Vikan - 20.08.1998, Blaðsíða 7

\
bátana og við sjáum búð-
irnar sem mennirnir
bjuggu í.”
Það er greinilegt að
starfið er Garðari hugleik-
ið og hann segist njóta
þess að hafa dvalið úti á
landi í allt sumar:
„Starf landvarðar er afar
skemmtilegt en um leið
krefjandi. Það krefst þess
að viðkomandi hafi góða
þjónustulund - og ég hlýt
að hafa hana eftir 35 ár í
verslun!” segir hann hlæj-
andi. „Það átti vel við mig
að vera einn að þvælast
með sjálfum mér um
hraunið og strandlengj-
una. Ég bjó mig út með
nesti og nýja skó, eins og
sagt er, snemma á morgn-
ana og varði dögunum í að
kanna leiðir, merkja og
tala við fólk. Þótt ég eigi
ekki ættir að rekja vestur
á Snæfellsnes, er ég vel
kunnugur sögu Nessins og
hef aflað mér víðtækra
upplýsinga um það.”
En hvaða staður á Snæ-
fellsnesi finnst honum fal-
legastur?
„Það er strandlengjan,”
segir hann án nokkurrar
umhugsunar. „Jökullinn er
líka afar sjarmerandi, sérstak-
lega þegar maður sér haf og
jökul bera við himininn. Það
er mikil kyrrð þarna. Hins
vegar hef ég ekki orðið var
við orkuna sem á að koma frá
jöklinum, en á þessum slóðum
býr aftur á móti indælt og gott
fólk.”
Hann segir útlendinga, sem
hann hitti að máli, hafa haft
orð á því að það væri einstakt
að vera einn á strandlengju:
„Þetta fólk sagðist aldrei
hafa trúað því að það gæti
staðið á 10 til 20 kílómetra
strandlengju aleitt og notið
jökulsins og fuglalífsins. Ég
gerði smá skoðanakönnun
meðal þeirra ferðalanga sem
ég hitti og spurði þá hvers
vegna þau hefðu heimsótt
Snæfellsnes fremur en aðra
staði og svörin voru þau að
frásagnir af fuglalífinu og
náttúrufegurð hefði heillað
þá. Ég tel að Snæfellsnesið
verði afar skemmtilegur þjóð-
garður sem hefur þann kost
mí

> *
Nýi klæðnaðurinn: Fatnað-
ur landvarðarins. „Maður
fyllist lotningu gagnvart
jörðinni..." (mynd: Sigurð-
ur S. jónsson)
að vera nálægt Reykjavík.”
HVERS VIRÐI ER
AUÐURIIMN?
Garðar segir heim landvarð-
arins og heim verslunareig-
andans vera tvo gjörólíka
heima: „I landvarðarstarfinu
var ég einn með sjálfum mér.
Verslunareigandinn lifir hins
vegar í heimi, þar sem er
stanslaust áreiti; fólk að koma
og fara allan daginn og tala
við mann. Ég virkilega naut
þess að vera aleinn á fjöllum,
hugleiða,virða fyrir mér nátt-
úruna og fuglalífið og ég fyllt-
ist lotningu gagnvart jörðinni.
Maður fær uppljómun og nýt-
ur þess að fá tækifæri til að
hafa afnot af jörðinni. Við
verðum að skila jörðinni
ósnortinni til afkomenda okk-
ar. Ég sætti mig ekki við þeg-
ar menn segja sem svo: „Ég á
þessa jörð” eða: „þetta er mitt
land”. Það Á enginn landið.
Við fáum að búa hérna og
vera hérna meðan við lifum,
en okkur ber skylda til að um-
gangast landið af virðingu og
fara vel með það.”
Þegar Garðar talar um Snæ-
fellsnesið og starf sitt þar fær
maður fljótlega á tilfinninguna
að ÞETTA sé draumastarfið;
verslunarreksturinn sé liðin tíð.
Sér hann virkilega aldrei eftir
Herragarðinum?
„Nei, það geri ég ekki,” segir
hann brosandi. „Eg er sem bet-
ur fer gæddur þeim hæfileika
að taka á móti því sem að
höndum ber og leysa málin um
leið og þau berast. Ég hef
aldrei áhyggjur af morgundeg-
inum. Herragarðurinn er liðin
tíð.
Vissulega óska ég nýjum eig-
endum velgengni og vona að
þeim farnist vel - en í mínum
huga er Herragarðurinn liðin
tíð...”
Honum er ekki til setunnar
boðið. Hann hafði nokkrar
klukkustundir aflögu fyrir
þetta viðtal í Reykjavík; Þjóð-
garðurinn í Skaftafelli beið
hans:

'i
■fci

„Stefán Benediktsson þjóð-
garðsvörður er að fara í frí og
ég var beðinn um að leysa
hann af í nokkrar vikur,” segir
Garðar og þegar hann er
spurður hvort honum þyki
Skaftafell ef til vill fallegri stað-
ur en Snæfellsnes svarar hann:
„Allir staðir eru fallegir. Ind-
land og Nepal eru fallegir stað-
ir, en gjörólíkir.
Eftirminnilegasti staður sem
ég hef heimsótt er Nepal; sá
staður skilaði mér mestu. Þeg-
ar maður er kominn upp í
mörg þúsund metra hæð í
kyrrðina sem þar ríkir og sér
það einfalda líf sem fólk lifir þá
virkar það svo sterkt á mann
að óneitanlega hugsar maður:
„Til hvers var allt þetta kapp-
hlaup? Fyrir hvað var maður
að berjast?
Hvers virði er allur þessi auð-
ur; allir þessir dauðu hlutir?
Svona spyr maður sig þegar
maður horfir á fábreytnina í
Nepal.“