Vorið - 01.06.1949, Blaðsíða 30

68
VORIÐ
rakst á hruflótta og raka veggi. Það
var ekki laust við, að hann yrði
smeykur og færi að iðrast gerða
sinna. Hann lagði hægt af stað og
hrasaði um eitthvað. Það var beina-
lrrúga. Pétur fann, að hárin risu á
höfðinu á honum, þegar hann hugs-
aði um það, af hverju þeir hefðu
dáið, þessir veslingar, sem farið
höfðu þessa leið á undan honum.
Stundum óð hann í hvimleiðri,
límkenndri bleytu, og stórar rottur
stukku yfir ristina á honum. Pétur
gekk og gekk, og rakst stöðugt á
fleiri mannabein, en ekki varð
hann fyrir neinu slysi. Loks sá
liann glætu af dagsbirtu langt í
burtu, og þá fór hann að flýta sér,
hræddur og ákafur í senn. Hann
liljóp, hrasaði og rann, og loksins
konrst hann alla leið.
Hann sá enga lifandi veru utan
við múrinn. En samt var hann dá-
lítið smeykur ennþá. Allt var svo
dásamlega fallegt; Pétur liafði aldr-
ei séð slíka fegurð. Utan við múr-
inn breiddust græn engi í allar átt-
ir, prýdd fegurstu vorblómurn.
Nokkur tré stóðu saman í hnapp
hér og þar, lækur liðaðist eins og
silfurbelti um engin og hvarf inn á
milli trjánna. Pétri fannst litlu
blómin, senr stráð var á grænar
grundirnar, líkjast mest útsaumuðu
rósunum á kjólnum kóngsdóttur-
innar inni í borginni, þessar voru
bara miklu fallegri. Um inngang-
inn í múrinn vafðist grænn vafn-
ingsviður, og á honum fann Pétur
stór og ilmandi blóm. Pétur herti
upp hugann og steig öðrum fætin-
um varlega á grasið. Það lét ekki
undan, og bráðlega hljóp hann frá
öðru furðuverkinu til annars.
Hann faðmaði trén að sér, og hann
lék sér við fiskana í læknum, og
hann kunni sér engin læti af fögn-
uði, þegar hann rakst á íkorna, sem
gerðist strax leikfélagi hans. Hann
gekk umhverfis borgarmúrinn, allt
var svo yndislega fallegt, og hvergi
rakst hann á óvini. Hann varð góð-
ur vinur dýranna og söngfuglanna,
og litli íkorninn fylgdi honum eins
og skugginn hans.
Svo leið nokkur tími, en þótt
Pétri fyndist hann vera kominn til
Paradísar, var hann þó ekki ham-
ingjusamur með öllu. Hann gat
ekki annað en hugsað um veslings,
villuráfandi sauðina inni í borg-
inni. Hann vildi gjarnan hjálpa
þeim til að kornast út úr myrkrinu,
sem þeir lifðu í af fúsum vilja.
Elann vildi, að þeir gætu líka notið
alls þess fagra, sem hann sá.
Einn góðan veðurdag fór hann
aftur inn í dimmu göngin. Nú var
hann óhræddur. Hann hugsaði með
meðaumkun til aumingja fólksins,
sem hafði dáið þarna af skelfingu
áður fyrr. Pétur flýtti sér að borgar-
hliðinu og barði þar og lamdi, svo
að borgarbúar urðu alveg frá sér af
ótta. Þegar Pétur varð þess var,
að þeir hlustuðu, hrópaði hann: