Vikan - 01.06.1994, Blaðsíða 58

HJÓNABAND
Ung og nýgift; Helena Albertsdóttir og Sveinjón Jóhannesson á fyrri
brúókaupsdegi sínum.
A Börn Helenu og Sveinjóns
búa á íslandi.
^ Harry hefur stundaó fyrir-
sætustörf um nokkurt skeiö.
Daníel er mikill
útilífsmaöur og
tekur þátt í skáta-
starfi.
þ Nína lík-
ist mömmu
sinni - og
spilar fót-
bolta eins
og afi.
Blm. Vikunnar fékk að
ræða við þau hjónin, daginn
áður en þau flugu vestur um
haf, þar sem þau munu búa
og byrja nýtt líf saman, en
Helena og Sveinjón voru
ung gefin hvort öðru, leiðir
höfðu skilið, en nú liggja þær
saman á ný.
„Pabbi sagði alltaf að
þetta færi svona hjá okkur,
að við myndum enda saman
aftur og hann hafði rétt fyrir
sér í þessu, eins og svo
mörgu öðru,“ segir Helena
og brosir er hún minnist föð-
ur síns, Alberts Guðmunds-
sonar, og orða hans.
„Viðstaddir brúðkauþið
voru aðeins brúðhjónin og
börn þeirra tvö, Jóhanna og
Albert.
„Þetta var helgistund. Ég
var í gamla brúðarkjólnum
mínum sem ég hafði varð-
veitt allan þennan tíma. Á
eftir athöfninni í kirkjunní fór-
um við á Hótel Holt og síðan
eyddum við hveitibrauðs-
dögunum á gistiheimilinu
„Hjá Dóru“ og höfum notið
besta atlætis og gestrisni.
Þegar hér er komið sögu
er farið að fjölga í gestastof-
unni hjá Dóru. Valentínus,
bróðir Alberts heitins, kemur
með upptöku af jarðarför Al-
berts og fallega uppsettar
minningargreinar, sem um
hann birtust, og umvefur
frænku sína af kærleika.
Ljósmyndarinn mætir á stað-
inn, Dóra færir öllum kaffi og
Jóhanna, dóttir Helenu og
Sveinjóns, bætist í hópinn.
Það er gleði í fjölskyldunni
þrátt fyrir þann mikla missi
sem hún hefur orðið fyrir.
„Við vorum svo óviðbúin
að svona færi og sitjum uppi
með mikinn sársauka og
tómleika. Pabbi var mér svo
nákominn alla tíð og lét sig
varða allt sem ég tók mér
fyrir hendur. Þessi tólf ár
sem ég hef búið í Bandaríkj-
unum töluðum við saman í
síma í hverri viku og á síð-
asta ári dvaldist ég í París í
tvær vikur með yngri börnin
mín. Var það ómetanlegur
tími fyrir okkur öll, ekki síst
börnin, að fá að dveljast hjá
afa og ömmu þetta lengi og
fá að njóta samvista við
þau.“
Yngri börnin eru Harrý 17
ára, Nína 15 ára og Daníel
13 ára. Þau hafa aðlagast
mjög vel úti, ganga í góða
skóla og auk þess taka þau
þátt í fjölbreyttu félagslífi.
„Harrý er orðinn stúdent,
vinnur á veitingastað og
stundar fyrirsætustörf. Nína
er í menntaskóla og leikur
fótbolta með skólanum og
félagsliði fylkisins. Daníel er
einnig í fótbolta og er að
auki skátaforingi í ungskáta-
hreyfingu. Ég valdi að búa í
góðu skólahverfi og hluti
fasteignagjalda fer í að reka
skólana í hverfinu.
Það er gott að búa þarna.
Meginmunurinn á lífinu þar
og á íslandi er að þar er
meiri nægjusemi ríkjandi.
Fólk er mjög vinsamlegt og
jákvætt og einnig tel ég mun
ódýrara að framfæra fjöl-
skyldu hér ytra.
Fjölskyldur leggja mikla
áherslu á að vera saman og
lífsstíll fólks tengist útiveru
og samheldni. Þarna hef ég
getað helgað mig fjölskyld-
unni minni, börnunum mín-
um og unað hag mínum vel.
Ég hef tekið þátt í stjórnmál-
um, var varaformaður
kvennahreyfingar„Lynn Lane
Womens Republican" og þar
hef ég kynnst mörgu góðu
fólki sem reynst hefur mér
tryggir vinir."
Sveinjón er húsasmiður
og segir glettinn að eftir
lendingu muni hann taka til
við sitt fag og munu þau hjón
stofna fyrirtæki og líkast til
byggja sér hús, eftir eigin
höfði.
Allir, sem til þekkja, gleðj-
ast einlæglega með „ungu
hjónunum". Allir í fjölskyldum
þeirra eru mjög ánægðir
með gang mála. Þau eiga
orðið þrjú þarnabörn, þrjá
litla drengi Harald, Kristján
Hinrik og Sigvalda Hjálmar,
sem eiga eftir að heimsækja
afa og ömmu yfir hafið þar
sem veðrið er ögn blíðara en
á landinu þeirra.
Helena starfar sem fjár-
málastjóri Altsheimerstofn-
unarinnar í Tulsa. Það á að
fara að byggja vistunarheim-
ili fyrir sjúklinga og mikið
starf er framundan.
Tulsa er í Oklahoma fylki
og er fjögurra og hálfs tíma
flug frá New York til Tulsa.
Oft koma íslendingar í heim-
sókn og veit blm. að Helena
greiðir oft götu fólks, líkist að
því leyti föður sínum, en vill
sem minnst um það tala.
„Það er ekki langt síðan
pabbi fékk heiðursorðu
vegna starfa sinna í Nice er
tengdust unglingastarfi.
Það lýsir honum ef till best
að hann leitaði ekki langt yfir
skammt þegar um unglinga
var að ræða. Ég er elsta
barnið hans og eina dóttirin.
Hann tók föðurhlutverkið al-
varlega eins og þetta litla
dæmi, sem hér fer á eftir,
sannar.
Þegar ég var sextán ára,
fór ég á dansleik í Skáta-
heimilinu á gamlárskvöld. Ég
mátti aðeins vera úti til
klukkan tólf en ætlaði að
leyfa mér aðeins rýmri tíma,
í tilefni áramótanna. En viti
menn. Pabbi kom á eftir
mér, þurfti að leita að mér en
fann mig loks og fór með
mig heim eftir að hafa látið
loka húsinu og Ijúka dans-
leiknum þar sem hann taldi
að ekki hefði verið farið eftir
settum reglum þetta kvöld,
varðandi áfengi og útivistar-
tíma unglinganna.
Þessi saga hefur fylgt mér
og muna hana margir og
brosa i kampinn. Svona var
pabbi. Afgerandi en alltaf
fullur af væntumþykju. Um-
hyggjan, sem hann sýndi
mér alla tíð, hefur fylgt mér
og mótað mig. Hann var ekki
aðeins góður stjórnmála-
maður. Hann var líka góður
og umhyggjusamur maður."
Þessi orð tekur Jóhanna
heilshugar undir og minnist
afa síns með söknuði.
Albert, sonur Helenu og
Sveinjóns, orti saknaðarljóð
í minningu afa síns og var
það lesið í jarðarförinni. Al-
bert á ekki langt að sækja
skáldagáfuna því amma
hans, Brynhildur, er vel
skáldmælt og ganga slíkir
eiginleikar oft í erfðir.
Þegar Helena er spurð um
Hulduherinn segir hún að
hann sé enn við lýði, tengsl-
in við hann séu órofin, bæði
pólitísk tengsl og ekki síður
sterk vinatengsl. Hún fylgist
vel með því sem er að ger-
ast í íslenskum stjórnmálum,
enda áhuginn mikill.
„Þarna er sterkur kjarni
sem ómetanlegt er að finna
fyrir á stundum gleði og
sorgar.“
En nú er það gleðin, sem
ræður ríkjum hjá Helenu Al-
bertsdóttur og manni henn-
ar, Sveinjóni. Hringurinn
þeirra hefur lokast og gefur
fyrirheit um birtu og yl - í
vesturvegi. □
58 VIKAN 5. TBL. 1994