Menntamál - 01.12.1950, Blaðsíða 20

218
MENNTAMÁL
fyrir kennslu sína á 7 stöðum öðrum víðs vegar um bæinn,
svo að kennslustaðir eru nú alls 9.
Það, sem Kennaraskólann vanhagar mest, er barna- og
unglingaskóli með öllum þeim aðbúnaði, sem beztur þekk-
ist í landinu. Til þess ber brýna nauðsyn, að kennaraefnin
kynnist öllum þeim verkefnum og vinnubrögðum, sem
fyrir koma í slíkum skólum. Menn læra starf sitt um fram
allt á því að vinna það, kennarar jafnt sem aðrir menn.
Og þeir, sem venjast hagkvæmum starfsskilyrðum, finna
að öðru jöfnu meiri hvöt hjá sér en aðrir til þess að koma
góðu lagi á aðbúnað í starfi sínu. Það starf, sem er unnið í
kennaraskóla, þarf að vera til sannrar fyrirmyndar, ann-
ars missir það marks. Nú hagar svo til, að æfingakennslan
í Kennaraskólanum á við svo langtum lélegri skilyrði að
búa en almennt tíðkast um barnakennslu í Reykjavík og
raunar víðast hvar í bæjum og þorpum á landinu, að á
því er enginn samjöfnuður. Ætli menn teldu það t. d. skyn-
samlega ráðstöfun að búa lækna undir að taka að sér starf
við Landspítalann með því að kenna þeim í aumasta sjúkra-
skýli landsins? Það er þó hliðstætt þessu, sem gerist um
kennaraefnin.
Kennslustaðir Kennaraskólans eru hvorki fleiri né færri
en 9. Það er mikið virðingarleysi, sem þjóðfélagið sýnir
dýrmætum námstíma kennaraefnanna. Að vísu þarf hver
einstakur nemandi ekki að þveitast milli allra þessara staða,
en engum getur dulizt, hvers konar meðferð þetta er á tím-
anum. Og tíminn er það dýrmætasta hnoss, sem hver náms-
og starfsmaður á yfir að ráða. Sigurður Nordal kallaði það
manndráp að sóa tíma starfandi manna. Hvað eigum
við þá að kalla þetta framferði þjóðfélagsins gagnvart
kennaranemum ?
Á. H.