Vorið - 01.12.1945, Qupperneq 25

V O R I Ð
119
Varning þann, er hann keypti,
hatt hann á bak sér og hélt af stað
kl. rúmlega þrjú.
Gekk hann eins hratt og hann gat
og hefur að líkindum verið kom-
inn tvo til þrjá kílómetra frá þorp-
inu, þegar skall saman í iðulausa
blindhríð. Árni vildi ekki snúa aft-
ur, enda mótaði enn örlítið fyrir
götu troðn ingum.
Hann gekk áfram góða stund, en
tapaði brátt áttunum og vissi ekk-
ert, hvert halda skyldi. Alltaf hríð-
aði jafnt og þétt, og snjónum skóf
saman í skafla og voru jreir margir
illir yfirferðar. Árni brauzt þó
áfrarn í þá átt, er hann huggði
Hvamm vera, gekk honum ferðin
seint og varð brátt dauð uppgefinn,
endá var pokinn töluvert þungur.
Hann staðnæmdist örlitla stund,
til að blása mæðinni og reyna að
átta sig á, hvert halda skyldi.
Snöggvast datt honum í hug að
losa sig við bakpokann, en þegar
hann ætlaði að fara að leysa hann
af sér, fannst honum sem hann sæi
vonbrigðasvipinn á börnunum, ef
hann kæmi allslaus heim. Hann
hætti jrví við lrað, en féll í Jæss stað
á linén og bað heitt og innilega til
guðs um styrk. Þegar hann stóð á
fætur aftur, fannst honum sem
hann hefði fengið nýjan kraft og
nýja von um að komast heill á húfi
heim. Klukkustundum saman
brauzt Árni á móti veðrinu, en Jrá
varð hann Jress var, að hann var
farinn að ganga í hringi, jrá missti
hann alla von og þrek og hné
magnþrota niður í snjóskafl.
Kári gerði útiverkin fyrir föður
sinn um daginn, en á milli þess,
sem hann þurfti að vera úti, hjálp-
aði hann móður sinni eftir megni
við jólaundirbúninginn. Þegar leið
á daginn og hríðin fór að vaxa,
urðu þau mæðginin áhyggjufull
um Árna, en yngri börnin hjöluðu
í sífellu um jólatré og jólagjafir.
Þegar klukkan var orðin rúmlega
fimnt, fór móðirin að þvo börnun-
um og klæða jrau í sparifötin. Kári
einn sat úti í horni og bað þess í
hljóði, að faðir itans færi að koma
heirn, þótt hann kærni ekki með
neinar jólagjafir, bara að hann
kæmi. Þegar klukkan var orðin tíu,
urðu þau öll vonlaus um, að Árni
kæmi um kvöldið. Yngri börnin
voru háttuð grátandi, en móðir
þeirra huggaði þau með Jrví, að fað-
ir Jieirra kæmi á morgun og Jrá
fengju þau jólagjafirnar. Kári neit-
aði að hátta, hann vildi vaka með
rnóður sinni. Þau Jrekktu Árna
bæði svo vel, að þau vissu, að hann
mundi hafa farið frá kaupstaðnum
og ekki snúið aftur, heldur væri nú
einhvers staðar að berjast á móti
veðrinu. Engir bæir voru á leiðinni
frá jrorpinu að Hvammi og Jjví
engin von til, að hann kæmist í
húsaskjól annars staðar. Þau settu
Jrví Ijós út í hvern glugga, krupu
síðan niður hlið við hlið og báðu
heitt og innilega, báðu guð að gefa