Vorið - 01.12.1940, Qupperneq 10

78
VORIÐ
þess vegna fallegt af Jóhannesi
frænda að taka litlu Karen, hann
hafði skrifað, að henni liði vel, og
hún væri öllum til ánægju.
Já — Jörgen efaðist ekki um,
að það var satt, enginn vissi það
betur en hann, hvílíkur sólargeisli
hún var á heimilinu, þess vegna
fannst honum allt svo tómlegt nú
þegar hún var farin, blessuð, litla
systirin hans. Hann mátti ekki
einu sinni hugsa um hlátrana
hennar glöðu.
En það væri skömm fyrir mig
að vera tólf árum eldri en hún,
hugsaði hann, ef ég yrði ekki
maður til að taka hana aftur heim
til mín, einhverntíma seinna.
Hann var alveg viss um það, að
það var ekki aðeins af sorg og
söknuði eftir pabba, sem mamma
hans sat oft svo þögul og sorgbit-
in á kvöldin, og hvernig myndi
svo sjálft aðfangadagskvöldið
verða! --------
Hann hafði safnað saman ölium
þeim aurum, sem hann hafði feng-
ið fyrir eftirvinnu á kvöldin, og
þeim ætlaði hann að verja til að
gleðja mömmu sína.
Hann hafði hugsað sér að búa
út stóran böggul, margvafinn í
bréfum og snærum, og innan í því
öllu átti svo lampinn, blómstur-
vasinn, eða'hvað það nú var, að
felast. En áður en mamma hans
gat komizt inn að sjálfri jólagjöf-
inni, þurfti hún að leysa og vefja
ailar þessar umbúðir utan af, og
hún myndi vera svo lengi að því,
að það gat ekki hjá því farið að
hún yrði forvitin á endanum, og
þetta myndi vekja gleði og kalla
fram bros á andlit hennar.
Hann gladdist af þessari hug-
mynd sinni, og honum fannst
þetta vera eina ráðið til að vekja
einhverja gleði í sambandi við
jólin.
Um þetta hafði hann verið að
hugsa stöðugt þangað til fyrir
fjórum dögum, en þá fékk hann
hina nýju hugmynd. Nú hugsaði
hann ekki lengur um að vefja
lampa eða annað slíkt dót inn í
böggulinn. Nú gekk hann fram
hjá búðargluggunum án þess að
líta í þá. Allt fannst honum horf-
ið, gull, silfur, kristall, málverk og
ábreiður. Það var, ekki ómögulegt
að hann gæti gefið mömmu sinni
dálítið, sem myndi lýsa upp stof-
una þeirra eins og sjálf jólastjarn-
an!
Og nú hugsaði hann ekki um
annað en þessa nýju fyrirætlan
sína, og þegar mamma hans fór
að tala um, að nú gæti litla Karen
ekki verið hjá þeim á jólunum,
lézt hann hafa kvef, hóstaði og
ræskti sig.
Bara að henni leiðist nú ekki á
jólunum, blessaðri litlu stúlkunni.
En, Jörgen var alveg viss um,
að mömmu myndi leiðast enn
meira. Hún þráði litlu stúlkuna
sína — hún var eitthvað svo eirð-
arlaus, — Hún gekk út að glugg-