Menntamál - 01.11.1945, Blaðsíða 7

MENNTAMÁL
181
gengni, og skyggnzt örlítið til þeirrar skapgerðar, er að
baki býr.
Elías Bjarnason er óvenju mikill starfsmaður. Og eins
og flestir miklir starfsmenn rís hann árla úr rekkju, því
að svo verður dagur drjúgur, sem snemma er tekinn.
Flesta daga mun Elías hafa mætt í skólanum fyrstur
kennara. Tíðast mun hann þó hafa unnið nokkuð áður í
hljóðfæraverkstæði sínu. En Elías er ekki einungis mikill
starfsmaður. Hann er líka og engu síður vandvirkur og
snoturvirkur. Hvort tveggja er honum svo eðlisborið
og samgróið, að ég held, að hann gæti ekki, blátt áfram
gæti ekki unnið neitt verk miðlungsvel eða illa.
Einhvers staðar hef ég lesið það eða heyrt, að þar sem
starfsemi, regla og trúmennska ríki, skorti aldrei gleði.
Ódæmt læt ég almennt sannleiksgildi þessa, en vel gæti
það átt við Elías.
Margir áttu erindi við yfirkennarann, bæði kennarar og
börn. Oft varð hann að standa upp um leið og hann sett-
ist. Tíðast mun hann hafa átt fleiri starfsstundir en nokk-
ur kennari skólans annar. Enda sá maður það stundum
og vissi, að hann var þreyttur, en aldrei fannst það á
skapi hans. Hann greiddi erindi allra með sömu lipurðinni
og ástúðinni síðustu stundina sem hina fyrstu.
Ef til vill er það gleðinni hans að þakka, hve léttur hann
er í spori og ungur í anda. Skapanornirnar virðast hafa
spunnið honum þau mildu örlög, að hann þroskaðist með
árum, en yrði ekki gamall.
Elías er enn ótrúlega ungur. Og gleðiættar eru þeir
hugþræðir, er frá honum liggja.
Undirritaður hefur oft rabbað við Elías um ýmis atriði
í skóla- og uppeldismálum og furðað sig á, hve blessunar-
lega hann er óháður hugtökunum: gamalt, nýtt. Hann er
laus við alla bókstafstrú og dettur ekki í hug að halda