Vikan - 18.01.2000, Blaðsíða 28

Einnar helgar ævintýri
Ég burfti oft að fara ein til út-
landa uegna uinnunnar hér
áður fyrr. Mér leiddust yfir-
leitt bessar ferðír og ég kom
algeriega uppgefin til baka
buí ég burfti að nýta tímann
mjög uel og uar á eilífum
hlaupum á milli sýníngarsala
og skrifstofa alla daga. Á
kuöldin uar mér oft boðið í
mat á ueitingastaði og ég
uarð að biggja bað fyrir kurt-
eisissakir. Þegar ég suo
komst heim á hotelið dan ég
út af, stundum út frá sjón-
uarpinu í gangi og stundum
með blaun hárið nýkomin úr
sturtunni og uaknaði bá úfin
og rugluð. Suo leið næsti
dagur eins, ef ég uar ekkí suo
heppin að uera að fara heím,
en bá matti ég pakka saman í
huelli og rjúka út á fluguöll
fyrir allar aldir.
Illuiðri á áfangastað
Svo var það eitt skiptið að allt
skipulag fór út um þúfur hjá
mér. Ég hafði átt að fara á sýn-
ingu í úthverfi Kaupmanna-
hafnar og síðan í kvöldverð
ásamt nokkru öðru fólki hjá
eiganda fyrirtækis sem ég
keypti vörur af. Ég kom til
Kaupmannahafnar rétt undir
hádegið og byrjaði á því að fara
upp á hótel og skipta um föt því
ég ætlaði að taka lest á sýning-
arsvæðið tveim tímum seinna.
Meðan ég var á leiðinni frá
flugvellinum og inn í borgina
byrjaði að snjóa og ég var hálf-
hrædd á leiðinni í leigubílnum
þar sem veslings maðurinn sem
keyrði virtist vera á illa útbún-
um bíl og kunni auk þess greini-
lega ekki að keyra í hálku. Alla
leiðina talaði hann róandi við
mig eins og krakka og ég hafði
á tilfinningunni að hann væri að
reyna að róa sjálfan sig en ekki
mig. Þegar við komum á leiðar-
enda var hann greinilega mjög
feginn og sagðist vona að hann
kæmist klakklaust heim, hann
væri sko hættur í dag!
Og það voru fleiri hættir þenn-
an daginn. Þegar ég var búin að
skipta um föt og taka saman
dótið sem ég ætlaði að hafa
með mér fór ég beint niður í
anddyrið til að skila af mér lykl-
inum áður en ég legði af stað út
á aðalbrautarstöðina. Það var
uppi fótur og fit og greinilegt að
skapast hafði mikið ófremdará-
stand. Samkvæmt dönskum
stöðlum var allt orðið ófært og
gestum hótelsins var vinsam-
lega bent á að vera ekki á ferð-
inni nema í neyð meðan þetta
ástand ríkti. Reyndar hafði ég
oft séð hann svartari í Reykja-
vík, hvað þá fyrir norðan, þar
sem ég er fædd og uppalin.
Mér fannst þetta samt alls ekki
svo slæmt, ég þurfti hvort sem
er að fara á sýningarsvæðið aft-
ur daginn eftir svo ég hugði mér
gott til glóðarinnar að vera
heima á hótelinu þetta síðdegi
og nota tímann til að gera áætl-
un og slaka svolítið á um kvöld-
ið í staðinn fyrir að fara í hund-
leiðinlegt matarboð með fólki
sem ég þekkti ekkert. Þetta
hentaði mér vel, ég var nýstigin
upp úr flensu og enn hálflöt og
hóstandi og nú ætlaði ég svo
sannarlega að jafna mig al-
mennilega.
Kynni uið kuölduerð
Og það varð úr. Ég fór aftur
upp á herbergið, hringdi í hinn
danska viðskiptafélaga minn og
afsakaði mig með veðrinu og
fór í skýrslugerðina sem ég
hafði ekki náð að klára áður en
ég fór að heiman. Um klukkan
átta hafði ég lokið vinnunni og
var orðin svöng. Ég ákvað því
að fara niður á veitingastaðinn
á hótelinu og fá mér eitthvert
snarl og hvítvínsglas fyrir svefn-
inn. Mér fannst ég eiga það svo
sannarlega skilið.
Veðrið var orðið fínt og það var
komin jólastemmning alls stað-
ar þótt enn væri bara miður
nóvember. Ég tyllti mér við
tveggja manna borð innarlega í
salnum og pantaði mér fiskrétt
og hálfflösku af hvítvíni. Nú
skildi sko sukkað og sofnað
sætt á eftir!
Maturinn var mjög góður og ég
borðaði í rólegheitunum og
naut hins góða hvítvíns með. Ég
hafði það frábært, ég var að
vísu enn með svolítinn hósta
öðru hverju, en ég tók varla eft-
ir því sjálf og það angraði mig
ekki. Það var samt greinilegt að
aðrir tóku eftir því. Á næsta
borði við hlið mér sat maður
sem líka var einn við borðið
sitt. Ég hafði ekki veitt honum
mikla athygli, en þegar ég hafði
lokið við matinn og bað þjón-
inn um reikninginn stóð þessi
maður upp og ávarpaði mig.
Hann kynnti sig með nafni,
sagðist vera Breti í viðskiptaer-
indum og vera líka með kvef
eins og ég. Hann sagði að það
besta við svona kvefi væri kaffi
og koníak og spurði hvort
mætti bjóða mér að þiggja með
sér svolitla „mixtúru", hann
kynni varla við að sitja þarna
einn að sumbli. Maðurinn var
einkar kurteis og hann hafði
skemmtilegan glettnisglampa í
augunum. Ég var í svo góðu
skapi að mér fannst ekki nema
sjálfsagt að fá mér svolítið kon-
íak og ekki var verra að hafa
huggulegan samkvæmisherra,
því það var sama með mig og
hann; mér hefði aldrei dottið í
hug að setjast ein á barinn.
Við færðum okkur inn í kon-
íaksstofuna og settumst í þægi-
legan sófa við arineld. Það
gerðist eitthvað strax og við
vorum sest þarna niður. Þessi
maður heillaði mig gersamlega
uppúr skónum. Hann var bæði
myndarlegur og skemmtilegur,
bráðgreindur og kurteis. Við
sátum þarna meðan við lukum
við kaffið og koníakið og hann
sagði mér að hann væri þarna
vegna þess að hann hefði orðið
veðurtepptur, hann hefði verið
á leið á sýningu á sama stað og
ég. þótt hann hafi reyndar átt
að hitta aðra þar. Hann var jafn
feginn og ég að hafa þurft að
vera á hótelinu um kvöldið og
sagðist vera hundleiður á að
fara í kvöldverðarboð af
skyldurækni sem rændu hann
allri orku. Hann sagðist vera
kvæntur og eiga tvær dætur á
unglingsaldri en ég fann strax á
honum að sennilega væri hjóna-
bandið líklega eitt af skyldu-
ræknisverkum hans eins og
kvöldverðarboðin. Hann sagði
að hann og kona hans hefðu
skilið fyrir nokkrum árum en
tekið saman aftur og það gengi
ágætlega meðan þau þyrftu
ekki að vera mikið saman.
28 Vikan