Vikan - 17.09.1998, Blaðsíða 18

fyrir ?“
Nú datt yfir hana. Var
maðurinn ekki með öllum
mjalla? Hvflík ósvífni og það
við gifta konu. Hún var í
þann veginn að ryðja út úr sér
vænni gusu þegar allt í einu
skaut upp hjá henni ákveð-
inni hugsun: Lionsballið!
Þessi upphæð var nóg til að
standa undir kostnaði og
meira en það. Og hún myndi
finna einhver ráð til að telja
Jóa trú um að féð væri heiðar-
lega fengið. Og það þurfti
enginn að vita þetta, maður-
inn örugglega utanbæjarmað-
ur, hún hafði allavega aldrei
séð hann fyrr í Keflavík. Og
það voru svo sem ekki hund-
rað í hættunni þótt maðurinn
fengi að sjá hana að ofan. Og
í ofanálag vildi hann borga
tuttugu og fimm þúsund fyrir.
Hún hafði heyrt að stelpurnar
uppi á Velli tækju þetta tíu til
fimmtán þúsund fyrir full-
kominn greiða, það hafði Jói
staðhæft, svo þetta var ansi
vel boðið.
„Ef þú heldur að ég leggi
þetta í vana minn,“ sagði hún,
„þá er það misskilningur. En
það stendur frekar illa á hjá
mér núna fjárhagslega svo að
þetta kemur til greina. En ég
vil fá að sjá peningana fyrst.“
Hann fór í brjóstvasann og
taldi fram fimm bláa seðla
með mynd af biskupsfrúnni.
„Gjörðu svo vel,“ sagði
hann.
Og nú var of seint að snúa
við. Hálf skjálfhent hneppti
hún frá sér blússunni og
smeygði sér úr henni. Bijósta-
haldarinn fór sömu leið. Hún
hafði svo sem ekkert að
skammast sín fyrir, enda ekki
nema rúmlega þrítug og
brjóstin á henni voru hreint
ekki lakari en á sumum þeim
sem hún hafði séð myndir af í
blöðum.
„Jæja,“ sagði hún. „Þetta
var það sem þú vildir. Ertu
þá ánægður?“
Hann kinkaði kolli og ýtti
peningunum til hennar.
„Má ég gera þér annað til-
boð? Ef þú háttar þig líka að
neðan skal ég bæta sömu upp-
hæð við.“
Alltaf lagaðist það. Það
hlaut að vanta eitthvað í
manninn. Nema hún hefði
18
svona sérstakt aðdráttarafl.
Vissulega var það kitlandi að
fá helmingi hærra tilboð en
stelpurnar á Vellinum fyrir
aðeins smápart af því sem þær
urðu að gera. Og það væri
ekki leiðinlegt að eiga fimm-
tíu þúsund í buddunni. Þar
að auki var skrefið stigið til
hálfs og henni fannst ekki
muna svo mikið um að létta
af sér þessum tveimur flíkum
sem eftir voru. Hún spurði
ekki einu sinni um peningana
og eftir andartak stóð hún
kviknakin á eldhúsgólfinu.
Hann kinkaði kolli, ánægður
á svip, og ýtti öðrum fimm
bláum yfir borðið til viðbótar.
Síðan horfði hann á hana,
glettnum augum og sagði síð-
,,/í/ þti lietclnr cii) ég
leggi þetta í vana
tninnsagði hún, „þá
er það inisskilningur.
En það stendur frekar
illa á hjá mér nána
Jjárhagslega svo að
þetta keninr til greina.
En ég vil fá að sjá
peningana fyrst. “
an um leið og hann gaut aug-
unum að hálfopnum svefn-
herbergisdyrunum:
„Eg er til í að tvöfalda þessa
upphæð á borðinu ef þú ert til
í að koma með mér þarna inn
í smástund.“
Hún saup hveljur. Var þetta
ekki fullmikið af því góða?
Það var svo sem ekkert að þvf
að leyfa manninum að horfa á
sig. En þetta!
En þá skaut upp annarri
hugmynd. Hundrað þúsund
krónur. Næstum nóg fyrir
teppi á stofuna!
Eftir örstutt hik kinkaði hún
kolli og tók við þriðja seðla-
búntinu. Hún varð hálf aula-
leg þegar hún uppgötvaði að
hún hafði ætlað að stinga
seðlunum í buxnavasann. En
hún var staðráðin í að skilja
þessa peninga ekki eftir á
glámbekk. Hann væri alveg
vís með að stinga af með þá á
eftir. Annars var þetta ósköp
indæll maður að sjá,
brosmildur og geðþekkur og
hreint ekki þess legur að fara
að taka peningana.
„Farðu þá inn,“ sagði hún.
Hann reis á fætur og hvarf
inn í svefnherbergið. Hún
flýtti sér að stinga peningun-
um undir hnífaparabakkann í
efstu skúffunni, fór síðan á
klósettið og læsti útidyrunum.
Hún kærði sig ekki um að ein-
hver færi að ryðjast inn eins
og á stóð.
Hann lá nakinn ofan á rúm-
teppinu þegar hún kom inn í
svefnherbergið og það fór
ekkert á milli mála hvers
hann þarfnaðist mest þessa
stundina.
Það tók ekkert mjög langan
tíma að ljúka þessu verki, tíu
mínútur, í hæsta lagi fimmtán,
gat hún ímyndað sér. Hún
fann meðan á því stóð að
henni var þetta ekkert af-
skaplega leitt. Jói hafði verið
óvenju snöggur kvöldið áður,
þannig að hún hafði farið var-
hluta af ánægjunni. Hún
þurfti því ekkert að pína sig
núna eða vera í þykjustuleik.
Samt sem áður var hún fegin
þegar allt var yfirstaðið.
Gesturinn hafði ekki langa
viðdvöl, hann klæddi sig og
horfði á hana á meðan sömu
glettnu augunum og hann
hafði gert í eldhúsinu. Hún
hafði dregið sængina upp að
höku og var að velta því fyrir
sér hvort hann myndi fara að
impra á því að hitta hana aft-
ur.
En hann virtist ekki hafa
neitt slíkt í huga. Hann depl-
aði til hennar auga um leið og
hann fór út og sagði:
„Ég þakka fyrir mig.“
Skömmu seinna heyrði hún
að útidyrahurðinni var skellt.
Hún flýtti sér fram í eldhús og
sér til mikils léttis fann hún
peningana óhreyfða í skúff-
unni.
Hún fór í bað og afmáði
rækilega allt sem minnt gat á
þessa óvæntu heimsókn, rúm-
fötin fuku í þvottavélina og
hún sem hafði einmitt skipt á
rúminu í morgun; ný rúmföt
sett á í snatri.
Peningana faldi hún inni í
dönskum róman sem hún
þóttist viss um að Jói myndi
aldrei opna, hversu lestrar-
þurfi sem hann væri.
Henni varð lítið úr verki það
sem eftir var dags, fannst hún
raunar búin að skila fullu
dagsverki hvað laununum
viðkom.
Hún keypti nautasteik í
kvöldmatinn og spann í hug-
anum upp sögu fyrir Jóa um
tuttugu og fimm þúsundin
sem hefðu oltið út úr gamla
veskinu sem hún ætlaði að
fara að fleygja. Afganginn af
peningunum ætlaði hún sjálf
að geyma til betri tíma.
Jói kom heim klukkan hálf-
átta að venju.
„Aha, naut,“ sagði hann og
hnusaði út í loftið. Hann virt-
ist ekkert vera hissa á því og
það á fimmtudegi á skít-
blönku heimili.
Hún ákvað að bíða með
fréttirnar þar til eftir kvöld-
mat og þau settust niður til að
borða. Jói borðaði þegjandi
góða stund en sagði síðan:
„Kom einhver hér í dag?“
Hjartað tók kipp. Hverju
hafði hún gleymt? Hafði Jói
virkilega tekið eftir ein-
hverju? En hún ákvað að
halda áfram að leika.
„Kom? Hver ætti svo sem
að hafa komið hér? Það eru
ekki svo margir sem troða
manni um tær með heimsókn-
um.“
Jói lagði frá sér hnífapörin
og starði á hana.
„A ég að trúa því að enginn
hafi komið hingað í dag?“
hélt hann áfram.
„Ekki sála“.
„Djöfullinn sjálfur, það er
ekki hægt að treysta nokkrum
manni. Þú manst eftir honum
Palla sem ég var að segja þér
frá um daginn, hann vinnur
með mér uppi á Velli.“
Jú, hún jánkaði því.
„Við fengum nefnilega or-
lofið okkar borgað í dag.
Hann þurfti að skreppa í bæ-
inn upp úr hádeginu og ég
bað hann að skutla hundrað-
þúsundkalli til þín í leiðinni,
ég vissi að þú varst orðin
auralítil. Og svo lætur þetta
helvíti ekki sjá sig. Sá skal fá
orð í eyra á morgun.
En fyrst þeir rausnuðust nú
til að borga okkur út orlofið,
eigum við þá ekki bara að
skella okkur á Lionsballið á
laugardaginn?"