Vikan - 06.06.2000, Page 44

Ný framhaldssaga í fióru m h l u t u m ;
IAGTÆKUR MADUR
Jake uar lélegur lygarí.
Huers uegna í ósköpunum
hafði hann lalíð Maggíe
trú um að hann uæri geð-
læknir? Og huernig gai
hann sagt henni sannleik-
ann án hess að eiga hað
á hæitu að missa hana?
Þríðiudagur 21. aprfl
,,Eitt get ég ómögulega
skilið," sagði Ethelda
Jackson. Hún var að skoða
teikningarnar að breytingun-
um á læknastofu Dr. Jason
Golding, í San Fransisco.
Hún sveiflaði blýantinum yfir
höfði sér til þess að leggja
áherslu á orð sín. „Hver er til-
gangurinn með því að hafa
nuddpott á miðju gólfi í
læknastofu?
Jake Cooper, félagi hennar,
yppti öxlum. „Það er ekki
okkar mál,“ sagði hann og fór
inn á innri skrifstofuna til þess
að ljúka við mælingarnar. Satt
að segja gat hann ekki skilið
hvers vegna geðlæknirinn
vildi láta umturna læknastof-
unni. Hún var ágæt eins og
hún var. En hausaveiðarar
fræga fólksins voru víst allir
meira og minna „skrýtnar
skrúfur“ og eftir því sem hann
hafði heyrt var Dr. Golding
einn sá alfurðulegasti. Jake sá
eftir því að hafa ákveðið að
gera tilboð í verkið; það var
greinilega ekki auðvelt að
gera Dr. Golding til hæfis.
Hann var stöðugt að gefa fyr-
irmæli inn á símsvarann
þeirra og í gegnum faxtækið,
þótt hann væri á sjúkrahúsi í
New York að jafna sig eftir
hjartaáfall. Þau Ethelda
myndu gera honum tilboð og
halda síðan sína leið. Vonandi
heyrðu þau aldrei frá honum
framar.
Dyrnar opnuðust þegar
Jake var að enda við að skrifa
hjá sér síðustu tölurnar. Hann
leit upp og átti von á því að sjá
Etheldu. En það var allt önn-
ur kona sem stóð í dyrunum.
Það var ung, grannvaxin kona
og hún var hágrátandi.
Jake missti tommustokkinn
úr höndunum ofan á stólinn
sem stóð við skrifborð lækn-
isins. Ethelda stóð vandræða-
leg á bak við konuna og vissi
greinilega ekki hvort hún átti
að hlæja eða gráta.
Konan hélt áfram að gráta.
Loks sagði hún: „Ég heiti
Maggie Ivey. Ég er að koma
í fyrsta tímann í þriggja vikna
meðferðinni.“
Jake opnaði munninn en
kom ekki upp orði. Konan,
Maggie Ivey, virtist ekki taka
eftir neinu. Hún settist niður,
lagði frá sér töskuna sína og
hélt áfram að gráta. „Ég get
þetta ekki lengur,“ stundi hún
upp á milli ekkasoganna.
Éthelda reyndi að gefa
honum merki. Hann gaf
henni merki á móti og benti
henni að koma og tala við
konuna. Ethelda pataði út í
loftið, flýtti sér fram og skildi
hann einan eftir. Jake sá að
hann neyddist til þess að gera
eitthvað, hann gat ómögulega
staðið þarna eins og bjáni.
Hann dró fram stól úr einu
horninu og settist á móti kon-
unni.
Hún húkti með höfuðið
fram á fætur sér og axlir henn-
ar titruðu. Eftir nokkrar mín-
útur var Jake alveg hættur að
vorkenna sjálfum sér. Hann
gat ekki annað en fundið til
með konunni. Hvernig stóð
á því að þessari ungu, fallegu
konu leið svona illa? „Svona,
svona,“ sagði hann hug-
hreystandi við hana.“
Loksins, eftir heila eilífð að
honum fannst, lyfti hún tár-
votu andlitinu. Jake horfði í „Hvað gerðist eiginlega?"
kringum sig, kom auga á box spurði Ethelda æst þegar
með pappírsþurrkum og rétti Maggie Ivey var loksins farin.
henni það án þess að segja „Ég er búin að bíða hér í tæp-
orð. Hann beið rólegur. Hann an klukkutíma.“
hafði það á tilfinningunni að Jake hallaði sér upp að
það væri betra að leyfa henni borðinu í móttökuherbergi
að eiga fyrsta orðið. læknisins. Hann var hálfmið-
Loksins opnaði hún munn- ur sín eftir þessa undarlegu
inn. í fyrstu komu orðin hik- uppákomu. „Henni leið illa,“
andi en síðan var eins og opn- sagði hann eins og hann þyrfti
að væri fyrir flóðgátt. Jake af afsaka Maggie Ivey. „Hún
hallaði sér aftur í stólnum og hafði frá mörgu að segja.“
hlustaði. Þetta virtist ekki „Hún hefur greinilega
rétti tíminn til þess að leið- ákveðið að segja þér alla ævi-
rétta misskilninginn og segja söguna.“
Maggie Ivey að hann væri alls „Það má eiginlega segja
ekki geðlæknirinn, Dr. Gold- það.“
ing. Ethelda hristi höfuðið og
Hún átti fjögurra ára son. braut saman teikningarnar.
Engan eiginmann. Bara son. Hún lyfti brúnum þegar hún
Það var bara eitt af því sem sá að það var ekkert fararsnið
hún sagði honum. Hún tal- á Jake. Hann stóð við skrif-
aði og talaði. Einstöku sinn- borðið og rótaði í skúffunum.
um gerði hún hlé á máli sínu „Hvað ertu að gera?“
en aldrei nógu lengi til þess að „Ég er að leita að heimilis-
Jake gæti sagt henni sannleik- fanginu hennar og símanúm-
ann. Þótt Jake væri yfirleitt erinu. Ég verð að hringja í
fljótur að hugsa átti hann hana.“
erfitt með að orða hugsanir „Hvers vegna?"
sínar, og Maggie Ivey varð Hann lokaði síðustu skúff-
alltaf fyrri til. unni og kveikti á tölvunni.
Reyndar gerði hún einu Hann vonaði að Dr. Golding
sinni hlé á orðaflauminum og geymdiupplýsingarumsjúk-
horfði niður á fæturna á hon- lingana þar.
um. „Hvers vegna ert þú í „Hvað gengur eiginlega
skóm með stáltá?“ spurði á?“ Ethelda hallaði sér yfir
hún. borðið og leit á skjáinn.
Einlæg forvitni og traust Jake stundi. „Ég er hrædd-
skein úr andliti hennar. Hann ur um að það hafi komið upp
hugsaði með sér að betra smá misskilningur," sagði
tækifæri fengi hann ekki til hann. „Hún heldur að ég sé
þess að segja henni sannleik- Golding.“
ann. Að hann væri alls ekki Það kom löng þögn. Þegar
Dr. Golding. í þess stað Ethelda fékk loksins málið
heyrði hann sjálfan sig segja: aftir var röddin óhugnanlega
„Ég er að gera smá breyting- róleg. „Þú sagðir henni sem
ar á læknastofunni." Um leið sagt ekki að læknirinn væri
og hann sleppti orðinu vissi ekki við. Þú sagðir henni ekki
hann að hann hafði grafið að þú værir verktaki."
sína eigin gröf. Maggie Ivey „En nú ætla ég að segja
kinkaði kolli og hélt áfram að henni það,“ sagði Jake. „Hvar
tala. getur þú ímyndað þér að
hann geymi sjúkraskrárnar?
44 Vikan
J