Vikan - 01.06.1994, Blaðsíða 47

myndband, sem Þorsteinn
tók á spítalanum, fyrr en
mörgum vikum eftir að ég
kom heim. Læknir, sem ég
talaði við um þetta, sagði
ástandið mjög eðlilegt því ég
hefði farið eins nærri alger-
um dauða og mögulegt væri.
Úr slíkri reynslu tæki langan
tíma að vinna.
Ég er mjög viðkvæmur
enn í dag, tárast stundum
bara við eitthvað tilfinninga-
legt í sjónvarpinu. En mér
finnst ekki erfitt að tala um
þetta og finn stundum fyrir
þörf til þess,“ segir Jón og
ábyrgð lækna ber á góma.
SKAÐABÓTAMÁL EKKI
ÞESS VIRÐI
„Hjartasérfræðingurinn, sem
gerði mistökin, talaði ekki
við okkur eftir þetta. Hann
gekk meira að segja úr vegi
fyrir Þóreyju og Þorsteini
þegar hann mætti þeim á
göngum sjúkrahússins,"
segir Jón og ég spyr hvort
nokkrir eftirmálar hafi orðið.
„Nei,“ svarar Jón ákveð-
inn. „Skaðabótakröfur eru
að mínu mati eitthvað svo
léttvægar miðað við að kom-
ast lifandi heim frá þessum
hremmingum að ég nennti
ekki að standa í að höfða
skaðabótamál gegn erlend-
um sérfræðingi. Mistökin eru
aðeins nefnd í örfáum setn-
ingum í læknaskýrslunni
enda varð ekkert hjúkrunar-
lið vitni að því þegar ég dó.
Á það er heldur ekki minnst í
skýrslunni þó að við höfum
lýst þessu fyrir þeim,“ segir
Jón og rifjar í framhjáhlaupi
upp sögu af því þegar hann
var lífgaður við á bryggjunni
á Neskaupstað fyrir 48 ár-
um, þá 5 ára gamall.
„Ég var nýfluttur úr sveit-
inni að sjónum í Neskaup-
stað þegar ég fór ásamt
kunningja mínum niður á
bryggju. Við ætluðum að
fara að veiða og leiðin lá
undir bryggjuna. Þar þurft-
um við að príla niður stiga
og kunningi minn var nokk-
uð á undan mér. Mér skrik-
aði fótur í neðsta þrepinu,
höfuðið á mér skall í eitt-
hvað og ég rotaðist. Ég vissi
ekki af mér næst fyrr en við
lífgunina í fjörunni.
En mörgum árum síðar
tóku minningar um þennan
atburð að taka á sig mynd.
Og ég man eftir að ég sá
sjálfan mig frá sama sjónar-
hóli og ég gerði á sjúkrahús-
inu í London, nema hvað nú
flaut ég á bakinu í ölduróti
Norðfjarðar. Þessu fylgdi
nákvæmlega sama sælutil-
finning og ég upplifði á
sjúkrahúsinu," segir Jón og
Ijóst er að hann er ekki feig-
ur. Meira að segja munaði
litlu að hann yrði skotinn
með haglabyssu þarna í
höfninni því menn úr landi
töldu að þar færi selur.
„Sá, sem ætlaði að skjóta,
var kominn með mig í sigtið
þegar hann varð var við Ey-
stein, þann sem bjargaði
mér, þar sem hann synti í
áttina til mín,“ segir Jón og
að loknum þessum athyglis-
verða útúrdúr förum við aftur
til London, áratugum síðar.
Þrátt fyrir allt saman tala
þau hjónin vel um sjúkra-
húsið, aðhlynningu og þjón-
ustu. „Frábært," segir Jón
en fjórar hjúkrunarkonur
skiptu með sér 12 tíma vökt-
um f nokkra nokkra sólar-
hringa.
„Þeim var hreinlega sagt
að búa á sjúkrahúsinu með-
an þetta gengi yfir,“ segir
Jón og ber konunum vel
söguna. Jólahaldið þetta ár-
ið var því með sérstöku móti
og nú var tiltölulega skjótt
bataferli hafið. Þórey og Jón
sýna mér myndband þar
sem meðal annars sést hvar
hanskaklæddir þjónar með
þverslaufur koma með vín-
stúku á hjólum inn á her-
bergi til Jóns og hann skálar
við viðstadda i kampavíni.
Þar sést einnig „svítan“
hans (og hér mætti alveg
sleppa gæsalöppunum) en
henni má vel líkja við glæs-
ivistarverur fínustu hótela.
Þegar upp var staðið stóð
sjúkralega Jóns vegna að-
gerðar, sem upphaflega átti
einungis að taka nokkra
daga, yfir í um þrjár vikur.
Eftir að læknar höfðu komist
fyrir blæðinguna urðu nýru
hans óvirk og þurfti Jón að
fara reglulega í nýrnavél.
Litlar sem engar líkur voru
taldar á að nýrun myndu
starfa framar en það gerðu
þau þó fyrirvaralaust nokkr-
um vikum síðar.
Það er undarlegt að horfa
á svona myndband af manni
sem nú situr brosandi og
hress fyrir framan mann og
kjaftar af honum hver tuska.
Á myndbandinu er hann
máttvana og tómlegur til
augnanna af miklum kvölum
og þreytu, jafnt líkamlegri
sem andlegri. Þar sést
glögglega hversu gífurlegt
álag fylgir í kjölfar mistaka
eins og þeirra sem áttu sér
stað í tilviki Jóns og vart á
það bætandi.
UPPSÖGNIN ÁFALL
Jón var samt sem áður
rekinn frá Hótel Sögu. Eftir
aðgerðina hafði þáverandi
hótelstjóri, Konráð Guð-
mundsson, gefið loforð fyrir
sitt leyti þess efnis að Jón
fengi þann tíma sem hann
þyrfti til að jafna sig og kæmi
síðan aftur til starfa eins og
ekkert hefði í skorist.
„Konráð sagði þetta við
mig þegar ég var nýkominn
heim úr aðgerðinni í byrjun
árs 1990 og hann stóð fylli-
lega við sitt. Síðan urðu hót-
elstjóraskipti og í ágúst í
fyrra var ég kallaður inn til
starfsmannastjóra. Þar var
hótelstjórinn einnig staddur
og mér var tilkynnt að mér
væri sagt upp störfum. f upp-
sagnarbréfinu var ástæðu
ekki getið og þar með er hún
lögmæt. Ég veit þó ekki bet-
ur en að það gerðist vegna
þessara veikinda minna,
þrátt fyrir að ég hefði ekki
verið nema tvær til þrjár vik-
ur fjarverandi umfram lög-
boðinn veikindatíma. Því
reyndi ég ekki að gera nein
uppsteyt en auðvitað var
þetta mikið áfall. Hins vegar
fékk ég þetta líka fína með-
mælabréf sem er í algerri
þversögn við uppsögnina.
Enda höfðu þeir ekkert upp
á mig að klaga. Ég hætti 1.
desember og fékk síðan fyrir
tilviljun hlutastarf, aðra hvora
helgi, í félagsmiðstöð og
gegni því nú,“ segir Jón og
getur ekki dulið þau gífur-
legu vonbrigði sem at-
vinnumissinum fylgdu.
„Þannig að nú verð ég
bara að láta hann saurna,"
segir Þórey brosandi þrátt
fyrir allt og bendir á glugga-
tjöldin. „Þetta er það nýj-
asta,“ bætir hún við. í augum
leikmanns leynir listilegur
frágangur sér ekki og ugg-
laust fá tjöldin góð meðmæli
fagfólks í greininni. „Ég held
meira að segja að við þenn-
an saumaskap hafi ég haft
besta tímakaup sem ég hef
haft á ævinni," segir sauma-
smiðurinn og kraftaverka-
karlinn Jón Þorsteinsson
sem nú langar einna mest til
þess að fara aftur út til Lon-
don að skoða sjúkrahúsið
frá öðrum sjónarhóli.
Atvinnumissir og knöpp fjár-
ráð gætu þó seinkað þeirri
för. Á meðan lifir Jón í sátt
og samlyndi við lifgjafa sinn
og örlagavald, sitt eigið
hjarta. □
Jón Þor-
steinsson er
ekki feigur.
Tvisvar seg-
ist hann
hafa farið
yfir um en i
bæöi skiptin
hafi Lykla-
Pétur fúlsað
við sér.
5. TBL. 1994 VIKAN 47
LÍFSREYNSLA