Vikan - 18.01.2000, Blaðsíða 55

hennar. Eftir nokkra mánuði
var ég ekkert spenntur fyrir
því að sofa hjá henni, við nut-
um ásta með reglulegu milli-
bili, meira af skyldurækni en
löngun. Smám saman leið
lengri tími á milli þess sem við
nutum ásta og í dag eru liðin
nokkur ár frá því við elskuð-
hvað þau hafi gert saman.
Sumir félaga minna hafa hald-
ið framhjá eiginkonum sínum
en það hef ég aldrei getað
hugsað mér. Eg verð að viður-
kenna að ég hef fundið ýmsar
kenndir vakna þegar ég sé fal-
legar konur en ég býst við að
sjálfsaginn sé þess eðlis að ég
„Ég ueit ekki hvernig ég á að skilgreina ást mína tíl Dísu. Ég
fæ ekkí í hnén eða öran hjartslátt begar ég sé Dísu mína
og hef alflrei gert. Mér hefur alltaf liðið eíns og ég ætti
hana aleinn. Ég hef verndartilfinningu gagnvart henni og
hef ávallt víljað gæta hennar. Eftir nokkra mánuði var ég
ekkert spenntur fyrir bví að sofa hjá henni, við nutum ásta
með reglulegu millibíli, meíra af skyldurækni en löngun."
umst síðast. Pað er eins og
hvorugt okkar hafi löngun til
þess eða þori hreinlega að
brjóta ísinn. Þegar allur þessi
sannleikur rann upp fyrir mér
leið mér ónotalega. Mér
fannst ég hafa tapað af mikil-
vægum árum í lífi mínu. Dísa
var fyrsta kærastan mín á
meðan vinir mínir voru í
fjölda sambanda áður en þeir
giftu sig. Ég heyrði þá tala um
hinar og þessar stúlkur og
hvernig þær hafi hagað sér og
ætti erfitt með að fyrirgefa
sjálfum mér fyrir að bregðast
Dísu.
Vil ekki missa Dísu
Ég átti gott samtal við son
minn þegar ég kom heim aft-
ur. Ég ræddi við hann af
hreinskilni og benti honum á
að þessi „nýtísku ást" væri
ekki endilega varanleg. Oft
væri hún eins og sápukúla sem
springi við minnsta áreiti.
Samband okkar Dísu er byggt
á trausti og væntumþykju. Við
erum jafngóðir félagar í dag
og við vorum átta ára gömul.
Við þekkjumst svo vel að við
vitum hvað hitt er að hugsa.
Við erum bæði upptekin af
fjölskyldunni okkar og viljum
allt fyrir börnin okkar gera.
Við bíðum spennt eftir fyrsta
barnabarninu sem er væntan-
legt innan nokkurra vikna. Að
vera samhent og sátt er mér
mikils virði. Að sjálfsögðu
hefur það hvarflað að mér að
gjörbreyta mínum lífsstíl og
fara að vera til eins og sonur
minn leggur til. Spurningin er
hins vegar hvort ég sé tilbú-
inn að fórna öllu því sem ég
hef unnið að í gegnum árin. Ef
ég færi að biðja um skilnað
veit ég að Dísa myndi vera
niðurbrotin manneskja það
sem eftir væri. Börnin okkar
myndu verða sár og reið og ef
til vill ekki hafa samband við
mig. Þau eru það dýrmætasta
sem ég á.
Ef ég myndi skilja stæði ég
eftir einn og yfirgefinn. Það er
ekki þar með sagt að ég myndi
upplifa einhverja ægilega ást
ef ég myndi skilja. Ég hef líka
hugsað með mér að skipta um
starf eða jafnvel fara í háskól-
ann eins og ég ætlaði mér
alltaf á mínum yngri árum. Ég
er kominn í toppstöðu með
örugg laun og því finnst mér
sú tilhugsun ekki vera spenn-
andi.
Eftir öll heilabrotin hef ég
komist að því að það sé best
að ég haldi mínu striki og læri
að meta það sem ég á fyrir.
Dísa er yndisleg kona og minn
besti vinur og hana vil ég alls
ekki missa. Ég hef séð alltof
marga hætta öllu sínu fyrir
tímabundna sælu.
Lesandi segir
Margréti V.
Helgadóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þinu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
HeiiiiiHsíunj'iA er: Vikan
- ,.1-ífsreyiisiiisa^a", Seljavegur 2,
101 Keykjavik,
Netfang: vikan@frodi.is