Vorið - 01.06.1949, Blaðsíða 7

VORIÐ
45
mann minntist horfinna sæludaga.
Svo kom hann röltandi, hrifsaði
brauðið úr framréttum höndum
drengsins og þaut síðan á burt.
Siggi litli stóð sem bergnuminn
og horfði á Gullfaxa. Það var sann-
arlega gaman, að hann skyldi vilja
brauðið. En lítið bar á þakklæli
hjá blessuðum folanum.
A morgun, hugsaði Siggi. A
ntorgun kal ég geta náð honum.
Svo lagði hann af stað heim á
leið og flýtti sér í háttinn.
Alla nóttina dreymdi hann Gull-
faxa. Folinn var orðinn svo gæfur
og auðsveipur. Og Siggi þeysti á
honum yfir stokka og steina. Eng-
inn hestur jafnaðist á við Gull-
faxa.
Næstu daga var glampandi þurrk-
ur. Heyin hirtust með beztu verk-
un, því að síðustu júlídagarnir
voru reglulegir sóldagar.
Siggi litli á Hamri var orðinn
innilegur vinur folans Gullfaxa. Á
hverjum degi færði hann honum
brauðbita út í hagann. Og Gull-
faxi var orðinn spakur eins og
lamb.
Það var nú engum vandkvæðum
bundið fyrir Sigga að nú í folann,
leggja upp í hann beizli og stíga
á bak.
Þetta varð þeim báðum til ynd-
is, því að nú voru þeir farnir að
skilja hvor annan.
Á sunnudaginn, viku eftir komu
Gullfaxa, fór Hamarsfólkið ríðandi
til kirkju. Siggi reið á Gullfaxa.
Það var ógleymanlegur dagur. Fol-
inn var leikandi viljugur, en þó yið-
ráðanlegur fyrir drenginn. Auðsjá-
anlega hafði hann verið fulltaminn,
áður en hann kom að Hamri, þótt
hann léti óhemjulega í fyrstu. Nú
var drengurinn búinn að vinna
liylli hans og ná valdi á hinum
óstýrilátu hvötum.
Við kirkjuna þurftu margir að
skoða Gullfaxa.
Öllum fannst hann dásamlega
fallegur og glæsilegur hestur.
Strákarnir öfunduðu Sigga, en
ungu stúlkunum fannst hann mað-
ur að meiri, þar sem hann stóð hjá
Gullfaxa, bjartur og hýr á svipinn.
Það var þá einkum Ragna litla í
Hvannni, sem réði varla við hrifn-
ingu sína. Bláu augun hennar ljóm-
uðu svo skært, að Sigga hlýnaði
inn að hjartarótum.
Aðdáun hennar var honum
meira virði, en allra hinna til sam-
ans.
Óneitanlega var þó gaman, þegar
presturinn klappaði á bakið á
Gullfaxa og fullyrti, að annan eins
reiðskjóta liefði liann aldrei aug-
um litið.
Svo leit hann brosandi á Sigga
litla og óskaði honum til hamingju
með álfafákinn.
Þesum orðum gleymdi Siggi
aldrei. Presturinn var svo fyrir-
mannlegur. Enginn þurfti að efast
um dómgreind hans.