Menntamál - 01.06.1939, Síða 99

MENNTAMÁL
97
er í reikningnum, og hver ný aðferð, sem lærð er, byggist
að nokkru eða öllu leyti á því, sem á undan er gengið. Það
er því ekki nóg, að börnin eða bekkurinn séu búin að fara
yfir það, sem kennt er, heldur verða þau, ef vel á að vera,
að hafa náð slíkri leikni í aðferðinni, að þau hafi hana á
valdi sínu. Til þess að hvert einasta barn geti náð slíkri
leikni í hverju stigi reikningsins frá byrjun, verður að
leggja bekkjarkennsluna alveg á hilluna en taka upp ein-
staklingskennslu í staðinn. Börnin eru ákaflega misjöfn
að gáfum, starfsþreki og vinnuhraða og geta þvi ekki fylgst
að, þótt á sama reki séu. Við bekkjarkennslu eru lélegri
börnin knúð áfram, áður en þau hafa náð hæfilegri æfingu
og leikni, í stað þess að einstaklingskennslan leyfir þeim að
dragast aftur úr. En gallinn er einungis sá, að einstaklings-
kennslan er oft framkvæmd þannig, að ekki mun dvalið
hæfilega lengi á hverju stigi, sérstaklega í byrjunarkennslu
reikningsins. Hraðinn verður þá enn of mikill, nægileg
leikni næst ekki, og börnin fara of fljótt að fást við verk-
efni, sem eru of erfið í hlutfalli við þroska þeirra og vit-
aldur. Reikningsnám þessara barna verður því óslitin keðja
ósigra, árangurslítið erfiði, sem lamar viljaþrekið og dregur
úr starfsþreki þeirra.
Það er langt siðan þetta vakti athygli skólamanna, og
allmargir beindu starfi sínu og athugunum í þessa átt.
Við rannsóknir á þessu hafa niðurstöðurnar sýnt, að reikn-
ingskennsla yfirleitt og þau reikningsverkefni, sem lögð
eru fyrir börn á ýmsum aldri, eru of þung í hlutfalli við
þroska þeirra og vitaldur. Þetta sé þó mest áberandi á
aldrinum 8—12 ára. Á því tímabili sé sérstaklega of hratt
farið og æfingin of lítil á hverju stigi. Eina ráðið til þess
að forðast þetta sé að hverfa frá bekkjarkennslunni og
taka upp algera einstaklngskennslu, þar sem hver einstak-
lingur geti unnið eftir eigin hraða og skilningi.
Einstaklingskennsla er orðin svo þekkt hér á landi í
fleiri námsgreinum, að um hana þarf ei að ræða, enda
7