Vorið - 01.06.1973, Blaðsíða 27

leadinga og Maoría stóö oinmitt um þessar mund-
lrj og Ivai-Kumu og menn hans voru aö koma úr
orustu, þar sem þeir liöföu beSið ósigur. Hiö eina,
SCIÍl bann hafði sagt viö fangana var þetta:
uLandar yöar hafa sigraö oss í orustu, en vér
arunum hefna vor.“
^reifinn gizkaði lika réttilega á, aö nú væru þeir á
^erð lengra inn i landið til að safna liði. Og hon-
11111 hraus hugur við þeirri tilhugsun að vera á
valdi þessara grimmu manna, þó ekki sín vegna,
heldur vegna konu sinnar, „fóstursonar'‘ síns,
oins og hann nefndi Róbert, vegna liinnar blíölydu
■^faríu Grant og vogna allra vina sinna. Hann
gerði sér þó ljóst, að hann varð að gefa hinum
gott fordæmi og bera sig karlmannlega. Og ef
Það var uokijug^ sem gat bjargað þeim og aflað
þeim virðingar meðal villimannanna, þá var það
^ngrekki og æðruleysi.
Maoriarnir reru þögulir, og Evrópumennirnir
Voru jafnhljóðir. Einu sinni rauf greifinn þó
þognina og spurði:
»Hvert fer þú með okkur, höfðingi?' ‘
Kai-Kumu svaraði ekki þessari spurningu.
jjHvað liefur þú í hyggju að gera við okkur?“
sPurði greifinn aftur.
oHafa mannaskipti við landa ykkar, ef þeir
vrlja það, en drepa ykkur ella,“ mælti höfðing-
1,111 rueö tiudrandi augum.
Hangarnir drógu andann lóttara. Það var þá
®llu von um björgun. Og nú mælti greifinn á
ousku til félaga sinna: „Það eru sennilega ein-
‘verjir Maoríaliöfðingjar í lialdi hjá Englend-
lngum, og þeir ætla að fá þá lausa í skiptum
ryrir okkur.“
j ®útnum skilaði vel áfram. Paganel var kominn
Sl^ Samla, góða skap, og ef þeir kæmust lifandi
Ur þessu ævintýri, var það sannarlega tilvinn-
udi aö hafa séð mannætur, liafa ferðazt moð
j e'm> hoyrt þá tala og getað athugað þá nákvæm-
ga. Það mundi vissuloga vora glæsilogt efni í
j^rirlestur í félagi landfræðinga lieima í Prakk.
, u Hrófessorinn gleymdi öllum erfiðleikum við
tilhugsun.
Það
þessa
laust,
sólarh
ma
hóli
liend
Mo;
var lialdið áfram allan daginn viðstöðu-
°g slciptust hermennirnir á um að róa. Um
ag lagðist báturinn að landi við skógivaxinn
emn. Eangarnir voru loiddir á land og
ur þeirra bundnar.
rguninn eftir var enn haldið áfram moð
'1,1:1 öraða, og um liádegisbilið var farið að nálg-
ast endatakmarkið. Hér var farvegur árinnar orð-
inn þröngur, og féll hún nú á milli liárra hlíða, og
undir kvöld var komið að þorpi Maoríanna.
Þarna var stórt stöðuvatn, umlukt hárnn fjöll-
um, og stóð þorpið á vatnsbakkanum. Land var
mjög eldbrunnið með vellandi eldgígum og sjóð-
andi hverum. Þorpið sjálft náði lítið eitt upp í
fjallslilíðina og var urnlukt sterklegri pílviðar-
girðingu. Þangað var nú farið með fangana. Það,
sem blasti við þeim, var ekki ýkja uppörvandi,
en það voru tíu mannahöfuð, sem komið hafði ver-
ið fyrir efst á pílviðarstaurunum. Yoru það sigur-
tákn, sem Maoríarnir koma þarna fyrir, er þeir
hafa etið mennina sjálfa.
Ekki var farið með fangana inn í neinn kof-
ann, lieldur urðu þeir að bíða fyrir utan, á með-
an liöfðinginn skaut á eins konar þingi. En á
meðan það fór fram, söfnuðust nokkrar gamlar
konur umliverfis Evrópumennina og létu dynja á
þeim liótanir og ókvæðisorð. Þær öskruðu og ýldu
eins og óargadýr, þar til Glenvan þoldi okki leng-
ur þessi villidýrslæti, en gekk til Kai.Kumu, benti
honum á æpandi nornirnar og sagði:
„Rek þær burt!“
Höfðinginn varð við beiðni lians og rak allar
konurnar burt moð því einu að banda til hend-
inni. Glenvan kinkaði kolli í þakklætisskyni og
gekk þvi næst til félaga sinna.
Það vakti óhemju sorg og gremju meðal Maoría-
flokksins, þegar Kai-Kumu sagði frá ósigrinum,
og formælingarnar, hótanirnar, öskrin og æsingin,
sem þessi frétt vakti, sló óliug á Evrópumennina.
Kai-Kumu óttaðist, að þegnar sínir mundu ráð-
ast á Evrópumennina og drepa þá. Iíann lét því
fara með þá í annað hverfi þorpsins. Þar var
nokkurs konar friðhelgur staður, hið svonefnda
„heilaga hús“, én þangað máttu prestarnir einir
koma og höfðinginn. Hér voru þeir öruggir fyrir
trylltum lýðnum og auk þess einir út af fyrir sig.
Helena hafði reynzt eins og hetja fram að
þessu, en þessar síðustu ógnir höfðu lamað hana
8vo, að þrek hennar var nú mjög bugað.
„Vertu hugrökk, kæra Helena,“ mælti greifinn.
„Það er auðsjáanlega áhugamál höfðingjans, að
við fáum að lifa. Hann ætlar að láta oltkur af
hendi í skiptum fyrir innborna foringja."
„Eðvarð!“ mælti greifafrúin. „Ég er ekki
hrædd við að deyja, on ég óttast miklu fremur
að þurfa að lifa meðal þessara manna. Hvorug
okkar Maríu vill verða ambátt þeirra! Sjáðu!“
27