Bjarmi - 01.10.1921, Blaðsíða 10

178
BJARMI
afsakar * og fyrirgefur. Viðkvæma
kjartað hennar komst við, er hún
heyrði um eða sá bágindi annara.
Og innilega tók hún þátt í kjörum
allra bágstaddra, og mörgum rétti
hún hjálparhönd í kyrþey. Hún gaf
ekki um að láta bera á því, sem
hún gjörði gott. Síst var að furða
þótt hún yrði vinsæl, enda var það
stór vinarhópur, sem oft og einatt
safnaðist um hana. Manni leið vel
í návist hennar. Vináltan hennar var
svo einlæg og fölskvalaus, og ráðlegg-
ingar lífsreyndu, greindu konunnar
voru mörgum dýrmætar, þó voru mér
blessunar óskirnar hennar dýrmæt-
astar, það voru ekki orðin tóm, það
var bænarhugur hennar, sem stýlaði
þær. Hún iðkaði bænina mikið, og
dáðist jafnan að bænheyrslu og náð
Drottins. Hún var blind seinustu ár
æfi sinnar, það hlaut að vera henni
þung byrði, enginn heyrði hana þó
mögla um þáð, þvert á móti, *»eg
hefi átt augun mín svo lengi«, sagði
hún einhverju sinni brosandi við mig,
er talið barst að sjónleysi hennar.
Og andans sjónin depraðist ekki þó
líkamans augun biluðu. Hún sá á-
valt til sólar, en það var náöarsól
Drottins sem lýsti henni, og vermdi
hjarta hennar. Þess vegna var ávalt
hlýtt og bjart i kringum hana.
Þess vegna var svo ánægjulegt að
heimsækja hana. Og nú-munu margir
sakna vinar i stað, þar sem hún er
horfin. Endurminningarnar lifa þó
og verma hugann, og vekja þökk
hjartans, til hans sem gefur góða
vini, og sem gefur wsérhvert ljós
um lifsins nótt«.
En jafnframt því sem vinir hennar
minnast hennar hugsa þeir hlýlega
til stallsyslur hennar. Sigríðar Thor-
arensen, sem bjó með henni áratug-
upi saman, var henni samhent í öllu
góðu og hlynti að henni eins og trú-
föst systir, þegar sjónin bilaði.
Guðrún Lárusdóttir.
Mig gildir einu hverja götuna jeg
geng til himins,
(Niöurl.)
Hyggjuvil inannanna hefir nú á
síðustu tímum færst í aukana með
vegagerðina. »Hin hærri »Kritik«,
»nýguðfræði«, »andatrú« og »guðs-
speki« hafa skapað nýjan liiminn og
nýja vegi handa samtíð vorri. Öll
þessi mannlega speki á sammerkt í
því, að hún hafnar hinum eina sálu-
hjálparvegi biblíunnar og setur svo
sína mörgu vegi í staðinn.
En eins og að líkindum lætur, þá
er sá himinn ekki hált frá jörðu,
sem mennirnir skapa sjer, svo þræl-
fjötraðir sem þeir eru af syndsamleg-
um fýsnum og hafa hugann faslan
við jarðneska muni; sá himinn verð-
ur oft ekki annað en »asklok«, eins
og eitt þjóðskálda vorra hefir kveðið.
Himinn Guðs er það ekki, svo mikið
er víst.
Og eftir þessu fara vcgirnir. Þegar
samviskan vaknar, þá enda þeir í
hörmulegustu ógöngum. Þegar sam-
viskan segir: »Þú ert sekur syndari,
þú hefir margfaldlega brotið boðorð
Drottins, þú hefir ekki elskað Guð
af öllu hjarta, nje náungann eins og
sjálfan þig. Hvað geturðu gefið til
lausnar sálu þinni? Hvernig geturðu
fundið hjartafrið og gleði?«
Þessum spurningum getur mann-
Iega spekin ekki svaraðl Hún svarar
að vísu, en þá er það, að orð skálds-
ins rætast:
»Vonarsnauða viskan
veldur köldu svariw.