Vikan - 18.01.2000, Blaðsíða 7

Ágústa í t'aúmi fjölskyldunnar.
stað. Þetta fyrirkomu-
lag gekk ágætlega, kfló-
in fóru að fjúka af hon-
um og þegar upp var
staðið, eftir tvö og hálft
ár, hafði hann misst 40
kfló. Eg vildi svo ekki
sjálf hætta að æfa svo
að bóndinn myndi ekki
slá slöku við. Auk þess
hafði ég gaman af lík-
amsræktinni. Maðurinn
minn vann mjög mikið
og við sáum lítið af
hvort öðru þannig að sá
tími sem við eyddum
saman við æfingarnar
reyndist vera okkur
dýrmætur og kjörin leið
til þess að fá bæði holla
og skemmtilega hreyf-
ingu. Það gerði okkur
líka kleift að njóta sam-
vista við hvort annað fjarri
tímafrekri vinnu hans og anna-
sömum heimilisstörfum mínum.
Þegar þetta gerðist voru yngstu
börnin okkar þriggja ára tvíbur-
ar en okkur tókst með aðstoð
góðra vina og fjölskyldu að fá
pössun svo við gætum sinnt
ræktinni.
Ég fann fljótlega að lóðalyft-
ingar undir handleiðslu einka-
þjálfara áttu mjög vel við mig
og innan skamms var ég farin
að sjá árangur. Ég varð þess
sterklega vör að ég hresstist öll
en áður en ég byrjaði að æfa
var ég oft mjög þreytt og var
farin að halda að ég þjáðist af
síþreytu. Eftir að ég hóf reglu-
bundna þjálfun hvarf þessi syfja
sem leitaði stundum mjög
sterkt á mig og ég held að mér
sé alveg óhætt að segja að lík-
ami minn hafi yngst um mörg
ár. Eins og fram hefur komið þá
var ég um 74 kfló þegar ég byrj-
aði að æfa en held mér núna í
63-64 kflóum. Mesti munurinn
var ekki fólginn í því að léttast
heldur í hraustari líkama og
betri líðan. Ég fann mjög mik-
inn mun að þvf leyti og það er
virkilega góð tilfinning."
Það vakti mikla athygli þegar þú
tókst þátt í Vaxtarræktarkeppni
íslands árið 1998 eftir einungis
árs þjálfun. Varstu ekkert smeyk
við að taka þátt?
„Nei, í rauninni ekki. Mér
hafði gengið vel að þjálfa lík-
amann og náð ágætis árangri á
frekar stuttum tíma. En ástæð-
an fyrir því að ég tók ákvörðun
um að taka þátt í keppninni
byggðist fyrst og fremst á því að
mig langaði til að sýna og sanna
fyrir konum að það er allt hægt
ef nægilegur vilji er fyrir hendi.
Með þátttöku minni vildi ég
líka leggja mitt af mörkum til
þess að reyna að breyta ríkjandi
afstöðu til vaxtarræktarkvenna,
en hún hefur einkennst af því
að vaxtarræktarkonur séu allar
einhver útblásin steratröll sem
líti út eins og karlmenn. Það er
leiðinlegur hugsunarháttur og
alls ekki sanngjarn. Vaxtarrækt-
arkonur eru stundum kallaðar
„sterakonur" sem er alveg frá-
leitt og markmið mitt með þátt-
töku var að breyta þessu nei-
kvæða hugarfari. Þannig að
þetta var eins konar áskorun af
minni hálfu! Ég vildi líka sanna
að ósköp venjuleg kona gæti
þetta.
Ég hafði ekki hugsað mér að
taka þátt í síðustu keppni, enda
er ég kannski ekki mikil keppn-
ismanneskja og hafði verið með
í þeirri fyrri til að sýna hvað
hægt væri að gera. En þá komu
til mín nokkrar konur sem
sögðu að ég hefði verið þeirra
fyrirmynd, svona venjuleg
kona, og gefið þeim kjarkinn til
að fara að æfa og jafnvel keppa.
Þeim fannst ég vera að bregðast
þeim á vissan hátt ef ég skorað-
ist undan því að taka þátt að
þessu sinni og spurðu mig hvers
konar skilaboð það væru eigin-
lega. Nú, ég ákvað að skella
mér aftur í keppni því ég vildi
standa á því sem ég hafði áður
staðhæft að konur gætu allt sem
þær ætluðu sér, en ekki vegna
þess að ég vildi endilega verða
sigurvegari. Að sjálfsögðu
stefndi ég þó að því að ná sem
bestum árangri. Vaxtarræktin er
einstaklingsíþrótt. Þótt við
séum að keppa við hvert annað
þá lít ég fyrst og fremst á þetta
sem keppni við sjálfa mig."
Hvernig upplifun er það að taka
þátt í vaxtarræktarkeppni?
„Undirbúningur fyrir keppnir
er skemmtilegur en töluvert
erfiður. Fyrsta vikan reynir all-
verulega á þolinmæðina og
innri styrk. Maður fer rólega af
stað og tekur mataræðið föstum
tökum. Mér finnst mjög gott að
borða og elska bæði mat og
kökur þannig að til byrja með
þurfti ég að taka á honum stóra
mínum hvað það varðar. Fyrir
keppni tek ég ýmislegt út úr
daglegu mataræði mfnu og
skipti því út fyrir kjúkling og
skyr. Eftir fyrstu vikuna er
þetta ekki eins erfitt og engu
líkara en að líkaminn aðlagist
mjög fljótt breyttum venjum og
hætti að kalla á sætindi eða
óhollustu. Þá fer líkaminn
einmitt að sækja í hollustuna.
Ég hef gaman af þessu því mað-
ur fær óneitanlega mikið „kikk"
út úr því að hemja sig og vera
algjörlega við stjórn. Ég passa
mig á því að verða aldrei svöng
og borða 5-6 sinnum á dag,
jafnvel þótt ég hafi kannski
ekki lyst. Fyrir keppni innbyrði
ég um 4000 hitaeiningar á dag
en léttist samt. Það er vegna
þess að þá æfi ég stíft og er auk
þess að borða hárrétta fæðu.
Sólarhring fyrir keppni mældist
fituhlutfall líkama míns rétt um
5% sem er mjög lítið en hafa
ber í huga að þetta lága fitu-
hlutfall varir í mjög stuttan
tíma, enda er það þáttur í að
„skera sig niður" fyrir keppni.
Það myndast mikil stemmn-
ing í keppnum og það er gaman
að öllum undirbúnirignum.
Maður er farinn að þekkja mik-
ið af skemmtilegu fólki og and-
inn hjá okkur er mjög góður.
Keppnin sjálf er mjög spenn-
andi. I fyrsta skiptið sem ég
keppti kveið ég fyrir því að vera
á sviðinu og man mjög lítið frá
þeim atburði. Það varð bara
eins konar „blackout" því ég
hreinlega fraus! í sjálfu sér
finnst mér allt umstangið og
undirbúningurinn fyrir keppn-
ina afar skemmtilegt, hef í raun
gaman af öllu nema þvf að vera
á sviðinu. Það er heilmikið
Vikan 7