Vikan - 16.02.1984, Page 18

VICKY MARTIN
Þakið lak og það voru næstum því tveir mánuðir síðan ég
hafði séð vin minn, vin minn sem var skilningsríkur í
sambandi við leka... sem var sama þótt hann þyrfti að
ganga úti á þaki í rigningu... sem ég vildi vera með allan
daginn, alla daga.
18 Vikan 7, tbl.
Gærdagurinn var einn af
þessum dögum. Ég vaknaði með
trega, vitandi að það var allt of
snemma dags en eitthvað ýtti viö
mér. Vatnsleki. Ég heyrði vatn
leka, reglulega eins og yfirþyrm-
andi höfuðverkur. Ég var með
höfuðverk, en vatnið? Það er
furðulegt hvað maður getur verið
fljótur að fara fram úr rúminu,
finna fötu og setja hana undir lek-
ann í loftinu.
Litla íbúðin mín á efstu hæð,
þrjú herbergi í risi þar sem þak-
rennur mætast og vatn safnast
saman og liggur í pollum, á það til
að leka. Það er auðvelt að komast
út um svefnherbergisgluggann,
ganga á hallandi þakinu og hleypa
úr rennunni. Auðvelt, það er að
segja ef tilhugsunin ein saman
kemur hnjánum á manni ekki til
að skjálfa og hjartanu til að slá
hræðilega hratt.
Einu sinni átti ég vin sem gat
gengið þarna úti eins og hann væri
á breiðri gangstétt, vin sem var
skilningsríkur í sambandi við
vatnsleka. . .
Ég sat og horfði á vatnið mynda
lítil tár í loftinu og detta ofan í
fötuna. Þar sem það var laugar-
dagur sá ég að ég gæti, ef á þyrfti
að halda, haldið áfram að tæma
fötuna allan daginn. Eða reynt að
safna nógu miklu hugrekki til að
fara út á þakið. En tilhugsunin um
það kom mér til að fara inn í eld-
hús og fá mér kaffi og þrjár rist-
aðar brauðsneiöar með marme-
laði.
„Hvað geröir þú í dag, Sallý?”
„0, ég tæmdi vatnsfötur og sat í
gluggakistum og bölvaði sjálfri
mér fyrir kjarkleysi. Og ég
borðaði mikið af ristuðu brauöi.”
Einu sinni átt ég vin sem stríddi
mér þegar ég borðaði of mikið.
Vegna þess að hann var lítill sagði
hann að ef ég fitnaði gætum við
ekki notað gallabuxurnar hvort af
öðru. En ég var eiginlega aldrei
svöng þá. Ekki eins og núna þegar
ég borða bara til að hafa eitthvað
fyrir stafni.
Eftir tvo tíma til viðbótar í
bólinu fór ég á fætur, tæmdi fötuna
og borðaði aftur morgunverð. Ég
klæddi mig og ákvaö að taka til í
íbúðinni: fara síðan út og auglýsa
í dagblaöi eftir einhverri til aö
deila með mér íbúðinni og hjálpa
mér að borga leiguna, einhverri
sem væri reiðubúin að ganga úti á
þaki í rigningu og losa stíflur í
niðurföllum, smávaxinni, hug-
rakkri stúlku sem líkaði við ketti.
Þetta er íbúð sem hentar smá-
vöxnu fólki og ég féll fyrir henni
b
b
6
6
6
b
um leið og ég fyrst leit hana
augum, hreifst af hallandi risinu
og djúpum gluggunum. Ég málaði
öll herbergin og lét mig dreyma
um að vinur minn mundi biðja
mig að giftast sér. Ég hafði þekkt
hann í þrjá mánuði þá. Það er lítið
herbergi sem hann hefði getað
unnið í. Hann varð að eyða svo
miklum tíma í próflestur. Svo
mörgum kvöldum.
Ég gat ekki skilið það. Ég vildi
að hann hætti því og kæmi með
mér út. Það var eins og ég vaerj
vinkona tvisvar í viku en ég vildi
vera vinkona allan daginn, alla
daga, öll kvöld, allar nætur. Ég
var alltaf að fara í heimsókn til
hans, trufla hann, hringja í hann-
Ég elskaði hann svo heitt. Hvers
vegna er alltaf svo auðvelt að
koma auga á mistökin þegar
maöur lítur aftur í tímann?
Eftir að ég hafði brotið fallega
postulínskönnu við að reyna að
taka allt niður úr hárri hillu ^
þreyttist ég á hreingerningunum-
Ég tíndi upp öll brotin og lét þau 1
stórt umslag í pappakassanum