Vikan - 04.01.2000, Blaðsíða 28

Eg á rétt á hamingju
Ég bý í litlu borpi úti á
landi. Tvítug kynntist ég
manninum mínum og einu
og hálfu ári seinna fædd-
ist okkur fyrsta barnið. Við
uorum stoltir foreldrar og
bjuggumst við að yndis-
legur tími biði okkar. Litla
skinnið var óvært og lét
okkur aldeilis finna fyrir
að bað væri til Ég beið en
fann aldrei fyrir bessari
gleði og hamingju sem átti
að fylla allar mæður. Ég
fór úr jafnvægi sama
hversu lítið bjátaði á og
svefninn fór úr skorðum.
Matarlyst mín var mjög lít-
il líka og maðurinn minn
sá að eitthuað var að. En
allir hafa heyrt talað um
sængurkuennagrát og
betta hlaut bara að flokk-
ast untíir hann og lagast
begar frá liði. Við ræddum
betta aldrei hvorki við vin-
konur mínar né fjölskyld-
una og enginn vissi neitt
um bað sem ég var að
ganga í gegnum fyrr en
mörgum árum seinna.
Eftir nokkra mán-
uði komst hins
vegar sæmilegt
jafnvægi á fjöl-
skyldulífið og allt gekk bæri-
lega eftir það. Fjórum árum
seinna kom annað barn okk-
ar í heiminn, yndislegt lítið
kríli sem svaf allan sólar-
hringinn fyrstu þrjá mánuð-
ina. Tveimur dögum eftir
fæðinguna byrjaði svipuð
vanlíðan hjá mér og eftir
fyrri fæðinguna. Ég gat ekki
sofið, hafði enga matarlyst,
grét stöðugt og kveið öllu.
Ég leitaði til heilsugæslunn-
ar á staðnum fimm dögum
eftir að ég kom heim af
sjúkrahúsinu og þá var ég
komin í algjöran vítahring,
hafði ekkert getað sofið og
ég hafnaði barninu mínu.
Svo langt var ég leidd að ég
taldi að ef barnið myndi
deyja færi öllum að líða vel
aftur.
Ættingjar tóku nú eftir að
eitthvað var að . Ég óð um
eins og ljón í búri og kom
engu í verk, enda gat ég
ekki einbeitt mér að neinu.
Hvernig sem ég reyndi gat
ég ekki fest hugann við neitt
og kvíðinn stigmagnaðist.
Ég þurfti að gefa svo mikið
af mér með tvö lítil börn
sem þörfnuðust mömmu
sinnar svo ósegjanlega mik-
ið en ég gat ekkert gefið.
Ein systra minna var svo
yndisleg að koma og vera
hjá okkur í viku, enda höf-
um við systkinin alltaf verið
mjög samrýmd. Hún vildi fá
mig með sér suður til
Reykjavíkur og ég fór með
börnin mín til hennar og bjó
hjá henni í mánuð. Önnur
systir mín býr á sama stað
og studdu þær vel við bakið
á mér þennan tíma.
Ég leitaði til sérfróðra að-
ila sem hjálpuðu mér og
gáfu mér þunglyndislyf til að
ég næði áttum aftur. Loksins
treysti ég mér til að fara
heim en öll vissum við að
langt var í að ég næði fullum
bata. Nú vissum við að þetta
var sjúkdómur sem hrjáði
mig og að í mínu tilfelli væri
hann tengdur fæðingu og
mundi lagast með tímanum.
Þriðja barnið fæðist
Árin liðu og við ákváðum
að eignast þriðja barnið en
við vissum að svo gæti farið
að þunglyndið næði tökum á
mér aftur. Við vonuðum þó
að fæðing þessa barns myndi
færa mér hamingju. Svo
fæddist barnið. Strax morg-
uninn eftir fæðinguna vakn-
aði ég með nagandi kvíðatil-
finningu. Þá vissi ég að
þriðja þrautargangan var
framundan og bað strax um
að fá lyf. Þau fékk ég og eft-
ir sjö daga á fæðingardeild
fór ég heim til að takast á
við fullt hús af börnum.
Fyrstu mánuðina þjáðist
litla barnið af magakveisu
svo við höfðum nóg að gera.
Alltaf dimmdi meira og
meira í hugskoti mínu með
hverjum deginum sem leið.
Ég vildi orðið bara fá að
deyja til að losna við þessa
vanlíðan og finna frið í sál-
inni sem mér hafði ekki tek-
ist að finna í mörg ár. Líðan
mín var svona þrátt fyrir að
ég tæki lyf.
Ég var öll dofin tilfinn-
ingalega og hafði engan
tíma til að rækta sjálfa mig á
nokkurn hátt. Guð veit að
ég elska börnin mín en mér
fannst ég algjörlega hafa
brugðist sem móðir. Þess
vegna taldi ég þau betur sett
án mín. Maðurinn minn stóð
alltaf eins og klettur við
hliðina á mér en hann átti
ekki síður erfitt en ég. Hon-
um fannst hann gersamlega
úrræðalaus og ekkert geta
gert til að hjálpa mér.
Mamma og vinkona mín sáu
fljótt að heima gæti ég ekki
verið og að öryggis míns
væri betur gætt yrði ég lögð
inn á sængurkvennadeild.
Ættingjar og
vinir voru
hreinlega orðn-
ir hræddir um
að ég kynni að
grípa til einhverra örvænt-
ingarúrræða.
Ég var lögð inn á sængur-
kvennadeild. Ég horaðist
stöðugt og það varð að
neyða ofan í mig mat og
drykk. Eftir mánaðardvöl á
sjúkrahúsinu sáust enn eng-
in batamerki en þrátt fyrir
það var ég send heim. Systur
mínar komu þá aftur til
bjargar og sendu eftir mér.
Við sáum að þetta var besta
lausnin eins og aðstæður
voru og ég fór suður með
Ég fór úr jafnvægi sama
hversu lítið bjátaði á og
svefninn fór úr skorðum.
28 Vikan