Vikan - 16.02.1984, Síða 44

dyrnar,” sagöi Tyson. „Nytsamir
og skrautlegir.”
„Fílar? Vitleysa! Þaö væri ekki
hægt aö troöa fíl inn í þessar
þröngu götur hvaö þá aö snúa
honum við til aö brjóta niður
dyr!”
„Þaö er nú þaö,” sagöi Tyson.
„En sagan er samt skemmtileg.
Og þetta er ástæðan fyrir því aö
gaddar voru viö allar arabískar
dyr einu sinni. Dagar stríösfílanna
eru liðnir en mynstrið heldur sér.
Þú hefur rétt að mæla um strætin.
Þaö er erfitt aö aka um þau. Ef
bíll kemur úr annarri áttinni og
köttur úr hinni verður annar hvor
að víkja. Þetta er Zanzibar, svo að
bíllinn viki fyrir kettinum.
Skemmtilegt fólk. Gott fólk.”
Nigel hitti þau í klúbbnum og
þau fengu sér breskan mat,
óháðan loftslaginu, og sátu inni í
risastórum matsalnum þar sem
sífellt suöaöi í rafmagnsviftunum.
Hvorki Gussie né Tyson höföu
neitt aö segja svo aö Nigel og
Dany reyndu að halda uppi ein-
hvers konar samræöum. Nigel
talaöi mikið aö vanda en Dany lét
sér nægja að segja já eöa nei meö
hæfilegu millibili.
Hún var aö hugsa um annað en
einhverjar slúðursögur og hún
skildi ekki í hvaða átt var stefnt
fyrr en Nigel sagði: gamla
marchesan, amma Eduardos,
togaöi í þá strengi sem hún náöi í
— og hún er handleggjalöng! Svo
aö það var nú þaö, hvað aumingja
Eddie viðkom. Alltof eyöileggj-
andi fyrir hann. Svo baö elsku
Lorraine hann að líta til Elf í
London og þá byrjaði það! Enn ein
grande passion sem bíöur skipbrot
á sama skerinu. Agalegt fyrir þau
bæði, ef maður hugsar nánar um
það.”
— Hvers vegna? spurði Dany
kæruleysislega.
— Elskan! Það liggur í aug-
um uppi. Aumingja Elf — svo
rómantísk og hefur ekkert vit á
peningum, hendir bara peningum
í sjóinn. Þarna ætlaði hún aö brúa
dollarabiliö meö því að hlaupa til
næsta dómara meö Holden yngri
og svo birtist Eduardo. Suörænir
töfrar og marquis í ofanálag. Allt
bendir til aö hann eigi fullt af
lírum. Auðvitað varð elskan litla á
báöum áttum. Ja, ég á viö — það
er eitthvaö þokkafullt viö alvöru-
kórónur á rúmfötunum og „frú
Holden” er ekki jafnfínt nafn og
„signora merchesa di Chiago”. Ef
jafnvægi væri milli lírunnar og
elsku græna seðilsins! Þaö er þaö
bara ekki. Það ætti einhver að
segja elsku Elf frá því.”
„Þaö hefur veriö gert,” sagöi
Tyson stuttur í spuna og blandaöi
sér í fyrsta skipti í samræöurnar.
Nigel virtist undrandi. „Þú?
Mér léttir — en ég var farinn aö
halda í gær að einhver hefði
kannski gefiö í skyn. . . Ég vona
að þú gerir þaö sama fyrir aum-
ingja Eddie. Smáviövörun?”
„Eddie,” sagði Tyson stuttur í
spuna, „getur séöumsig.”
Gussie fékk sér væna sneið af
nýrnabúöingi og sagði: „Um hvaö
eruö þið að tala? Vara hvern viö
hverju?”
„Eduardo,” sagði Nigel, „viö
elsku Amalfi okkar. Hún lítur út
fyrir aö vera glitrandi rík en þaö
er ekki allt sem sýnist. Á ég að
vera andstyggilegur og segja
„selst sem gull”? Ágætar eftirlík-
ingar, hún lét gera þær í París. En%
ég veit aö hún seldi demantana og
alla smaragöana. Fjölskyldan
varð öskrandi — alveg óð, elsk-
urnar! En auðvitað gat enginn
gert neitt. Henni er líka vorkunn,
blessuninni. Auövitaö hélt hún aö
hún yröi ofsarík svo að þaö hlýtur
aö hafa veriö skelfilegt aö hitta
herskara alls konar ættingja sem
blátt áfram fóru í biöröö til aö fá
sinn hluta — og fengu hann! Alltof
sálardrepandi. Var þaö þess
virði? Nei, ég held aö ég þoli ekki
nýrnabúðing núna. Ég fæ mér
ost. . .”
Millicent var borin til grafar
seinna um daginn og þau fóru öll
nema Amalfi sem sagöist hafa
höfuðverk og bætti því viö aö hún
hefði ofnæmi fyrir jaröarförum.
Utförin gekk vel og Dany fannst
þetta sorgleg athöfn. Hún hafði
ekki laðast að Millicent Bates,
sem hún þekkti lítiö sem ekki
neitt, en hún gat ekki gleymt því
að ungfrú Bates haföi haft viöbjóö
á öllu austrænu og hatað Austur-
lönd. Samt færi hún aldrei þaðan.
Ein og yfirgefin hlaut hún aö hvíla
í þessum heita, framandi jarðvegi
þar sem brimið drundi, staðvind-
ar ríktu og skrjáfaöi í pálmagrein-
um. Þarna yrði hún til dómsdags.
Vesalings ungfrú Bates sem haföi
verið svo rótföst í litlum enskum
smábæ og alls ekki viljað fara til
Zanzibar.
Þau voru þögul og hljóö þegar
þau settust við borðið um kvöldiö
og á eftir fóru þau út á þak og
reyndu aö tala saman, en enginn
stakk upp á aö dansa.
Amalfi virtist hafa losnaö viö
höfuðverkinn. Hún var í einföldum
svörtum kjól úr siffoni og hún virt-
ist viðkvæm og hörundiö enn hvít-
ara en ella. Hún klæddist svörtu í
viröingarskyni viö minningu ung-
frú Bates.
Lorraine og Gussie voru líka
svartklæddar, sennilega af sömu
ástæöu. Dany átti ekki svartan
kjól (Harriet frænka haföi verið á
móti því aö ungt fólk klæddist
svörtu) svo aö hún fór í sama gráa
kjólinn með ísaumuöu magnolía-
blómunum og kvöldið áöur. Hún
stakk hendinni af tilviljun í vas-
ann og fann þar krypplaðan bréf-
miða á meðan Abdurahman,
þjónninn, bar fram kaffibollana
og líkjörglösin og Nigel spurði leti-
lega hvort einhver vildi spila
bridge.
Dany dró upp miöann og leit
undrandi á hann. Hún skildi ekki
hvernig hann haföi komist þang-
að. Þetta var hálf vélritunarörk,
hafði veriö rifin í tvennt. Hún
sléttaöi úr brotunum, hélt blaöinu
þannig að tunglskinið féll á þaö og
las oröin án þess aö skilja þau
strax.
Get ég fengið að tala við yður.
Ég er í vanda stödd og þarfnast
ráðlegginga. Gætuð þér verið svo
góð að koma eftir hálftólf því að
þetta er einkamál og ég vil ekki að
hin viti neitt. Herbergið mitt er
fyrir neðan yðar og ég verð á fót-
um. Gerið það fyrir mig að koma.
A.K.
Hvaö í ósköpunum. . .? hugsaöi
Dany og hrukkaði enniö. Hún
sneri blaöinu viö en þaö stóö
ekkert meira á því. Sennilega
haföi höfundurinn ætlaö aö skrifa
meira en séö sig um hönd og hent
bréfinu. En hvernig haföi þaö
komist í vasa hennar og hvenær?
Svo mundi hún það eins skyndi-
lega og einhver hefði hagaö sér við
hana eins og Amalfi hafði gert viö
Gussie, þegar hún fékk móöur-
sýkikast, og skvett á hana ís-
köldu vatni.
Þetta var miðinn sem hafði
flögraö viö pilsið hennar þegar
hún kraup viö lífvana líkama
Millicent í gær og hún haföi tekiö
og stungið umhugsunarlaust í vas-
ann. En þetta var annað og meira.
Þetta var sönnun um morö.
Brot úr samræðum kvöldið áður
bergmáluöu í huga hennar eins og
plata væri leikin á grammófón:
„Þriðja hvað?” „Morðiö auðvit-
að, elskan. Allt er þegar þrennt
er. . .” Já, allt var þegar þrennt
var. Þetta var þriöja morðið. Og
tilraun til þess fjóröa — hennar-
Því aö þaö haföi hvorki verið loki
við bréfið né þaö undirritað. Þa
hafði verið skrifaö á ritvélina
hennar — ritvél ungfrú Kitche
Ef þaöhefðifundist. . .
Undarleg blanda ógleði og ótta
heltók Dany svo að hún sá ek 1
tunglskinið eöa heyrði mannama
iö. Hún sat föst í voðalegum, slím
ugum kóngulóarvefi og þaö var
sama hvaö hún braust um. “u
gat ekki sloppið því aö einhvers
staöar beiö hennar annar Þru^.
sem vaföist mjúkt og ógnvekjan >
um hana þangað til hún v£er
loks bundin og hjálparlaus.
Hana langaði til aö stökkva ®
fætur og æpa eins og Gussie ha
gert — til að hlaupa út og hal ,
eftir hvítum, rykugum veginum^
tunglskininu, hlaupa og hlaUP
þangað til hún dytti niður. H
barðist við tilfinninguna og Þ1'-'
nöglunum inn í lófana og beit a v
þangað til aö úr blæddi. Þá k°* _
hönd út úr þokunni og luktist u
hennar. Hold og blóö, sem va
raunverulegt í þessum óra
verulega heimi, svo aö hún jafn
sig og móöursýkin hvarf henni-
Þokunni létti og tunglskm*
varð aftur bjart. Lash stóö fyr
framan hana. Líkami hans v
milli hennar og hinna sjö á hu
þakinu. ^
„Komdu með mér n*ÖUI' j
ströndina,” sagöi hann. ,
ekki fengið að tala við þig í da&
ég þarf að ræða við þig um ým
legt. Haföu okkur afsökuö, L°
aine.” ,,ur
Hann beið ekki leyfis he ,
kippti Dany á fætur, stakk ^
hennar undir handlegg ser 5
þrýsti að síðu sinni, gekk n
hana aö þakskegginu og ,u
stigann, að bleksvörti
unum í trjágaröinum og
a*ð bleksvörtum sk^
talaöi hann um viöskipti °^e^t
hvert fólk sem hún þekkti ek
og hann hélt því áfram á m6^
þau gengu yfir myrka,.anga
stígana og fóru út úr garðinum
hliö á veggnum sem sneri ao j ,
um og gengu ósléttan stígin11
ströndinni. = 0(
Þaö var enginn á ströndmn .
ekkert heyröist nema öldugja jt(
ekkert sást nema vofuleg|r>
Cft.ft.ClL ÖÖÖL uciiia —-w
sandkrabbar sem skutust tUjœ,
eins og þöglar mölflugur. F
voru steinar, háir kóra s ^
eyddir af veöri og sjó, v°
hvössum skuggum á hvitaU 0
inn. En Lash forðaðist þa
44 Vikan 7. tbl.