Vikan - 01.06.1994, Blaðsíða 9

hæða menn“ þá hefur Guð-
mundur stundað körfubolta.
Hann æfði um skeið með
Gosa sem síðar varð K.F.R.
og því næst Valur og fór
þaðan yfir í ÍR. Guðmundur
hefur alla tíð lagt mikla
áherslu á að rækta skrokk-
inn og gerir enn. „Við hitt-
umst t.a.m. alltaf að minnsta
kosti einu sinni í viku nokkrir
og spilum körfubolta," segir
hann.
Stórir karlar hafa einhvern
veginn alltaf fengið á sig
stimpilinn „stirðir" líka. Guð-
mundur kannast við þann
stimpil en vill ekki kannast
við að þarna sé um beint or-
sakasamband að ræða.
„Mataræði og hreyfing
ráða því að mestu hvernig
fólk er á sig komið. Hæðin er
þar ekki grundvallaratriði að
mínu mati. Ég finn allavega
ekki fyrir því. Þessi tilfinning
fólks getur skapast vegna
þess að flest er úr garði gert
með meðalmanninn að fyrir-
mynd; bílar, hús, húsgögn
og svo framvegis. Það getur
oröið til þess að stórum
mönnum stendur allt á beini
og þess vegna viröist þeir
stirðbusalegir án þess að
þeir séu það í raun. Aðstæð-
ur eru bara þannig.
Til dæmis hefur verið sagt
um mjög hávaxna menn að
þeir geti svo sem alveg setið
í bió en vandkvæðin séu að-
allega þau að þeir sjái ekki
myndina fyrir hnjánum á sér!
Á þeim slóðum búa háir
menn oft við litlar vinsældir.
Ein bíósagan, sem fjallar um
umrætt vandamál, er á þá
leið að stór maður settist í
bíósal. Fyrir aftan hann
sagði einhver að nú sæi
hann barasta alls ekki neitt.
Sá stóri sneri sér við í sæt-
inu og sagði hvumsa: „Nú,
þú ættir kannski að fá þér
gleraugu!"
„Ég hélt að ég heföi heyrt
alla þessa brandara tengda
hæðinni, eins og þennan um
veðrið hérna uppi og svo
framvegis, þar til ég tók á
móti manni sem kom hingað
með flugi frá Bandaríkjun-
um. Viö höfðum aldrei hist
áður þannig að ég byrjaði
varfærnislega á að spyrja
hann hvernig flugið hefði
verið. Hann var um 1.80 eða
þar um bil, leit upp á mig og
sagöi: „Ja, það var nú ekki
alveg nógu þægilegt eins og
sjá má en þegar ég lagði af
staö var ég jafn hár og þú!“
Þá var plássið ekki eins gott
og nú tíðkast í flugvélum."
FERÐALÖG OG
STIRDBUSAR
„Einu sinni var ég á ferða-
lagi á Ítalíu. Og þótt ítalir séu
margir hverjir hávaxnir þá
vorum við á slóöum þar sem
fólkiö var óvenju lágvaxið.
Þar gerðist það ítrekað að
fólk horfði á mig eins og
geimveru, sneri sér við,
horfði á eftir mér og skellihló.
Ég held að sá hlátur hafi ver-
ið sakleysislegur og frekar
fyrir undrunar sakir en háðs.
Þetta var alls ekki af illum
hvötum, að mínu mati.“
Hér hefur verið imprað á
hreyfigetu stórra manna.
Guðmundur Þorsteinsson er
ágætt dæmi um það að
hæðin er engin algild afsök-
un hvað það varðar. Þau
hjónin hlaupa tvisvar til þrisv-
ar I viku 7-10 kílómetra í
hvert sinn og þau taka þátt í
þeim keppnishlaupum fyrir
almenning sem haldin eru
hérlendis og má nefna
Krabbameinshlaupið og
Reykjavíkurmaraþonið (10
km.) sem dæmi um slíkt.
Guðmundur leggur mikið
upp úr líkamsræktinni og
góðu stoðkerfi líkamans.
Þetta ber á góma þegar það
er nefnt að stórir menn eigi
gjarnan í erfiðleikum með
bakið á sér. Hann bendir á
skemmtilega samlfkingu í því
samhengi.
„Bakveiki held ég að sé
ekki bundin við hæð heldur
oftast afleiðing slappra bak-
og kviðvöðva vegna hreyf-
ingarleysis og svo ofáts.
Hryggnum má vel líkja við
mastrið háa á Rifi á Snæ-
fellsnesi. Hvað yrði um það
ef stögin, sem halda því,
væru slök og slöpp?“ spyr
Guðmundur og svarið liggur
Ijóst fyrir.
„Hin staðlaða stirðbusa-
ímynd, sem stórir menn
hafa, á að mínu mati ekki við
nein rök að styðjast sem slík.
Hún er mest hugarburður
fólks. íþróttafréttamenn eru
til dæmis alltaf að furða sig á
því hvað stórir menn eru,
þrátt fyrir allt, liþrir og þannig
seytlar þessi tilbúna ímynd
inn í hugskot almennings.
Það eru til stirðir litlir karlar
líka, alveg eins og stórir.
Hvað stóra menn varðar eru
þetta bara fordómar og reg-
infirra. Að vera hávaxinn er
ekki sjúkdómur." □
Guömundur Þorsteins-
son stundar Ifkams-
ræktt af krafti. Hann
spyr hvernig menn
haldi aó mastrið háa á
Rifi væri ef stöngin vari
slöpp og slök.
STÓRIR STRÁKAR