Bjarmi - 01.10.1921, Blaðsíða 14

182
B J’A ft’M I
frá því lesa í biblíunni, og kendi
okkur ^efinlega að byrja lesturinn
með bænarorðum til Guðs um skiln-
ing og þroska í Guðs orði.
Jeg held að jeg hafi ekki verið
orðinn 12 ára þegar jeg keypti sjálfur
biblíuna, og hefir hún verið mjer un-
aðsríkt vegabrjef á lífsleiðinni. Færir
hún mjer altaf nýja hugsvölun hverja
stund og hvern dag, sem jeg les í
henni. — Mitt starf hjá fósturforeldr-
um mínum var fjárgæsla bæði vetur
og sumar; fylgdi jeg jafnan fjenu
þegar það var í högunum, fór jeg
aldrei bókarlaus þegar jeg mögulega
gat komið því við, og var það jafnan
blessuð biblían mín og sálmabókin
og bænakver, því að það var mín
mesta unun að lesa Guðs heilaga orð.
Það var ætíð siður hjá fóstra mín-
um að lesa liúslestur daglega frá
veturnóttum til hvítasunnu. En á
sumrin að eins á sunnudögum, og
eftir fermingu var það mitt verk að
lesa altaf húslesturinn, en alt fólkið
söng sálmana. Mikil Guðs gjöf er að
eiga góðan föður og móður, minsta
kosti get jeg borið um það, því að
næst Guði má jeg þakka fósturfor-
eldrum minum þá unun og blessun
Drottins, er mjer heíir hlotnast við
Guðs orða Iestur.
Og því kann jeg ekkert betra ráð
öllum foreldrum, sem ant er um
börnin sín, en að biðja, biðja Guð
með þeim og fyrir þeim við hvert
nýtt starf, hvert nýtt fötmál þeirra.
Bænin er lykill að biblíunni, og afar-
mikils vert að börnin læri að tala
Við Guð um það sem þau Iesa í bók-
inni hans. Traustið og lotningin þarf
að verða þeim eðlilegur vani áður
en efasemdir og freistingar verða á
vegi þeirra. Drottinn sleppir ekki
hönd sinni af þeim, sem honum
verða handgengnir í æsku. — Fótt
sumir þeirra villist seinna um stund,
verða endurminningarnar þeim leið-
arvísir út úr þokunni, hjálp þeirra
til að snúa við og leita heim.
Tvöföld ástæða er til að gæta þess
vel á vorum dögum þegar vantrú og
hjátrú villa fólkið umvörpum. Mjer
er óskiljanlegt að nokkrir trúræknir
foreldrar skuli vanrækja þetta. Það
stoðar lítið þóll unglingum sje gefin
biblia, ef þeir hafa aldrei vanist við
að lesa í henni, nje sjeð aðra gera
það. En hitt vekur og undrun mina
að vantrúað fólk skuli láta skíra
börn sín, kenna þeim kristin fræði
og ferma þau. Því þora þeir ekki að
vera samkvæmir sjálfum sjer? Fví
láta þeir kenna börnum sínum það,
sem þeir telja hindurvitni og afneita
í lífi sínu? Skyldi það ekki vera þög-
ull en þó talandi vottur þess að van-
trúin hafi ekki gjört þá farsæla nje
ánægða, og þeir óski hálfvegis að
börnin sín fari hollari leiðir?
Ó hvað það er sorglegt að hugsa
um alt það trúarringl, sem nú á sjer
stað á fcsturjörð vorri, vantrú og
hindurvitni verður þar of mörgum að
gæfutjóni. — Von min og traust er
að Drottinn blessi svo starf ykkar,
sem vinnið í hans nafni á fóstur-
jörðunni, að villan dvíni brált. Öll
þessi andatrú og nýguðfræði eða guð-
speki fellur um koll eítir nokkurn
tíma, þótt geyst fari nú. Fólkið hlýt-
ur að reyna að þær kenningar ílytja
engan sálarfrið, engaú siðferðisþrólt,
ekkert hugrekki í dauða, og þeir, sem
í raun og veru elska sannleikann,
hljóta að snúa við og leita aftur að
krossi frelsarans.
Guð gefi að það verði sem fyrst
áður en alt of margir farast í spill-
ingar- og vantrúar-nepjunni.
Helgi Ásbjörnsson.
(Mtkley, Manitoba).