓRIR EINS
„Mörgum finnst Kínverjar
allir vera eins og blökku-
menn hver öðrum líkir, svo
dæmi séu tekin, og kannski
finnst sumum allir stórir
menn vera eins. Ég kom ein-
hvern tímann inn í verslun
þar sem afgreiöslumaðurinn
spjallaði kumpánlega við
mig allan tímann meðan ég
var þarna. Ég þorði ekki að
segja við manninn að ég
vissi ekkert hver hann væri
því kannski átti ég að þekkja
hann. Skýringin fékkst ekki
fyrr en ég var að fara út úr
dyrunum. Þá sagði hann:
„Ég spjalla svo við þig
seinna Éinar minn!“
Ekki veit ég hvaða Einar
hann hélt að ég væri þótt ég
fari svo sem nærri um það.
Og Guðmundur segir
sögu af frænda sínum, Sig-
urði Má, sem hér er einnig
rætt við í þessari Viku, þar
sem hann var á grímuballi.
„Siggi er náttúrlega þetta
hár, tveir og tíu, og mágur
minn stóð við hliðina á hon-
um. Báðir voru grímuklæddir
og Mannsi mágur leit upp á
Sigga og heilsaði honum
með nafni. Siggi vék sér að
honum og spurði forviða:
Ha! Hvernig þekktirðu mig?“
FÁÐU ÞÉR GLERAUGU
Líkt og títt er um „tveggja