Menntamál - 01.11.1945, Blaðsíða 8

182
MENNTAMÁL
fram, að heimurinn fari versnandi, þótt haft hafi verið
hausavíxl á ýmsu, sem var í góðu gildi, er hann var að
alast upp. Honum er fullljóst, að það, sem við átti í gær,
kann að vera öfugt og úrelt á morgun. Tímarnir eru allt-
af að breytast og mennirnir með.
Enginn málrófsmaður er Elías. Fámáll er hann fremur,
en glaður og skemmtilegur í viðræðum, óhlutdeilinn um
annarra hag, og aldrei hef ég heyrt hann fara hallmæl-
andi orðum um nokkurn mann — nema sprúttsalana. En
hvass getur hann verið á brúnina og ómjúkmáll, finnist
honum menn bregðast skyldu sinni eða fara með ómótmæl-
anlega rangt. Enda held ég, að enginn gæti fengið Elías
til að fylgja málstað, sem hann teldi rangan, aldrei myndi
hann bregðast því, er honum væri trúað til, aldrei héti
hann trúnaði því, er góðan dreng blettaði, því að hann
er skapgerðarmaður mikill.
Elías er þeim kostum og hæfni búinn, að með réttu má
á hann deila fyrir of mikla hæversku og hlédrægni. Hans
rétta sæti hefði verið við stjórnvöl stórrar skólastofnun-
ar. Þar hefðu skipulagshæfileikar hans haft meira svig-
rúm og kostir hans notið sín hið bezta.
Hann átti virðingu nemenda sinna, og hann átti virð-
ingu og hlýhug samkennara sinna, ég held án nokkurrar
undantekningar. Ekki af því, að hann væri ávallt á sama
máli og aðrir, því að sízt á við hann, það sem Spartverjar
sögðu um Persa, að þeir væru þrælar, þar eð þeir gætu
ekki sagt nei. Elías segir áreiðanlega óumþokanlegt nei
við öllu, sem stríðir gegn réttlætiskennd hans og sann-
færingu.
Hann átti hlýhug samstarfsmanna sinna af því, að allir
fundu, hve heill hann var, óhlutdrægur, hlýr og lipur í
öllum samskiptum.