Vorið - 01.12.1945, Side 31

V O R I Ð
125
þorpinu, stendur drengur og horfir
á börnin, sem eru að leika sér úti
á ísnum.
„Gaman væri að skreppa dálitla
stund niður eftir til krakkanna,“
segir drengurinn upphátt. Hann
skýzt inn í húsið og kemur óðara
út aftur með glampandi stálskauta
í hendinni. Því næst hleypur hann
niður á ísinn. Þegar hann er að
festa á sig skautana, kemur drengur
til lians og segir.
„Halló, Óli, komdu og sjáðu vök-
ina, sem hann Jói í Nesi lenti niður
í seinni partinn í dag, þegar hann
var að fara yfir um með hestana
sína.“
„Já, Nonni, en bíddu á meðan
ég er að festa á mig skautana," svar-
ar Óli. Að því búnu renna dreng-
irnir út á ísinn.
Óli og Nonni voru félagar og
vinir. Þeir eru á líkum aldri. Óli er
14 ára, en Nonni 12 ára. Þeir eru
nýlega fluttir í kaupstaðinn, og eru
báðir úr sömu sveitinni.
Vaxtarlag þeirra er fremur ólíkt.
Nonni er fíngerður í vexti, en Óli
er allstór og harðsnúinn strákur.
Er eigi trútt um, að Árna, foringja
drengjanna í þorpinu, sé nóg um þá
félaga, og þó aðallega um Óla, því
að eigi er trútt urn, að hann sé
hræddur um að missa foringjatign-
ina í hendur honum. Þegar þeir fé-
lagar nálgast vökina, er hópur
barna þar skammt frá. Þegar þau
sjá drengina koma, kallar eitt þeirra
upp:
„Nei, sjáið þið, krakkar, þarna
koma aðkomuselirnir og hyggjast
að veiða marhnúta í vökinni."
„Veiddu þér marhnúta sjálfur,"
kallaði Óli til baka, en Nonni
hnippir í hann og segir:
„Góði Óli, vertu ekki að svara
Árna, og láttu hann eiga sig.“
Árni kallar aftur:
„Vertu ekki að gera þig digran,
því að ef þú vilt ekki ræfill heita,
þá stökktu á eftir mér yfir vökina."
Að svo mæltu skipar Árni börn-
unum að fara frá vökinni, hleypur
því næst til og stekkur yfir vökina,
þar sem hún er mjóst.
Vökin er allbreið, en Óli lætur
það ekki á sig fá, en rennir sér til
og svífur yfir vökina og kemur
niður hálfum rnetra framar en
Árni. Þá verður Árni uppvægur og
stekkur aftur litlu lengra en Óli.
Árni segir þá:
„Nú ert þú sigraður, nema þú
stökkvir lengra, en það getur þú
ekki.“
Óli vill ekki láta hann gorta af
þessu, hleypur til aftur, hefur sig
á loft af vakarbrúninni og stekkur
ennþá lengra en Árni.
Þá vill Árni reyna einu sinni enn,
og hugsar sér að hætta ekki fyrr en
hann verði búinn að stökkva lengra
en Óli.
Þýtu'r hann nú yfir svellið og ætl-
ar sér að skjóta Óla ref fyrir rass, en
á vakarbrúninni verður kappanum
fótaskortur, svo að hann ‘steypist
áfram og í vökina. Fer hann á bóla-