Bjarmi - 01.10.1921, Blaðsíða 9

BJARMI
177
að bíða eftir bónda sínum, sem væri
væntanlegur heim von bráðar. Eg
settist inn í baðstofu. Hún var þröng
og lág til loftsins. Rúm stóðu með
hliðum, og lítill gluggi veitti ljósglætu
inn í herbergið. Mér leiddist biðin og
fór að rölta fram og aftur um gólfið.
Ungbarnskjökur vakti eptirtekt mína.
Eg varð þess var að barn lá í rúmi
undir glugganum. Það grét. Eg gekk
að rúminu. Mögur barns hönd teygði
sig undan ólireinni ábreiðunni, og
stór, hrædd augu mændu á mig,
þegar eg leit á barnið. Eg tók utan
um litlu höndina, en þá grét það
enn hærra en áður. Veslings barnið
hræddist migl Konan kom inn í
sömu svifum.
»Hann er þá tekinn til að orga rétt
einu sinni«, sagði hún hálf önug:
»Dæmalaus óþægðarangi er þetta«.
Hún þreif barnið upp úr rúmfletinu.
»Eigið þér þetta barn?« spurði eg
á svo góðri íslensku sem eg gat.
»Nei, ónei«, svaraði hún. »Eg á
ekkert í honum. Það á hann helst
enginn, ungann þann arna«.
»það er undarlegt«, sagði eg og fór
að hlæa.
»Undarlegt!« ansaði hún. »Já, það
er það reyndar. Krakkinn er útburður«.
»Útburður! Hvað er það?« spurði eg.
»Vitið þér það ekki? Nú, jæja það
er kallað svo þegar barn finst út á
viða vangi, þvi hefir verið fleygt þar,
eins og hverju öðru hræi. Þessu greyi
hefir verið ætlað að deyja, en smali,
sem var að gæta að kindum, gekk
fram á hann nær dauða en lífi, sjáið
þér — burðugur er hann ekki«. Og
hun rétti skinhorað barnið að mér,
töturlega klætt og angistarlegt á svip-
inn.
»Hvernig stendur á þessu?« spurði
eg forviða.
»Ekki öðruvísi en það, að móöur-
nefnan hefir ekki hirt um að halda
í þ í lífinu. Það veit englnn hver
hún er. Jeg segi nú altaf að það sé
ekk' á góðu von, eins og lifnaðurinn
er orðinn, ekki síst á síldveiðastöðv-
unum, og já, þær eru sleipar sumar
síldarstelpunar, skal eg segja yður«.
Vinarkveðja.
15 ágúst síðastliðin andaðist Anna
Guðmundsdóttir, að heimili sinu
Suðurgötu 4. hér í bænum, þar sem
hún hafði dvalið samfleytt meir en
hálfa öld, mun það fátítt á vorum
dögum, svo mjög sem menn flytjast úr
einum stað í annan.
Anna sáluga komst hátt á niræðis-
aldur og með sanni má því segja að
þar rann fagur ng langur æfidagur
að kveldi.
Margt mætti um hana segja, því
að hún var auðug af ýmiskonar
þekkingu, sem löng lifsreynsla, næm
eftirtekt og skilningur hafði aflað
henni. En það yrði of langt mál hér.
En hugur minn reikar til horfinna
ánægjustunda á heimili heönar, þar
sem ávalt rikti friður og gleði; góð-
vild og gestristni héldust þar í hendur,
og nutu þess allir jafnt, hvort sem
þeir voru eldri eða yngri, auðugir eða
fátækir, og gestkvæmt var oft á
heimili hennar. Sjálf var hún lifið og
sólin í saklausri glaðværð, sem minti
á barnsgleðina, enda varðveitti hún
sakleysi bernskunar, betur en flestir
aðrir fram á hinstu æfistund.
Hún hafði óvenjulega næma fegurð-
ar tilfinningu, og unni öllu fögru og
hreinu, að sama skapi sem hún hafði
viðbjóð á öllu því sem var ljótt og
auvirðilegt. En væg var hún í dóm-
um sínum um aðra, hún horfði á
mennina með augum kærleikans, sem