Vikan - 06.06.2000, Síða 12

á meðan þrífst óréttlætið, í
Bretlandi eru t.d. engin lög
sem banna mismunun fólks á
grundvelli kynhneigðar. Ég
er því stoltur af þeim áföng-
um sem við höfum náð og
hlakka mjög til að segja ís-
lenska sögu í bresku leikhúsi.
Leikhúsið, sem við munum
sýna í, er rekið er af lesbíum
og mikið sótt af samkyn-
heigðum og fólki með áhuga
á nýrri leiklist. Þetta undir-
strikar auðvitað muninn á Is-
landi og stærri samfélögum
enn og aftur. Hér þýðir auð-
vitað ekkert að markaðssetja
sýningu fyrir samkynhneigða
sérstaklega. Við getum ekki
annað en verið hluti af heild-
inni ef við viljum blómstra
eins og annað fólk.
Því smærra sem samfélag-
ið er því erfiðara er að koma
út úr skápnum. I Færeyjum
kom t.d. ekki ein einasta sam-
kynhneigð manneskja eftir
sýninguna til að ræða við mig.
Auðvitað er fullt af fólki að
glíma við tilfinningar sínar
þar eins og annars staðar en
það lifir bara óhamingjusam-
lega í skápum sínum eða
hjónaböndum. Þegar við
sýndum í Færeyjum fór í
fyrsta skipti einhver umræða
um samkynhneigð þar opin-
berlega af stað. Það var því
mjög ánægjulegt að
sýna í Þórshöfn og
vonandi að opna á
umræðuna, ekki síst
vegna þeirra ung-
linga, sem í dag eru
að átta sig á tilfinn-
ingum sínum.“
En telur Felix
ekki að aðstæður
samkynheigðra á ís-
landi hafi batnað
mikið á síðustu
árum?
Á síðustu tíu
árum hefur orðið al-
gjör bylting á að-
stæðum samkyn-
hneigðra á íslandi
og auðvitað er það
jákvætt. Það sýnir
jafnframt að þegar
breytingar eiga sér
stað gerast þær hratt
hérlendis, oft miklu
hraðar en í stærri
samfélögum. í
stærri löndum Evr-
ópu og í Bandaríkj-
unum eiga samkyn-
hneigðirt.a.m. veru-
lega undir högg að
sækja og breytingar
í jafnréttisátt gerast
mjög hægt. Þegar
við buðum breskum
blaðamönnum til Is-
lands á forsýning-
una áttu þeir ekki
orð yfir hversu eðli-
legu lífi samkyn-
hneigðir lifa hér-
lendis. Við megum þó ekki
gleyma að neikvæðar bylgjur
geta ferðast hratt og því má í
enguslakaáíbaráttunni. Það
verður t.a.m. að stöðva hina
neikvæðu fjölmiðlaumfjöll-
un, sem við höfum þurft
12 Vikan
endalaust að þola og er
sprottin af ótrúlega illum hug.
Sjálfur á ég fjölskyldu og
börnin mín eru þegar farin að
fylgjast með fjölmiðlum. Að
þau þurfi að verða vitni að
svo ógeðfelldri umfjöllun um
fjölskyldu þeirra er hreint og
klárt mannréttindabrot.
Fyrir börnunum mínum er
fullkomlega eðlilegt ástand
að eiga tvo pabba og hingað
til hafa ekki komið upp nein
vandamál. Þau dvelja mikið
hjá okkur og vilja t.a.m. halda
afmæli heima hjá okkur jafnt
og hjá móður sinni. Skólinn
hefur einnig verið frábær í
samstarfi og á hrós skilið. Það
var einnig sérstaklega gaman
að sjá hversu áhugasöm börn-
in okkar voru um staðfest-
ingu sambúðar minnar og
höfðu þau sérstaklega gam-
an af að segja fólki frá veisl-
unni. Ég get því sagt að
hræðsla fólks að börn, sem al-
ast upp hjá samkynhneigðum
foreldrum, verði fyrir ein-
hverjum skaða eða aðkasti, er
algjörlega ástæðulaus.
Eftir að staðfest sambúð
samkynhneigðra var lögleidd
á íslandi fyrir fjórum árum
hefur stór hópur fólks nýtt sér
þann rétt til að staðfesta ást
sína. Auðvitað hafa einhver
þessara sambanda endað
með skilnaði, rétt eins og
hjónabönd gagnkynhneigðra,
en það er líka fullt af ham-
ingusömum pörum um allan
bæ. Fyrir mér eru ættleiðing-
ar samkynheigðra stærsta
baráttumál okkar í dag en
ekki síður aukin fræðsla og
umræða um málefni okkar.
Það er nefnilega fáfræði og
misskilningur sem elur á for-
dómum. Fólk er alltaf hrætt
við það sem ógnar þeim veru-
leika sem það þekkir. Ég er
orðinn þreyttur á því að alltaf
skuli vera dregnir upp ein-
hverjir lúðalubbar til að
rengja tilfinngar mínar. Ég
get nefnilega alveg sagt ykk-
ur sjálfur frá því hvernig mér
líður og engir ofstækismenn
með biblíuna á lofti geta
breytt því hver ég er.“