Vikan - 07.11.2000, Blaðsíða 62

9. kafli
Hingað til hafði hún
upplifað kynlíf á allt
annan hátt, í það
hafði vantað allt það
sem hún var að upplifa núna.
Aldrei fyrr hafði hana langað til
að æsa karlmann upp þangaðtil
hann gæti ekki annað en hróp-
að upp yfir sig. Hún titraði þeg-
ar hún heyrði það sem ímynd-
unarafl hennar sagði henni að
gera og hún var böðuð ókunn-
um, rökum hita.
Hún reyndi að klæða hann úr
jakkanum meðan hann hélt
áfram að kyssa hana. Hann gaf
frá sér hvetjandi hljóð. Hljóðin
höfðu enga skynsamlega merk-
ingu en skynjanir hennar áttu í
engum erfiðleikum með að
túlka þau og bregðast við þeim.
Hörund hans var heitt undir
skyrtunni, næstum því eins og
það stæði í Ijósum logum. Hann
losaði um aðra höndina og
reyndi að hneppa frá sér skyrt-
unni.
,, Hjálpaðu mér, Charlotte,“
sagði hann biðjandi. ,,Ég get
ekki beðið lengur."
Hún þaggaði niður í honum
meðeldheitum kossi. Hún hafði
ekki haft hugmynd um að hún
gæti kysst karlmann á þennan
hátt. Með kossinum vildi hún
fullvissa hann um að hún þráði
hann og hún gæti heldur ekki
beðið lengur.
Skyrtan var fráhneppt að
hálfu og þegar hún opnaði aug-
un, sá hún loðna bringu hans.
Hún snerti hann leitandi og
fingurgómar hennar sugu í sig
svitann af hörundi hans.
Augnaráð hans fékk hjarta
hennartil að byltast um í brjósti
hennar og líkama hennar til að
skjálfa.
Hungruð hneppti hún frá síð-
ustu tölunum á skyrtunni hans
og kyssti hann eldheitum, stutt-
um kossum sem smátt og smátt
urðu blíðlegri og lengri. Hún
reyndi að klæða hann úr skyrt-
unni en uppgötvaði að hún átti
eftir að hneppa frá tölunum á
ermunum. Hún teygði sig nið-
ur og kyssti innan á handleggi
hans. Hún var svo upptekin af
kossunum að hún áttaði sig ekki
fyrren hún heyrði skyrtuna rifna
þegar hann reyndi sjálfur að
klæða sig úr henni.
,,Núna,“ sagði hann rámri
röddu. ,,Núna máttu kvelja mig
og stríða mér eins og þér sýn-
ist, en ég lofa því að ég mun
svara í sömu mynt."
Kvelja hann, stríða honum
...? Charlotte leit undrandi á
hann. Sá hann ekki að hún
stjórnaðist eingöngu af þörf á
því að snerta hann? Hélt hann
virkilega að hún væri að reyna
að ...?
Hún stóð kyrr meðan hann
klæddi hana úr blússunni og
renndi niður rennilásnum á
pilsinu. Um leið og hann kom
við hörund hennar byrjaði hún
að skjálfa stjórnlaust og varð
máttlaus í hnjánum. Hann tók
hana í fangið, bar hana að sóf-
anum og horfði á hana alvar-
legum augum meðan hann
klæddi hana úr fötunum.
Það var nógu bjart í stofunni
til þess að hann sæi hana
greinilega. En þrátt fyrir það
fann hún ekki til feimni. Þvert
á móti vildi hún að hann sæi
hana. Hana langaði að sjá þrána
speglast í augum hans. Hana
langaði að sjá hvernig vöðvar
hans titruðu þegar hann reyndi
að hafa stjórn á líkama sínum.
Hana langaði að sjá barkakýlið
hreyfast þegar hann kyngdi.
Hana langaði aðsjá andlit hans
þegar hann hvíslaði ástarorðum
í eyra hennar, þegar hann kyssti
hana og strauk höndunum eft-
ir líkama hennar.
Hann tók utan um brjóst
hennar og hún lagði hendur sín-
ar yfir hendur hans og spennti
upp líkamann.
Hann kyssti hana á munninn
og hálsinn. Hún gaf frá sér mót-
mælastunu þegar hann færði
sig fjær. Hún virti fyrir sér fal-
legan og karlmannlegan líkama
hans sem bar hraustleika hans
gott vitni. Gróf, dökk líkamshár-
in höfðu æsandi áhrif á hana.
Hann sneri sér að henni og
hún teygði sig ósjálfrátt eftir
honum. Augu hennar Ijómuðu
þegar hann tók utan um hana,
hvíslaði nafn hennar og kyssti
hana. Hún fann hvernig hún
slakaði á og beið full eftirvænt-
ingar. Hún stundi þegar hann
tók um brjóst hennar og gældi
við geirvörtuna með tungunni.
Hún reyndi ekki að leyna því
að hún vildi meira og neglur
hennar grófust inn í bakið á
honum.
Hann lyfti henni upp og hún
fann munn hans hreyfast hægt
innan á lærum hennar. Henni
fannst hún vera að deyja, eng-
inn gæti lifað af svo mikla þrá.
Hana svimaði þegar nautnin tók
yfirhöndina.
Hún vildi meira. Hún vildi fá
hann allan, hún vildi finna eld-
heitan æðaslátt líkama hans
djúpt inni í sínum eigin. Hún
vildi fá fullvissu þess að þrá
hans væri jafnsterk og þrá henn-
ar.
Hún skynjaði hljóð einhvers
staðar í fjarska. Hún þrýsti sér
að Daniel og reyndi að útiloka
hljóðið. En hann stundi þung-
lega, stóð á fætur og yfirgaf
hana til þess að svara frekju-
legri, uppáþrengjandi hringingu
símans.
Hún horfði á hann ganga yfir
gólfið og taka upp símann.
,,Sæl, Patricia."
Jafnvel þótt hann hefði ekki
sagt nafnið hefði Charlotte
þekkt frekjulega röddina á hin-
um endanum.
,,Ég verð að hitta þig, elsk-
an,“ heyrði hún Patriciu segja.
,,Ekki seinna en núna.“
Daniel sneri sér að Charlotte
og hún skýldi andliti sínu fyrir
honum. Öll gleðin hvarf sem
dögg fyrir sólu og eftir stóð að-
eins blákaldur raunveruleikinn.
Hún hafði verið að því komin
að gefa sig á vald manni sem
hafði ekkert álit á henni og leit
á hana þessa stundina sem til-
kippilega konu. Hún varð að
horfast í augu við raunveruleik-
ann. Hin konan, konan í lífi
hans, var í símanum, í síman-
um sem hann hefði geta látið
sem hann heyrði ekki í.
Vinalín; an
^ K l'i
^ h ■
ÞegarJJ i vantarx ■9 /in
VIII O Grænt númer 800 6464
62
Vikaii