Vorið - 01.06.1949, Blaðsíða 31

VORIÐ
69
>»Opnið þið! Það er ég, Pétur klæð-
skerans! Það eru engir óvinir fyrir
utan múrinnl"
En borgarbúar héldu, að þetta
væru óvinur þeirra, sem hefði fyrst
drepið Pétur og væri nú að reyna
að blekkja þá. Þeim varð það því
fyrst fyrir, að styrkja borgarhliðin
sem bezt, og hermennirnir í fall-
byssuturnunum fengu skipun um
að skjóta. Pétur átti því ekki á öðru
VÖI, en snúa við, úr því að ekkert
stoðaði að reyna að snúa borgarbú-
um frá villu síns vegar. Þegar hann
kom út aftur, gekk hann upp á hól,
lagðist út af og fór að hugsa. Yfir
höfði honum þrumuðu skotin, en
hann lét sig það engu skipta, því að
byssunum var miðað svo hátt, að
þær hittu aldrei nokkurn skapaðan
hlut.
Ikorninn kom nú niður úr tré og
talaði við Pétur. Hann lagði til, að
Pétur færi til vindsins, eldsins og
vatnsins og spyrði þau ráða. Þau
gætu kannski hjálpað lionum til
að reka hina sauðþráu borgarbúa
úr hreiðri sínu.
Þetta gerði Pétur, en fékk enga
hjálp. Vindurinn gat auðvitað
hamazt á múrunum og húsunum,
en þá hlutu margir að farast. Eld-
Urinn gat líka geisað í borginni, en
þá mundu margir deyja líka, og svo
mundi þá vatnið drekkja þeim, sem
hæmust undan vindi og eldi.
Pétur var óhuggandi, en þá kom
emn af vinum hans, fuglunum, og
sagði: „Við skulum hjálpa þér.“
Svo tóku fuglarnir falleg blóm í
nefin og flugu yfir múrinn og inn
í borgina. Þá steyptu þeir sér eins
og örskot yfir götunum og létu
fallegu blómin detta niður.
Borgarbúarnir höfðu aldrei séð
neitt eins fallegt og fuglana og
nú urðu þeir alveg forviða, og ein-
hver óþreyja og löngun greip þá.
í blómunum voru fræ, sem festu
rætur í hverri sprungu, sem mold
var í, og áður en langt um leið,
fóru fallegar jurtir að fika sig upp
eftir húsveggjunum. Borgararnir
urðu hissa á þessu, en það gladdi
þá innilega.
En svo varð aftur gauragangur í
borginni. Piltur nokkur sagði
hverjum, sem hafa vildi, að hann
væri sannfærður um, að það hefði
verið Pétur klæðskerans, sem bar-
ið hefði á borgarhliðið, og að blóm-
in fögru og jurtirnar væru kveðja
frá Pétri. Pilturinn var dæmdur til
dauða eins og Pétur. En hann var
viss um það, eins og Pétur, að hann
mundi ekki hitta neina óvini hin-
um megin við göngin, svo að hann
gekk áfram óhræddur, unz hann
kom út hinum rnegin, og þá varð
nú heldur en ekki fagnaðarfund-
ur, þegar þeir hittust, liann og Pét-
ur klæðskerans.
Pilturinn fór nú eins að og Pét-
ur, hann sneri við, barði á borgar-
hliðið og kallaði: „Þetta er Mar-
teinn matsveinn! Ég átti að skila