Vorið - 01.06.1949, Blaðsíða 6

44
VORIÐ
fákurinn, sem aldrei hvarf honum
úr minni.
Alltaf var hann að hugsa um
það, hvernig á honum stæði, hvaðan
hann væri, og hvernig hann hefði
komizt inn í heiðargirðinguna, sem
alls staðar var þó svo traust.
Þessum ráðgátum velti hann fyr-
ir sér meðan hann sat á vélinni og
þangað til verkunum var lokið.
Þetta gekk allt svo ljómandi vel,
nærri því eins og í draumi, fannst
honum.
Seint um kvöldið var drukkið
aukakaffi. Það var dálítil veizla í
tilefni af sunnudags-þurrkuninni.
Húmóðirin var hin kátasta, og
bóndi lét gamanyrðin fjúka. Allir
voru hressir og léttir í lund. Fátt
gefur lífinu meira gildi en meðvit-
undin um vel unnið dagsverk. Þá
verður hvíldin svo fullkomin og
hugurinn svo meðtækilegur fyrir
hreina og sanna gleði.
Þessarar tilfinningar naut Siggi
litli í ríkum mæli.
Rjóður af eftirvæntingu fór hann
til mömmu sinnar og bað hana um
rúgbrauðsbita. Svo hljóp hann af
stað upp í hagagirðingu. Honum
fannst hann mega til með að sjá
Gullfaxa aftur. Helzt af öllu vildi
hann ná lionum og gæla við hann,
ef þess væri nokkur kostur.
Veðrið var einstaklega hlýtt og
milt. Örlítil þokuslæða læddist
fram með hlíðinni. En loftið var
heiðríkt.
Sjálfsagt yrði þurrkur með
morgni. Þess vildi Siggi líka óska.
Hann elskaði sólheita sumardag-
ana, þegar allt var þrungið litum
og ljóma. Nú var hann reyndar dá-
lítið þreyttur eftir dagsverkið, en
honum leið samt prýðilega vel.
En skyndilega stirðnaði hann
upp af undrun og ótta. Gullfaxi
var horfinn! Siggi ætlaði varla að
trúa sínum eigin augum. Fölur og
vonsvikinn hljóp hann meðfram
læknum, þangað, sem girðingin lá
yfir hann. Og sjá, þar í lækjar-
hvamminum var Gullfaxi á beit,
eins og ekkert hefði ískorizt. Hann
var eitthvað svo kyrrlátur og sak-
leysislegur, fola-prakkarinn, rétt
eins og honum fyndist hann vera
þarna með fullri heimild.
En jafnskjótt og hann varð Sigga
var, þá tók hann eldsnöggt við-
bragð, henti sér yfir girðinguna og
þaut inn í hrossahópinn.
Siggi var allshugar feginn. Og
fjarri fór því, að hrifning hans á
Gullfaxa minnkaði nokkuð við
hina glæsilegu íþróttasýningu.
Siggi flýtti sér nú til hrossanna
og veifaði lokkandi brauðinu.
Áhrifin leyndu sér ekki. Heima-
hrossin komu öll sem eitt og nört-
uðu í ijrauðið.
Gullfaxi sperrti bara eyrun og
horfði leiftrandi augum á dreng-
inn. Allt í einu virtist hann þó láta
undan sterkri freistingu. Augun
urðu mild og löngunarfull, eins og