Vorið - 01.12.1940, Qupperneq 21

V O R I Ð
89
Kóngurinn fór til herforingja
síns og bað hann um hersveit.
Er stríð? spurði herforinginn.
Já, einskonar stríð, sagði kóng-
urinn.
Herinn er tilbúinn, sagði her-
foringinn.
Látum hann koma, sagði kóng-
urinn.
Þá setti herforinginn lúður á
munn sér og blés hátt. Kom þá
hersveitin, albúin í stríð.
Komið með mér, sagði kóngur-
inn við hermennina, og svo fór
hann með þá inn í hallargarðinn,
beint undir glugga drottningar.
Þarna inni eru óvinirnir, sagði
kóngurinn og benti upp í glugg-
ann, heyrið þið til þeirra?
Við heyrum talsvert, sögðu her-
mennirnir.
Þið verðið að sigra, sagði kóng-
urinn.
Já, við erum hraustustu her-
menn í heimi, sögðu hermennirnir.
Viðbúnir þá, sagði kóngurinn.
Eigum við að skjóta? spurðu
hermennirnir.
Nei, sagði kóngurinn.
Hvað eigum við þá að gera?
spurðu hermennirnir.
Þið eigið að gráta, sagði kóng-
urinn.
Ha, sögðu hermennirnir.
Þið eigið að gráta hærra en ó-
vinirnir, sagði kóngurinn.
Nú, sögðu hermennirnir.
Ætlið þið að láta óvinina verða
duglegri að gráta? spurði kóngur-
inn.
Nei, auðvitað ekki, sögðu her-
mennirnir.
Þið hljótið að geta grátið, sagði
kóngurinn.
Já, engir hermenn í heimi geta
grátið hærra en við, sögðu her-
mennirnir.
Viðbúnir þá, sagði kóngurinn,
einn, tveir, þrír, og tíu þúsund
hermenn ráku upp skerandi grát-
kvein, en fyrir framan fylkinguna
stóð konungur og skipaði fyrir.
Drottningin og hirðmeyjarnar
gengu skelfdar út að glugganum.
Þær gleymdu að gráta sjálfar. Há-
vaðinn var geigvænlegur.
Er þrumuveður? sagði drottn-
ingin.
Nei, þarna stendur kærastinn
minn, sagði ein hirðmeyjan og
benti.
En hve hann er laglegur þessi
þarna með opna munninn, sagði
önnur.
Þetta eru hermenn, sagði drottn-
ingin.
Já, sögðu hirðmeyjarnar.
Þeir eru ókurteisir, sagði drottn-
ingin.
Já, voðalega ókurteisir, sögðu
hirðmeyjarnar.
Þetta er óþolandi hávaði, sagði
drottningin.
Já, alveg óþolandi, sögðu hirð-
meyjarnar.
Þá gekk fram úr fylkingunni
laglegasti liðsforinginn, hneigði