Vikan - 20.08.1998, Blaðsíða 17

m ásaga
hrúgu og virðast vera að gera
lítið torg.
Ég á aðeins nokkra metra
ófarna upp að húsinu þegar
ég stíg upp á gangstéttar-
brún og mér til mikillar
furðu sekk ofan í steypuna.
Ég verð svo hissa að í
fáeinar sekúndur stend ég
bara og horfi á skóna
mína útataða. Minnir mig
á sögur sem ég hef heyrt
af því þegar sprengjan
sprakk í Hírósíma og
malbikið bráðnaði. Ólíkt
fólkinu þar tekst mér þó
að stíga upp úr leðjunni.
Ég heyri fliss og lít í
kringum mig. Mennirnir
við steinahrúguna horfa á
mig glottandi. Það er þá
sem ég tapa mér. Ég spyr
þá hvurn andskotann það
eigi að þýða að merkja
ekki staðinn eða vara mig
að minnsta kosti við því að
steypan sé blaut. Einn
mannanna gengur upp að
mér og gætir sín á því að
hafa aðeins tíu sentí-
metra á milli okkar eins
og karlmenn eiga ti!
þegar þeir vilja að
konur séu hræddar við
sig. Barnalegi, blái
kuldagallinn dregur
samt óneitanlega úr
ógninni.
“Heyrðu, góða,”
segir maðurinn.
“Attum við að
finna á okkur að þú
værir að koma?”
Þá spyr ég
andskotann
eigi að þýða að
svona við mig en
fá svör við því.
bæti því við að ég
ekki heyra ókunnugan
mann kalla mig góðu.
Það hef ég lært í bókum.
“Svona talar þú ekki við
verkamenn,” gellur í öðrum
manni eftir andartaks þögn.
“Verkamenn?” endurtek ég.
“Ég hélt að það væri nú bara
til í Playmo.”
“Viltu að ég lemji þig?” spyr
sá þriðji.
Þótt það sé vissulega
kurteislegt að vera spurður
fyrst hefur mér aldrei tekist
að taka þessa spurningu alvar-
lega.
“Samkvæmt könnunum verða
karlmenn yfirleitt aðeins fyrir
ofbeldi af hálfu karlmanna
sem þeir þekkja ekki neitt.
Konur verða aftur á móti
yfirleitt fyrir ofbeldi af hálfu
karlmanna sem þær þekkja.
Og veistu hvað? Ég þekki þig
bara ekki neitt,” segi ég og
ætla að halda á brott. Það
verður hins vegar lítið úr því.
Mannandskotinn lemur mig í
andlitið. Hnefinn á honum
lendir á öðru kinnbeininu á
mér. Ég sé stjörnur og það er
vont. Ég gríp um andlitið á
mér og sé á milli fingranna
hvar mennirnir troðast inn í
lítinn appelsínugulan vörubíl
og aka í burtu.
Ég ætti auðvitað að vera svöl
og gefa þeim dónalegt merki
en það er ekki hægt að vera
svalur í landi þar sem
fokkmerkin sjást ekki fyrir
lopavettlingunum. Ég rölti
upp að raðhúsinu og hringi
dyrabjöllunni. Til dyra kemur
kona í rauðum síðkjól og
heldur á glasi í annarri
hendi. Það er líka eitthvað
rautt í því. Ég heilsa og
segi til nafns. Konan er
svo þvoglumælt að ég á
erfitt með að skilja hana
þegar hún kynnir sig:
“Asta Geirs áfengis-
ráðgjafi.”
Hún býður mér inn
og rekur um leið
augun í skítuga skóna
mína.
“Ég gekk ofan í
steypu,” útskýri ég og
fer úr skónum.
“Athyglisvert,”
bögglar Asta út úr sér
og horfir á mig eins og
það sé ég sem sé full en
ekki hún. Síðan leggur
hún glasið frá sér á lítið
borð undir forstofu-
speglinum, tekur skóna
mína og fer með þá inn í
þvottahús inn af
forstofunni. Þar skrúfar
hún frá krana og tekur
til við að þrífa skóna
með blautri tusku.
Hún riðar og það
kæmi mér ekki á óvart
þótt hún ældi ofan í
skóna mína. Ég sé að
dálítið af krana-
vatninu sullast ofan
í þá en sem betur
fer ekkert annað.
“Sko, fínir,” segir
Ásta glöð að
hreinsun lokinni og
réttir mér skóna. Það
er enn eitthvað hvítt
ofan í saumunum en ég
þríf þá betur þegar ég
kem heim.
Við förum inn í stofu þar
sem heill veggur er vegg-
fóðraður með risastórri mynd
af frumskógi. Ásta veitir því
athygli að ég get ekki haft
augun af honum.
“Svolítið seventís, ekki
satt?” segir hún og vingsar út
hendinni með þeim afleið-
ingum að hún missir jafn-
vægið og hlussast ofan í hvítan
leðurstól sem snýr baki í
frumskóginn. Samt skvettist

17