Vikan - 17.09.1998, Blaðsíða 24

Ungir kvikmyndaáhugamenn
í Vesturbænum búa fjórir
strákar sem stunda bíóhúsin
með svolítið öðru hugarfari en
jafnaldrar þcirra. Jú, þeir fara
til að skemmta sér en einnig til
að gagnrýna myndirnar og
gefa þeim stjörnur. Þeir kalla
sig Bíófélagið, ætluðu á tíma-
bili að kalla sig Bíógarpa, en
einfaldleikinn varð ofan á
enda kemur í ljós að þeir eru
lítið fyrir væmni. Þessir ungu
kvikmynda áhugamenn eru
tíu ára, hinir benda á að einn
sé ekki alveg búinn að ná aldri
en það vantar ekki margar
vikur upp á. Garparnir heita
Skúli Jónsson, Hlynur Daði
Sævarsson, Halldór Jónasson
og Jóhann Olafsson. En hvers
vegna stofnuðu þeir þennan
klúbb?
Texti: Steingerður Steinarsdóttir Mynd: Gunnar Gunnarsson
ur
Skúli: Pabbi er í svona bíófé-
lagi og mér datt í hug að það
gæti verið gaman að stofna
eitt slíkt. Þetta rekur okkur
líka af stað í bíó og við miss-
um síður af góðum myndum.
Halldór: Við ræddum líka
um að stofna annars konar fé-
lag, t.d. fótboltafélag, en við
erum í öðru slíku svo þetta
varð ofan á.
Félagið ú bók þar sem færð
er inn stjörnugjöf kvikmynd-
anna sem þeir sjá og límdar
eru inn auglýsingar bíóhús-
anna á myndinni. Þeir segja
að Flalldór sé strangastur í
stjörnugjöfinni en hinir gefi yf-
irleitt svipað. Halldór segist
ekki sjálfur vita afhverju hann
er svona strangur en bendir á
að hann sé oft sammála hin-
um.
Halldór: Ég gaf Klikkaða
prófessornum aðeins tvær og
hálfa stjörnu því mér fannst
alltof mikið um það í lokin að
allir væru að fyrirgefa öllum.
Mér fannst hún þess vegna
væmin, annars var þetta ágæt
mynd, svolítið klikkuð en
fyndin. Ég var alveg sammála
hinum um að Matthildur ætti
skilið þrjár stjörnur.
24
Skúli: Ég gaf Matthildi bara
tvær og hálfa.
Jóhann: Já, Matthildur var
skemmtileg, ekki síst vegna
þess að hún bjargar krökkun-
um frá frenjunni, sem er þessi
andstyggilegi skólastjóri, sem
lokar þau inni og er vond við
þau.
Strákarnir telja það gefa
myndinni um Matthildi aukið
gildi að aðalpersónan, Matt-
hildur, býr yfir yfirnáttúruleg-
um kröftum og geturfœrt hluti
úr stað.
Jóhann: Það var frábært
þegar hún horfði bara á bæk-
urnar sem hún vildi fá og þær
komu svífandi til hennar.
Hlynur Daði: Líka þegar
hún fékk sér Cheeríosið um
morguninn og lét Cheeríos-
pakkann hella ofan í skálina
og skeiðina moka sjálfa upp í
munninn á sér.
Félagið er orðið tveggja ára
gamalt og strákarnir eru alveg
ákveðnir í að halda áfram.
Nýlega færðu þeir út kvíarnar
og eru farnir að taka mynd-
bönd líka og gefa þeim stjörn-
ur. Seinast tóku þeir myndina
Free Willy og gagnrýndu. Hún
fékk þrjár stjörnur frá öllum
nema Hlyni Daða sem gaf
henni þrjár og hálfa. En er
þetta lokaður klúbbur?
Halldór: Við höfum nú hugs-
að um að taka fleiri inn.
Skúli: Það voru tveir strákar
í skólanum sem komu til
greina en við hættum við og
höfum nú ákveðið að vera
bara fjórir.
Hlynur Daði: Ja, annar
þeirra reyndist nú ekki hafa
neitt voða mikinn áhuga á að
fara í bíó.
En hvað með þá sjálfa? Er
þetta fyrst og fremst áhugi á
kvikmyndum og kvikmynda-
gerð sem rekur þá áfram og
velta þeir þá eitthvað fyrir sér
hvað það er sem gerir eina
mynd betri en aðra?
Skúli: Nei, það er ekki svo
mikið. Aðallega er þetta nú til
gamans.
Halldór: Auðvitað segjum
við eitthvað um hvað okkur
finnst að og hvað okkur þykir
gott þegar við gefum stjörnur.
Jóhann: Halldór hefur skoð-
að myndbandablöð. Annars
höfum við lítið farið í bíó að
undanförnu. Við förum
reyndar mest í Háskólabíó
enda er það í næsta nágrenni
við okkur.
Hlynur Daði: Já, ég hef mest
farið í bíó með pabba og
mömmu að undanförnu.
Gœtu þeir hugsað sér að
verða kvikmyndagagnrýnend-
ur síðar meir?
Hlynur Daði: Já, alveg eins.
En dreifa þeir þá gagnrýni
sinni í skólanum eða annars
staðar til að vekja athygli ann-
arra krakka á góðum mynd-
um?
Skúli: Nei, þessu er ekki
dreift. Við höfum ekki hugsað
okkur að birta gagnrýnina op-
inberlega.
Þessir efnilegu kvikmynda-
gagnrýnendur fara síðan að
ræða hvaða mynd sé áhuga-
verðast að taka til skoðunar
næst. Þeir eru kvaddir áður en
ákvörðun hefur verið tekin en
áhuginn bendir til að af nógu
verði að taka.