Vikan - 20.06.2000, Blaðsíða 59

og tíu ára. Mér sárnaði svolítið
þegar ég sagði Óla frá því að ég
væri ófrísk. Við höfðum ekki ráð-
gert að eignast barn en ég bjóst
samt við því að hann yrði glað-
ur. Þegar hann fékk fréttirnar
varð hann frekar áhyggjufullur
og vonsvikinn. Til að bæta gráu
ofan á svart gekk meðgangan
ekki sem skyldi og ég var ákaf-
lega veik og hélt engu niðri. Ég
reyndi þó að harka af mér en einn
daginn þegar ég var genginn tæpa
sex mánuði með leið yfir mig í
eldhúsinu heima. Óli var í
„Bandaríkjunum“ eftir því sem
ég best vissi, og því fékk ég eldri
dóttur mína til að hringja á lækni.
Læknirinn kom og sendi mig
strax til Reykjavíkur í frekari að-
hlynningu.
Sem betur fer reyndust veik-
indi mín ekki alvarleg og ég var
útskrifuð tveimur dögum síðar.
Ég hafði ekki komið til Reykja-
víkur í nokkur ár og ákvað því
að nota tækifærið og koma við í
heildsölunni þar sem Óli vann og
kaupa mér snyrtivörur á góðu
verði.
Hin konan
Ég fór því í heildsöluna og
kynnti mig sem konuna hans Óla
og bað um að fá að skoða snyrti-
vörurnar hjá þeim. Aumingja
konan sem tók á móti mér var
hálf vandræðaleg og vissi ekki
hvernig hún átti að vera. Ég skildi
ekki af hverju hún var svona
skrýtin en hélt kannski að ég
mætti ekki koma þarna ein og
kaupa vörur heldur þyrfti Óli að
vera með mér. Ég sagði því kon-
unni að ég hefði bara verið stödd
í Reykjavík og hefði ákveðið að
nota tækifærið jafnvel þótt Óli
væri í sinni mánaðarlegu Banda-
ríkjaferð.
Konan varð hins vegar bara
enn vandræðalegri við þessi orð
mín og sagðist ekki vita til þess að
Óli hefði nokkurn tíma farið til
Bandaríkjanna á vegum fyrirtæk-
isins. Hann hefði komið við í
heildsölunni í morgun og náð í
vörur og því væri hann án vafa á
landinu.
Við þessi orð konunnar áttaði
ég mig strax á því að það var
maðkur í mysunni. Ég náði þó
einhvern veginn að halda andlit-
inu og sagðist ætla að koma
seinna. Konan var hins vegar
ekki á því að sleppa mér og
spurði hvort við Óli værum ný-
byrjuð saman og hvort hann væri
skilin við Gerði. Mér sortnaði
fyrir augunum og vissi ekki
hverju ég átti að svara. ,,Hver í
fjandanum er Gerður?“ hugsaði
ég með mér. Ég fékk fljótt svar
við því. Gerður var konan sem
hann Óli minn hafði mætt með á
árshátíðir fyrirtækisins síðastlið-
in ár og kynnt sem sambýliskonu
sína.
Játningin
Ég hreint og beint hljóp út úr
heildsölunni eftir þessar útskýr-
ingar hjá konunni og keyrði í
hendingskasti út úr bænum og
heim. Þótt ótrúlegt megi virðast
felldi ég ekki eitt einasta tár á
leiðinni heim því ég vonaði innst
inni að þetta væri einhver
heimskulegur misskilningur sem
væri hægt að leiðrétta.
Því miður var það ekki raun-
in. Þegar ég kom heim var Óli
kominn líka. Hann hafði hringt
heim og dóttir okkar hafði sagt
honum að ég hefði farið suður á
sjúkrahús. Hann sagðist hafa tek-
ið fyrstu vél heim frá Bandaríkj-
unum þegar hann fékk fréttirnar.
Mér varð óglatt þegar ég heyrði
þessar lygar hans og öskraði á
hann að ég hefði farið í heildsöl-
una og vissi sannleikann um hann
og Gerði.
Óli náfölnaði við þessi orð mín
en það var eins og honum létti ör-
lítið líka. Hann lét sig falla niður
í stól og hristi höfuðið. Hann
reyndi ekki að neita framhjá-
haldinu og sagði mér rólega alla
söguna. Hann hafði haldið við
þessa Gerði í rúm þrjú ár og átti
von á barni með henni um svip-
að leyti og ég átti að eiga. Gerð-
ur vissi hins vegar ekkert af minni
tilvist og þannig vildi hann hafa
það. Hann ætlaði sem sé að yfir-
gefa mig, lögmæta eiginkonu
sína, og flytja suður til Gerðar. Ég
var svo reið að ég vissi ekki hvað
ég átti af mér að gera.
Óli flulti út strax næsta dag og
bjartsýn manneskja að eðlisfari
og ég held að það hafi hjálpað
mér yfir erfiðasta hjallann. Ég
átti mjög erfitt með að treysta
karlmönnum lengi eftir að þetta
gerðist en ég á góðan vin í dag
sem gæti vel orðið eiginmaður
minn í framtíðinni.
Lesandi segir
Gunnhildi Lily
Magnúsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þínni meö
okkur? Er eitthvað sem hefur
hatt mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lifi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja tii
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
I leiinilisfaiigiil ur: Vikan
- „Lífsreyiislusaga", Seljavegur 2,
1111 Keykjarík.
hafði ekki einu sinnu manndóm
í sér til að útskýra fyrir dætrum
okkar hvað hafði gerst. Ég var
ekki mönnum sinnandi fyrstu
dagana á eftir og dætrum okkar
hefur örugglega liðið mjög illa
yfir þessu dularfulla
ástandi. Þremur
dögum eftir að Óli
fór reif ég mig upp úr
rúminu og útskýrði
fyrir dætrum okkar
að við pabbi þeirra
ætluðum að skilja.
Stelpurnar tóku
þessu afar illa og ég
var mjög reið Óla
fyrir að valda þeim
þessarri kvöl. Hann
hafði gengið út úr
okkar lífi eins og
ekkert væri og vildi
hefja nýtt líf með
annarri konu án þess
að ég segði neitt.
Mér datt ekki til
hugar að fallast á
slíkt samkomulag.
Ég hringdi því aftur í
heildsöluna þar sem
Óli vann og fékk
uppgefið símanúmer
sem hann hafði í
bænum. Ég titraði
og skalf þegar ég
valdi númerið. Sím-
anum svaraði ung
kona að nafni Gerður sem var
jafn grunlaus um gjörðir Óla og
ég hafði verið. Ég spurði hana
hvort sambýlismaður hennar héti
ekki Óli og þau ættu von á sínu
fyrsta barni. Það stemmdi. É'g
sagði henni síðan alla sólarsög-
una og sagðist geta sent henni
hjúskaparvottorð okkar Óla í
pósti ef hún tryði því ekki að ég
væri eiginkona Óla. Konugreyið
var jafn miður sín og ég hafði ver-
ið þegar ég fékk fréttirnar um
Óla og botnaði greinilega ekki
neitt í neinu. Við ákváðum því að
hittast daginn eftir og hún bauðst
til að keyra í bæinn til mín.
Heimsókn Gerðar var hræði-
lega erfið fyrir okkur báðar. Hún
kom heim til mín, inn á heimili
okkar Óla, og eftir að hafa út-
skýrt söguna betur grétum við
báðar, óiétlu konurnar hans Óla.
Framhaldið var svo sem eins og
ég hafði búist við. Gerður spark-
aði Óla og ég sótti um skilnað.
Nú eru liðin fimmtán ár síðan
þetta gerðist og sárin að mestu
leyti gróin. Ég er jákvæð og
Netfang; vikan@fr«di.is
Vikan
59