Vikan - 07.11.2000, Blaðsíða 14

Eg vakti í átta mánuði
Eg var óhamingjusöm
meirihluta meðgöng-
unnar og hjónabandið
var að líða undir lok
þegar ég var langt
gengin með barnið.
Við hjónin vorum búin
að vera gift í þrjú ár
og höfðum reynt okk-
ar besta til að bæta
samskipti okkar en
það gekk mjög brös-
uglega. Ég varð samt
himinlifandi þegar ég
komst að því að ég
væri með barni og
vonaðist til að litli
unginn myndi sam-
eina okkur. Maðurinn
minn varð hins vegar
mjög sleginn við
þessar fréttir og grát-
bað mig um að fara í
fóstureyðingu en það
kom aldrei til greina
af minni hálfu.
Hjónabandið hrynur
Hann sætti sig smám saman
við þá staðreynd að barn væri
á leiðinni og við tókum ákvörð-
un um að reyna að bæta hjóna-
bandiðeinu sinni enn. Þetta var
síðasta tilraun og því einkennd-
ist hún óneitanlega af örvænt-
ingu. Ég þráði ekkert heitara
en að við gætum náð sáttum og
barnið fengi að alast upp hjá
báðum foreldrum sínum. Ég
ólst sjálf upp hjá einhleypri
móður og hafði alltaf haft það
að markmiði að börnin sem ég
myndi eignastyrðu þeirrargæfu
aðnjótandi að vaxa úr grasi með
föðursinn á heimilinu. Kannski
var ég blinduð af hugmyndinni
um hina fullkomnu kjarnafjöl-
skyldu en innst inni varég mjög
hrædd um að við myndum
skilja. Ég ýtti þeirri áleitnu
hugsun frá mérog lagði migalla
fram til að við mættum verða
hamingjusöm.
Til að gera langa sögu stutta
þá var meðgangan erfið, bæði
líkamlega og andlega. Ég þjáð-
ist af stöðugri ógleði og kastaði
upp á öllum tímum sólarhrings.
Ég var mjög þreytt og þurfti að
sofa mikið en þetta ástand mitt
fór í taugarnar á manninum
mínum. Pierre var franskur og
þreyttist ekki á að segja mér
hversu hraustar og ,,duglegar“
franskar konur væru á með-
göngu og vitnaði þá oftast í
hörkutólið hana mömmu sína.
Hann neitaði að koma með mér
á námskeið sem snerist um
meðgöngu og fæðingu og sagði
að það væri bara bull því kon-
um væri eðlislægt að vita allt
um þessa hluti og það væri fá-
ránlegtað karlmaðurfæri áslíkt
námskeið.
Ég grét mig oft í svefn á
kvöldin því mér var fyrirmunað
að skilja hvers vegna hann gat
ekki veriðgóðurog skilningsrík-
ur við mig, konuna sem gekk
með frumburð hans. Þegar kúl-
an fór að stækka og brjóstin líka
hló hann stundum hæðnislega
að mérogsagði: ,,Aðsjá þig! Þú
ert eins og belja!“ Það fór svo
á endanum að ég tóká mig rögg
og flutti frá honum en þá var
ég komin tæpa átta mánuði á
leið. Ég bjó hjá mömmu sem
reyndist mér mjög vel. Ég var
komin með mikinn bjúg og
verulega háan blóðþrýsting og
þurfti því hvíld og næði. Þótt
hækkaður blóðþrýstingur á
meðgöngu sé ekki af völdum
streitu þá vildi ég ekki taka
nokkra áhættu og forðaðist því
náin samskipti við Pierre. Við
töluðumst þó við og hann fylgd-
ist með framvindu mála. Þegar
blóðþrýstingurinn var sérlega
hár var ég látin liggja í hvíld
yfir daginn á meðgöngudeild-
inni en fékk að fara heim þeg-
ar þrýstingurinn hafði lækkað.
Það kom þó að því að ég reynd-
ist vera komin með eggjahvítu
í þvagið, ég var greind með
meðgöngueitrun á háu stigi og
var samstundis lögð inn á spít-
ala.
Kom eins og kallaður
Ég var mjög ósátt við að þurfa
að liggja svo að segja hreyfing-
arlaus í rúminu það sem eftir
var meðgöngunnar, sem voru
u.þ.b. þrjár vikur, og ég var
ósköp lítil í mér. En biðin varð
ekki eins löng og búist var við.
Að kvöldi annars dagsins á spít-
alanum lá ég uppi í rúmi og
hugsaði mjög sterkt til barnsins.
Ég sagði ákveðið við sjálfa mig,
og barnið í leiðinni, að þessu
gæti ég ekki staðið í og ég yrði
aðeignastbarniðstrax. Éghafði
varla sleppt hugsuninni þegar
ég missti legvatnið og ég kallaði
á Ijósmóður. Ég var svo glöð yfir
því að nú væri stóra stundin
runnin upp og ég þyrfti ekki að
bíða lengur eftir elsku barninu
mínu.
Ég var drifin inn á fæðingar-
stofu en ég hafði hringt í Pierre
áður. Hann kom strax til mín á
spítalann og var hjá mér allan
tímann. Fæðingin var erfið, það
tók tólf klukkutíma að koma
barninu í heiminn og það var
með aðstoð sogklukku sem það
leit fyrst dagsins Ijós. Við Pierre
grétum af gleði, þreytu og við-