Bjarmi - 01.10.1921, Blaðsíða 12

180
BJARMI
Ut úr þokunni.
Faðir hans var dulur og fálátur.
Þegar litla, hugsándi drengpeðið leit-
aði til hans með vandamál sín, var
þetta venjulega viðkvæðið: »Það er
aðeins eitt, sem manneskjurnar vita,
þetta: að þær vita ekkert«. En þetta
svar fullnægði ekki litla, lífsglaða
drengnum.
Móðirin átti hlýja og glaða barns-
lund — og bros hennar ljómaði af
elsku. Á meðan hann var lítill, voru
svör hennar greið og góð og full-
nægjandi, — en nú dugðu þau ekki
lengur, — og — hún var líka dáin.
Hann átti aldrei að fá að sjá hana
framar, eða heyra hreimmilda rödd
hennar. Að hún skyldi vera dáiu, —
hún, sem ljómaði af lífsfjöri. — Já,
— manneskjurnar lirundu niður í
farsóttinni, — og vel gat verið að
hann yrði næstur. Var annars nokk-
uð hinum megin grafarinnar? Hvar
var nú móðir hans? Var hún hou-
um horfin um eilífð? Ómögulegt!
Hjarta hans mótmælti því. Að ver-
öldin hefði skapað sig sjálf! Vitleysa!
Að sá, er skóp heiminn hefði að eins
gert sjer það til dægrastyttingar, —
eins og börn, er blása upp sápukúl-
ur, er glitra um stund í sólarljósinu
og springa! — Bull. — En var ann-
ars biblían ábyggileg? Alt þetta, sem
stóð þar um að menn ættu að trúa,
án þess að skilja! Slikt var óþolandi!
Og gat Guð verið kærleikur — þegar
hann ljeti suma glatast, — manneskj-
ur, er hann hafði sjálfur skapað án
þess að þeir hefðu með einu orði
beðið um aö verða til?
Og hvernig kom það illa inn í
heiminn — fyrst alt hið skapaða var
harla gott?
En ef móðir hans hefði, þrátt fyrir
alt, á rjettu að standa?
Guð, er skapaði svo fagran heim
— hann er kærleikur. Hann skapaði
þig til þess, að geta umvafið þig í
elsku sinni og veitt þjer hlutdeild í
dýrð sinni. —
Elska hans er þúsund sinnum sterk-
ari en móðurelskan. Ástkæra móðir!
Hann mundi það svo nákvæmlega —
þegar hún sagði honum frá Móse, —
guðsmanninum er leiddi ísraelsþjóð-
ina um eyðimörkina. Þegar þeir nálg-
uðust fyrirheitna landið, er flaut í
mjólk og hunangi — og sem í öll
þau 40 ár hafði seilt þá og laðað —
þá gekk hann upp á tindinn á Ne-
bor, til þess að tala við Guð. —
En Guð varð að refsa vini sínum
Móse — jafnvel þó að það hrygð.i
hans heilaga föðurhjarta vegna þess
að Móse hafði einu sinni í vantrú
sinni lítilsvirt heilagt nafn hans frammi
fyrir öllum lýðnum. 5amt bænheyrði
Guð hann — og leyfði honum að
líta inn yfir fjarlæga landið — en
inn í landið komst hann ekki. —
Kveldið, sem ungi maðurinn-stóð
á fjallstindinum og horfði vonaraug-
um yfir landið, fanst honum að hann
vera sjálfur eins og spámaður, með
hjarta sjúkt af þrá.
Ó! að jeg ætti barnslegu trúna
hennar móður minnar! Hún bar það
með sjer, að gott er að búa í fyrir-
heitna landinu.
Skyndilega rauf kveldsólin skýin
með björtu geislaflóði. Það var eins
og hún segði: Svona er birtan geisl-
andi fögur fyrir handan gröfina — og
þar var móðir hans! Gat hún sjeð
hann?
Hann stóð þar lengi og horfði hug-
fanginn á hina fögru sýn. Sólarlagið
var dásamlegt — og mildur aftan-
þeyr sveipaði þokuhulunni af himn-
inum, en stjörnur hver annari bjart-
ari gægðust fram. Á himninum glitruðu
heilar veraldir af sólum og stjörnum.