Vikan - 07.01.1999, Blaðsíða 26

„Hjónaband mitt var alla tíð
mjög gott. Við hjónin vorum
miklir vinir og notuðum mikið
gálgahúmor okkar á milli. Mað-
urinn minn sagði oft að hann
gæti aldrei orðið ástfanginn af
annarri konu en eitt skyldi ég
hafa alveg á hreinu: Ég yrði að
sætta mig við það að hann hefði
það takmark að deyja ekki fyrr
en hann væri búinn að sofa hjá
svertingjakonu. Ekki grunaði
mig að brandarinn yrði að veru-
leika sem breytti áhyggjulausu
og hamingjusömu lífi okkar i
martröð og endaði með dauða."
„Það var ást við fyrstu sýn
þegar ég hitti manninn minn
17 ára gömul. Við trúlofuðum
okkur þegar ég var nýorðin 18
ára. Eftir að við giftum okkur
fluttum við vestur á firði. Þar
eignuðumst við dóttur okkar.
Síðar fluttum við til Reykja-
víkur og þar fæddist sonur
okkar. Arið 1977 fluttum við
til Akureyrar og þar áttum
við okkar bestu ár, það var
yndislegur tími. Árið 1984
tókum við okkur upp og flutt-
um til Danmerkur. Við
ákváðum að selja íbúðina
okkar þar sem maðurinn
minn ætlaði að mennta sig
frekar og það kostaði pen-
inga. Hann fór til Danmerkur
stuttu á undan okkur og það
var þá sem hann fór eitt ör-
lagaríkt kvöld í vændishús og
lét verða af því að eyða stund
með svartri konu. Eftir að við
komum út, þremur vikum
seinna, veiktist hann illa.
Hann vildi sem minnst úr
þessum veikindum gera og
ekkert um þau ræða. Eins og
venjulega sló ég á létta
strengi. Eg var svo örugg í
hjónabandinu og viss um trú-
mennsku mannsins míns að
ég spaugaði með það við son
okkar að líklega hefði pabbi
hans nú bara hitt einhverja
aðra konu og hún smitað
hann af einhverjum óþverra.
Við vorum í Danmörku í þrjú
ár. Enn veturinn vorum við
bara tvö ein meðan börnin
voru í skóla á Islandi. Þá upp-
lifðunt við tilhugalífið og
hveitibrauðsdagana á nýjan
leik. En allan tímann veiktist
hann annað slagið, fékk oft
útbrot um allan líkamann og
kvartaði yfir suði í eyrum.
Hann fór á rnilli lækna en
enginn þeirra fann nokkuð að
honum. Svo var kominn tími
til að fara heim til Islands á
ný. Við fluttum aftur til Akur-
eyrar. Þar komum okkur fyrir
í leiguhúsnæði og maðurinn
minn stofnaði fyrirtæki ásamt
öðrum ntanni. Allt virtist
bjart framundan en það fór að
bera á persónuleikabreyting-
um hjá manninum mínum.
Hann var oft ruglaður, utan
við sig og óábyrgur í peninga-
málum, sem var mjög ólíkt
honum. Dag nokkurn, haustið
1988, hlustuðum við á viðtal
við mann í útvarpinu, þann
fysta sem dó úr alnæmi hér á
landi. Maðurinn lýsti líðan
sinni og ég hafði orð á því við
manninn minn að þessi lýsing
kæmi heim og saman við hans
líðan. Síðan var ekki meira
talað um það. En hann varð
sífellt veikari og veikari og
var greinilega farinn að gruna
eitthvað og það kom fram í
hegðun sem var ólík honum.
Hann var þögull og vildi oft
vera einn. T.d. sat hann einn
úti í klukkustund á gamlárs-
kvöld í þungum þönkum, í
stað þess að vera hrókur alls
fagnaðar. Mamrna hans dó
um svipað leyti og hann gat
ekki hugsað sér að vera við
kistulagninguna.
Hann var farinn að tala um
að flytja til Reykjavíkur og
fór til þess að athuga með at-
vinnumöguleika. 11. febrúar
26