Vikan - 18.01.2000, Blaðsíða 40

H I imlKMfl lill
Eg legg bókina frá
mér á sængina og
horfi upp í loftið.
Ég þekki þetta
loft orðið nokk-
uð vel, enda búin að liggja hér á
sjúkrastofunni í tvo daga. Ég
gjörþekki stangirnar sem festar
eru við loftið og halda uppi
slánum með tjöldunum sem
dregin eru á milli rúmanna til
að tryggja hverjum
sjúklingi svolítið
"prívasí."
Þarna er líka
reykskynjarinn.
Hann kalla ég sím-
svara í minningu
ruglings dóttur minnar
sem kallaði nýuppsettan
reykskynjara, heima í stofu,
óvart símsvara. Síðan heita
reykskynjarar símsvarar á okk-
ar bæ. Þessi símsvari blikkar við
og við rauðu, blíðlegu ljósi og
raskar því lítt rónni á sjúkra-
stofunni. Það sér starfsfólkið
um, sem hrindir upp hurðinni
fyrir allar aldir og tekur til við
dagskrá dagsins.
Það þarf að hrista kodda,
mæla hita, gefa vökva í æð og
draga gluggatjöldin frá svo
sjúklingarnir fái dagsbirtuna
líka í beint í æð.
Því næst dettur allt í dúna-
logn fyrir utan glaðlegar
raddir hjúkrunarfræð-
inga, sjúkraliða og ann
ars starfsliðs sem ber-
ast utan af gangi.
Þeir einbeittustu ná þó að
dotta aftur um stund. En hafi
þeim tekist það, hrökkva þeir
aftur upp um áttaleytið þegar
undarleg tíðni mjós, hvells og
framandi róms taílensku ganga-
stúlkunnar gellur á hlustunum:
"Morgunverður, gjörðu svo
vel." Hún hljómar eins og upp-
taka af segulbandi sem spiluð
er dag eftir dag.
Svo bíður maður. En enginn
birtist morgunverðurinn. Ann-
an daginn veit maður hins veg-
ar af biturri reynslu að ætlast er
til þess að sjúklingar taki á sig
rögg, nuddi stírurnar úr augun-
um og drífi sig frammúr og sæki
árbítinn sjálfir fram á gang.
Stundum er loftborinn að
a vísu á undan þeirri tælensku.
. . Hann byrjar að
Hrf y* glíma við grjótið fyrir
utan gluggann um áttaleytið,
í kapp við eintóna köil henn-
ar.
Rúmið hristist þægilega
og blómavasarnir dansa
léttan dans á náttborð-
inu. Ég brosi bara og
treð eyrnatöppunum í
eyrun og breiði sængina
upp fyrir haus til að
draga úr drununum. Að vísu
heyri ég þá síður morgun-
verðarkallið, en hrekk upp
þegar blómavasinn dansar
fram af borðbrúninni og ég
fæ yfir mig kalda vatnsgusu
með rósailmi.
Hávaxin, glaðleg kona
íklædd hvítum sloppi kemur
þegar ég hef þrýst á hnapp-
inn. Hún þrífur bleytuna,
býður blómavasanum upp í
annan dans, mér þurran
jakka og spyr svo
hvernig mér Iíði.
„Bara nokkuð
vel, takk.“
„Varstu búin að
fá mælir?“ spyr hún og
horfir skælbrosandi á mig.
„Viltu eyrnamælir eða rassmæl-
ir í rassinn?“
„Þakka þér fyrir,“ svara ég
og hneppi nýja jakkanum að
mér. „Það er afgreitt."
Hún lætur sig hafa það.
„Bráðum færðu að tala við Víð-
ir læknir," tilkynnir hún. Breitt

bros hennar nær vel til augn-
anna sem tindra af kæti. Þetta
er virkilega lífsglöð manneskja.
Það fer ekki á milli mála.
„Já, þakka þér fyrir, ég
veit,“ svara ég og halla mér aft-
ur á koddann.
Ég sé ekki betur en hún
blikki mig kankvíslega þegar
hún hverfur aftur út um tjöldin.
Tíminn líður. Loftborinn
þagnar. Er líklega í kaffi.
Ég fer að ókyrrast. Þarf að
fara á salernið. Viðhaldið,
stöngin með vökvapokanum fer
með. Við lokum okkur inni á
baðinu og stúderum leiðbein-
„Við uera búinn að fínna að þú ert
með útanlegsfóstúr. “
„Neei,“ uoga ég mér að segja. „Það
held ég geti nú ekki ueríð.“
ingar við handþvott meðan
náttúran hefur sinn gang.
Þrátt fyrir að ég sé komin á
miðjan aldur vakna ég upp við
þann vonda draum að ég hef
líklega aldrei þvegið mér rétt
um hendurnar. Leiðbeiningarn-
ar segja að notast skuli við oln-
bogann til að skammta sápu
úr pumpuflösku, sáp-
unni skuli núið um
hendurnar í fimmt-
án sekúndur undir
vel volgu, rennandi
vatni. Og „nota bene,
fimmtán sekúndur er þó nokk-
ur tími. Og ekki skyldi maður
þurrka hendurnar á eftir hand
þvottinum. Ó nei. Það á að
þrýsta pappírnum eða
handþurrkunni á hend
urnar, ekki þurrka.
Hafi maður skrúfað
fyrir kranann með berurn
höndum eftir athöfn sem þessa
hefur maður einnig farið alveg
rangt að. Handþurrkuna skal
nota til að skrúfa fyrir kranann.
Viðhaldið og ég erum þakklát
fyrir að kunna þetta loks og för-
um með rétt þvegnar hendur
aftur inn á stofuna. Ég sest á
rúmbríkina en viðhaldið stend-
ur teinrétt við hlið mér.
Konan í næsta rúmi hrýtur.
Ég brosi með sjálfri mér. Henni
verður ekki lengi kápan úr því
klæðinu. Brátt kemur loftbor-
inn úr kaffi! Og mikið rétt, ég
er vart búin að sleppa hugsun-
inni þegar borinn glymur á ný
og konugreyið hrekkur upp.
Dans blómavasanna heldur
áfram.
Eftir að skjálfhentum
læknanema hefur mistekist
að stinga nýrri vökvanál í
æð, kemur annar vanari og
bjargar málum. Fagurblár
marblettur myndast á
handarbakinu eftir þann
skjálfhenta. Ég get þá dundað
mér við að sjá hann skipta litum
næstu daga. Alltaf leggst manni
eitthvað til.
Annars skortir mig ekki
dægrastyttingu. Ég ligg á hlið
og virði fyrir mér sjónarhornið
þegar ég loka hægra auganu og
horfi bara með því vinstra.
Svo skipti ég leiftursnöggt
um auga og horfi með því
hægra. Allt annað sjónar-
svið. Hugsa sér!
Stór og sterkleg kona
ryðst inn um tjöldin með
bakka í fanginu. Sterkan
daun leggur að vitum mín-
um.
„Matur,“ segir konan
og skellir bakka
R á borðið. Það
r er þjónusta í
hádeginu.
Ég rís upp á olnbogann og
lyfti lokinu af disknum. Við
mér blasa fjórar ljósgráar bollur
sem synda um í gulri sósu. Ég
set lokið aftur á. Þarna er líka
40 Vikan