Bjarmi - 01.10.1921, Blaðsíða 7

BJARMI
175
verki eru hyrningarsteinar »kristin-
dómskenslunnar« í heimahúsum. Sje
það vanrækt að miklu eða öllu leyti,
er afarhætt við að öll kristindóms-
fræðslan seinna verði áhrifalítil.
Til skamms tíma höfðu heimilin
vor á meðal á hendi alla kristin-
dómsfræðsluna uns börn fóru að
ganga til prestsins. Kennarar, ný-
komnir frá prófborðinu, og ýmsir
fleiri tala hátt um það hvað sú kensla
hafi tekist illa, verið langoftast harð-
hent yfirheyrsla á þululærdómi kvers-
ins, og þegar best Ijet biblíusögur
kendar á sama hátt. Vafalausl er alt
of mikið satt í því. Heimili vor hafa
ekki alment verið svo kristilega þrosk-
uð, að þau gætu innrætt börnum lif-
andi kristindóm, og því siður hafa
þau haft góðum kenslukröftum á að
skipa. Vonandi sjá sanngjarnir menn
að með þessu er ekki verið að fara
með sleggjudóina um íslenzkar kon-
ur, sem langoflast hlýddu hörnum
yfir kverið. Mæðurnar voru jafn fórn-
fúsar og ástúðlegar börnum sínum
og dýrmætar endurminningar tengdar
við hænir þeirra og munnlegar frá-
sagnir úr ritningunni, — enda þótt
fæstar þeirra kynnu að fara með
kenslubækur.1) — Þær höfðu margoft
litla bóklega mentun og allra síst
kennaramentun. — Og það væri jafn-
heimskulegt að álasa kenslubókunum,
eða kverunum. Allra lakast sæmir
það vel mentuðum kennurum að fara
með þær vitleysur. Þeim ætti að vera
jólst að líkt hefði farið með allar
1) Pað var einu sinni drengur, sem jafnan var
rekinn i loftherbergi silt »til að læra einn sálm
utanbókar«, er lionum liafði eitthvað yfirsjest. Hann
var hjá ömmu sinni, og hún gerði það i góðum
tilgangi. Drcngurinn fleygði sáhnabókinni í stign-
þrepin og gekk á lienni á lciðinni upp í lierbergi
sitt, — og opnaði ekki sálmaiiók sjer til gagns fyr
en áralugum siðar. — I.ikt lieilr sumum f'arið með
kvcrið, þar sem þeim var »refsað« með því að læra
kafla i kverinu úti i fjósbás eða annarstaðar »i
góðu næði«. — En var það kverinu, — eða sálma-
bókinni — að kenua?
aðrar námsgreinar og hvaða kenslu-
bók, sem um hefði verið að ræða.
Kenslan hefði orðið oft afleit og oft-
ast fátækleg. Eða treystir nokkur sjer
til að benda á þá kenslubók í landa-
fræði eða reikningi, sem hvert ein-
asta barnaheimili gæti kent börnum
svo í góðu lagi væri? Og þó menn
hljóti að neita þeirri spurningu, þá
væri sennilega fljótfærni að álykta:
»Jæja, þá er best að kenna enga
landafræði og enga reikningsbók — i
skólunum!!«
En svipuð þessu er röksemdafærsla
margra um kverin. Það rekur hver
hugsanavillan aðra hjá þeim, sem
andmæla kverinu af þessum ástæðum.
(Framhnld).
(f=------- ^
Heimilið.
Deild þessa nnnnst Guðrún L&rusdóttlr,
......... , . , z—4>
Hvar er bróðir þinn?
Saga eftir Guðrúmi Láriisdóllur.
Hann þagnaði um hríð og var
hugsi. »Eg hefi engum sagt það«,
sagði hann svo, »en mér finst eg vera
knúður til að segja þér það. Eg veit
valla hvers vegna. En andlitið þitt,
augun þín, brosið þitt, seyöir fram
úr djúpi sálar minna margt, sem eg
hefði helst átt að gleyma, en get aldei
gleymt.
Þú þekkir ástina ekki enn þá
drengur minn, sem einu gildir, hún
kemur líklega nógu snemma til þess
að glepja fyrir þér, en mundu mig
um eitt, láttu hana ekki leiða þig af-
vega. Eg var ungur og ærslafenginn;
lék mér að öllu, ástinni líka; en leik-
fang er hún ekki, það get eg borið
um, Eg var þá einmitt staddur á