Vikan - 20.08.1998, Blaðsíða 16

rGerður Kristný
að er ekkert sem fær
Jmig til að fara fram úr.
Sængin þyngist með
hverjum andardrætti mínum.
Eins og það hafi verið
hellulagt yfir mig. Ég veit ekki
lengur hvort ég sef eða vaki.
Ég hlýt samt að dotta. Mér
finnst ég að minnsta kosti
vakna þegar hurðinni er
hrundið upp.
“Þetta getur ekki gengið
svona lengur,” heyri ég sagt.
Síðan er gripið í lakið og ég
dregin út á gólf ásamt sæng og
kodda.
Mamma stendur yfir mér.
“Þetta er ekkert sniðugt
lengur. Reyndu að koma þér
á lappir og fara að gera
eitthvað,” segir hún hvöss.
“Já, en hvað?” spyr ég og
reyni að losa mig úr
samankuðlaðri sænginni. Ég
lenti harkalega á gólfinu og
mér er illt í rófubeininu.
“Bara eitthvað,” svarar
mamma og stikar út úr
herberginu og inn í eldhús.
Hún kemur til baka með
miða. “Hérna er heimilisfang
hjá konu sem ætlar að halda
veislu á föstudaginn og vantar
snittur og brauðtertur fyrir
fimmtíu manns. Farðu til
hennar og fáðu að vita
hvernig hún vill hafa þetta.”
“Af hverju ferðu ekki sjálf?”
“Vegna þess að ég þarf að
gera annað og Smurbrauðs-
stofan Snitturnar þrjár veitir
persónulega þjónustu. Hún
fer á staðinn og talar við
viðskiptavinina.”
“Er konan dönsk?”
“Dönsk? Hvernig dettur þér
það í hug?” spyr mamma á
móti.
Fimm vikur síðan ég lauk
B.A.-ritgerðinni og enn hefur
enginn séð sér hag í þekkingu
minni á danskri tungu og
boðið mér góða vellaunaða
vinnu. Ég get allt eins rekið
erindi fyrir móður sem lærði
Engimi
er smurbrauðsgerð ^™^aup- Undan einni ból
smurbrauðsgerð T Kaup-
mannahöfn á sínum tíma og
kveikti síðar hjá mér áhuga á
danskri tungu. Ég hef farið á
allar ráðningarskrifstofur og
svarað flestum atvinnuaug-
lýsingum sem á vegi mínum
hafa orðið. Svörin hafa verið
fá og jáyrðin engin. Ég var
reyndar dálítið fegin að hljóta
ekki stöðu vegamálastjóra og
mig langaði heldur ekki að
fara út með útlendingum eins
og einhver kall, sem hringdi
út af smáauglýsingunni minni,
bauð mér.
“Attu einhverja skemmti-
lega vinkonu sem getur
komið með þér?” spurði
hann.
bókinni glittir í auglýsinguna sem ég klippti
merktri dönsku út úr blaði síðustu helgi. Hún
glósubók
nútímamáli. Eg tek bókina
upp og skreiðist með hana
upp í rúm. Á öftustu síðuna
teikna ég allt það sem gerir
mig glaða - eða öllu heldur
ætti að gera mig glaða. Fyrst
teikna ég einn Ola prik sem á
að vera mamma. Elínu,
þriggja ára systurdóttur mína,
teikna ég við hlið hennar og
því næst kemur Stubbur úr
samnefndri bók. Við Elín
erum báðar miklir aðdáendur
hans. Eftir nokkra umhugsun
bæti ég Sigrúnu líka á listann.
Þótt ekki væri nema fyrir það
að vilja mér vel.
Það er lítill vandi að teikna
Ég á aðeins nokkra metra ófarna upp að húsinu þegar ég
stíg upp á gangstéttarbrún og mér til mikillar furðu sekk
ofan í steypuna. Ég verð svo hissa að í fáeinar sekúndur
stend ég bara og horfi á skóna mína útataða.
Ég varð svo hissa að ég
mundi ekki í svipinn hvort ég
átti einhverjar vinkonur.
“Jú, þær tala bara ekki
sérlega góða dönsku,” svaraði
ég þess fullviss að maðurinn
hefði hringt í mig vegna
tungumálakunnáttu minnar.
“Það gerir Heidi Fleiss heldur
ekki,” svaraði maðurinn.
Ég skellti á.
Á gólfinu við hliðina á mér
er stafli af bókum sem ég hef
verið að glugga í án þess þó
að mér hafi tekist að ljúka við
nokkra þeirra. Þetta eru aðal-
lega sjálfshjálparbækur sem
Sigrún, systir mín, hefur verið
að lána mér. Þær heita flestar
nöfnum eins og Lifðu lífinu
lifandi, Kona og Stattu þig,
stelpa. Ég hef flett þeim á
milli þess sem ég hef horft á
sjónvarpsþætti um fólk í flott-
um húsum í flottum störfum. í
Ameríku.
hálsmenið sem mamma gaf
mér í útskriftargjöf og ég læt
mér nægja að gera dollara-
merki til að tákna peningana
sem systur hennar gáfu mér.
Kannski er rangt að setja
peninga á listann en þeir
glöddu mig. Það er ekki hægt
að neita því.
Síðan teikna ég engil í ramma
eins og þann sem hangir fyrir
ofan skrifborðið mitt. Hann
skreytti brjóstvasann á nátt-
kjól sem ég fékk þegar ég var
fjögurra ára. Ég vildi helst
ekki sofa í neinu öðru. Þegar
ég óx upp úr kjólnum stóð til
að henda honum en ég mátti
ekki heyra á það minnst og til
að róa mig var engillinn
klipptur út og rammaður inn.
Um leið og ég gerði mér grein
fyrir því að engillinn hefði
tekið sér varanlega bólfestu í
herberginu varð allt í lagi.
Að lokum rissa ég upp
er frá Amold Stock, banda-
rískum viðskiptajöfri af pólskum
ættum sem býr í Pensacola.
Hann segist vera 47 ára og óskar
eftir að kynnast ungri, ljós-
hærðri og bláeygðri konu sem
hefur áhuga á siglingum og
kvikmyndum. Mér finnst
gaman að fara í bíó en hef
hins vegar ekki mikla reynslu
af siglingum. Efast þó ekki
um að ég gæti vanist þeim. Ef
allt bregst get ég sent herra
Stock tölvupóst.
Ég skoða teikningarnar dá-
litla stund og reyni að finna
hvort ég sé orðin glöð eða
ekki. Jú, ég er ekki frá því.
Smá!
Þá get ég farið fram úr og
potað mér í spjarirnar; sloggy
og íþróttahaldara fyrst. Ég
hefði átt að vera uppi á þeim
tíma sem konur brenndu
brjóstahaldarana sína. Ég á
nokkra sem ættu betur heima
á báli en barminum á mér.
Síðan fer ég í gallabuxur,
peysu og úlpu yfir. Ég lít út eins
og hver annar háskólanemi.
B.A.-próf breytir þar engu um.
Ég þrátta við mömmu um það
hvort ég geti fengið bílinn.
“Þetta er örstutt héðan. Þú
getur vel gengið. Þú hefur líka
gott af að hreyfa þig,” segir
hún rétt eins og ég hafði búist
við.
Veðrið er stillt og enginn á
ferli. Allir í vinnunni eða í
skólanum. Nema ég. Á meðan
ég skrifaði B.A.-ritgerðina
hlakkaði ég til að fá dálítið frí
áður en ég færi að vinna. Hins
vegar getur það varla talist frí
ef maður er ekki í neinni
vinnu og veit ekki hvenær von
er á henni.
Konan býr í raðhúsi, einu af
þessum dýru úti á Nesi. Mig
hefur alltaf langað til að koma
inn í eitt þeirra. Skammt frá
bogra þrír kallar yfir steina-
16