Vikan - 16.02.1984, Qupperneq 59

ns Barna— Vikan
Manfreö ljón var sofandi í ljóna-
búrinu sínu í dýragarðinum. Þá kom
Kobbi kráka aö heilsa upp á hann.
— Manfreð, vaknaðu! sagði Kobbi
í stríðnisrómi. — Ég ætla að segja
þér svolítið slæmt.
Manfreð lyfti einni loppu. Ég er
sofandi, sagöi hann. Komdu aftur
seinna.
Kobbi hoppaði af syllunni og
togaöi í skottið á Manfreð ljóni. —
Manfreð, veistu að forstjóri dýra-
garðsins ætlar að senda þig burt úr
dýragarðinum.
— Ne.-hei! sagði Manfreð ljón. —
Allir dýragaröar þurfa að hafa ljón.
— Þeir segjast ætla að fá ljóns-
hvolp í staðinn, sagöi Kobbi kráka.
Þeir ætla að setja þig í ljónagryfju
þangað til þeir eru búnir að selja þig
eitthvaö annaö.
Manfreð ljón stoppaði í miðjum
geispa. Hann stóð upp og hristi gull-
inn feldinn. Hann var stoltur af hon-
um.
— Hvaö ertu að segja, gamla
kráka? Hvers vegna vilja þeir losna
viðmig?
Kobbi starði á skuggamynd á
syllunni dágóða stund. Svo sagði
hann: — Ef satt skal segja, Manfreð
minn, þá finnst krökkunum ekki
nærri eins gaman að þér og sumum
hinum dýrunum. Það kemur varla
nokkur krakki lengur að skoöa þig.
— Þú ert fúll, sagði Manfreö
ásakandi. Hann sveiflaði skúfnum á
endanum á halanum sínum letilega.
— Ég er dýrmætt ljón. Já, feldurinn
minn er gullinn, ekki bara gulur!
Það eru nú ekki öll ljón með svona
fallegan feld.
Kobbi þagði. Honum þótti vænt
um Manfreð ljón. Svo sagði hann
Ljónið sem fór
að öskra
varlega: — Manfreð, á ég aö segja
þér svolítið? Ég held ég viti hvers
vegna þú ert ekkert vinsæll. Þú ert
svo latur.
— Latur? sagði Manfreð undrandi.
Þú ert nú meiri dóninn!
Kobbi ákvað að reyna að vera
svolítið kurteisari.
— Jæja, ég meinti ekki latur. En
þú gerir ekki neitt. Krökkunum
finnst langskemmtilegast aö dýrin
geri eitthvað. Þau nenna ekki að
horfa bara á feldinn á þeim.
Manfreð kinkaði kolli, dapur í
bragði. Það getur verið rétt, Kobbi,
en hvað á ég að gera?
— Nú, sagði Kobbi, ljóns-
hvolpurinn kútveltist um allt og
krakkarnir rjúka til að horfa á hann.
Ef krakkarnir kæmu alltaf að þínu
búri er ég viss um að forstjóri dýra-
garðsins myndi hætta við að selja
þig-
— Ég get líka velt mér, Kobbi, en
það er bara ekkert skemmtilegt
þegar ég geri það, sagði Manfreð. —
En ég ætla nú samt að reyna.
— Og svo velti Manfreð sér og velti
daginn eftir, en þaö var ekki nema
eitt barn sem kom til að horfa á
hann. Og þegar pabbinn kom að
sækja það sagði hann: — Komdu,i
Palli, við skulum heldur horfa á
krókódílinn sýna tennurnar sínar.
Og svo þegar kvöldaði var Man-
freö orðinn svo þreyttur að hann gat
ekki lengur velt sér. Þegar Kobbi
kom í heimsókn lá hann eins og
bögglaður ljónsfeldur á gólfi.
Kobbi sá að Manfreð var ekki bú-
inn með matinn sinn. Það benti til
þess að hann væri eitthvað lasinn.
— Halló, Manfreð, sagði Kobbi. —
Ertu nokkuö veikur?
Manfreð kinkaði kolli. — Ég velti
mér og velti, en það kom ekki nema
eitt barn að horfa á mig. Núna er eg
orðinn helaumur í bakinu og feldur'
inn á mér eins og drusla. Ég verö
seldur, þaðervíst!
— Hertu upp hugann, sagði Kobbr
— Ég kem bráðum aftur og þá ska
ég vera búinn að finna upp á eiU'
hverju.
Þegar sólin var farin að verina
sylluna kom Kobbi aftur til Man'
freðs.
Kobbi settist í búrið hans
Manfreðs. — Nú veit ég! sagði hann-
— Þú ættir að syngja!
Manfreð stundi. — Ég kann ekker
að syngja, ég kann ekki einu sinn’
nein lög.
— Ég skal kenna þér nokkrar
vögguvísur, sagði Kobbi.
7~ Bíddu nú, sagöi Kobbi kráka. —
^jáðu. Þarna koma allir krakkarnir
hiaupandi að búrinu þínu. Og svo all-
'r, þessir fullorðnu á eftir. Manfreð,
Pú verður að reyna að syngja hærra.
Manfreð stóð upp. Hann hristi
eldinn sinn. Svo reyndi hann að
jtyhgja hærra. Og það heyrðist
°eljarinnar öskur. Allir krakkarnir
r°stu. Og allir þessir fullorðnu
r°stu líka. Svo fóru allir að klappa.
etta var alveg eins og þrumuveður.
Manfreð fór til Kobba. — Þau voru
r|tin af mér, þau voru hrifin af
|her! hrópaði hann. — Loksins
Veröur einhver hrifinn af mér.
Manfreð stóð upp og hristi gulb)
feldinn sinn. — Veistu, að ég held e»
geti ekkert sungiö en ég skal reyh^
sagði hann. Hann opnaði ginið.
eina sem heyrðist var lágt öskur.
— Reyndu, sagði Kobbi ákveðinn-
Manfreð lyfti kjaftinum upp í
iö og núna heyrðist hávaðaöskur • ,
— Sko, þarna sérðu. Ég get ekke
sungið.

v ^°bbi brosti líka. — Manfreð, nú
aMr UI| ^ úreiðanlega ekki seldur —
það var alveg rétt hjá Kobba.
^nginn talaði framar um að selja
iöa.níreö. Hann varð vinsælasta dýr-
h 1 dýragaröinum. og þegar ljóns-
, elpurinn kom í dýragarðinn
nndi Manfreð honum að öskra.
ga A-na öskra bæði ljónin í dýra-
, rðinum og allir eru hrifnir af
J*- Krakkar og fullorðnir koma í
o/agarðirm, hlusta á ljónin öskra
>Vara SV0 blæja. Það er alltaf
sti a^ ^erast við ljónabúrið. Og
s °auin nartar Kobbi kráka í kjötið
stolt Ver^Ur ntgangs. Hann má vera
^tur af hugmyndinni sinni.
L4USN Á
ft/Vn/DU 6 VILLUR”
'iéffínn~—.------------.............. r/
nu rtlur> skemmtilegra að vaska upp.
mm

:>
MAHUS
mk
?um
:>
L!F-
F£Ri
+
smrrm
YFIRLIÞ
t
KVEÞiÞ
TurVÁströ
____tíE.
T//WA -
T/U-
0ÞUR
SveiT
St- V
(AMMMT)
EKK! m
iWÞlR
F/En
-P
VAF!

UÝTTM
vitskerT
KUST
■>
FÚtJA
T-
St-
fHELDUR„
-‘sr'-
(xffl m

VARK/l/Cr
ur:
rutn
>
okEm,
VlLUk >
0ALS
lura'a
fela ")>
>
.>
SAdt>l
bSArr
EKKimi
-++—
HAUP-
LEKUlR
mmi
--V—
3

5
"V
+
o
a
-v-
KROSS
OÁTfi
Þrenn verðlaun verða veitt fyrir lausn á krossgát-
unni. Þið þurfið ekki að klippa krossgátuna út úr
blaðinu heldur skrifið lausnarorðið, sem myndast
úr reitunum sem eru með tölustöfunum, í sér-
stakan reit á bls. 55. Verðlaunin eru kr. 230, 135 og
135. Góða skemmtun.
fyrir böm 09 ungllnga
.-rin
Lausn á myndagátunni birtist i næsta blaði.
Lausn á myndagátu i síðasta blaði.
Cheerios á kvöldin
S8 Vikan 7. tbl.
7. tbl. Vikan 59