Bjarmi - 01.10.1921, Blaðsíða 11

BJARMI
179
Oft verður mönnum þá að grípa
til ritningarorða, sem þeim höfðu í
æsku kend verið, svo sem: »Hegn-
ingin lá á honum, svo að vjer hefð-
um frið«; »Hver sem á mig trúir
hefir eilíft líf« og »þann, sem til mín
kemur, mun jeg alls ekki burtu reka«.
En framan við þessi dýrmætu hugg-
unarorð er komið e/ vantrúarspek-
inga; þau eru orðin eins og innan-
tóm. f’eim, sem í þessar raunir rala,
fer líkt og hrapandi manni, sem gríp-
ur í handrið til að taka af sjer fallið,
en grípur eins og í tómt, því maur-
ar eru búnir að jeta alt innihaldið;
alt svíkur, hann hverfur alt af dýpra
og dýpra.
Margir þeir, sem hafa glæpst á að
taka þátt í vegagerð vantrúaðra, nema
staðar og iðrast þess, að þeir hafa
látið ginna sig til þess. En hvað þeir
þá vildu óska, að þeir gætu látið alt
vera sem ótalað og ógert, sem þeir
hafa talað og gert til að leiða með-
bræður sína afvega?
Þegar svona er komið, þá kemsl
íslenski málshátturinn ekki að.:' »Mig
gildir einu, hverja götuna jeg geng
til himins«, því að þá eru allar leið-
irnar lokaðar, þá dugir engin ljettúð,
kæruleysi nje sjálfsþótti. —
Mikil ábyrgð hvílir á þeim mönn-
um, sem ginna meðbræður sína út á
þessa óvegu. t*eir vita sannarlega
ekki hvað þeir gera. það er ilt verk
að taka hækjurnar frá andlega hölt-
um meðbræðrum sínum og skilja þá
svo eftir hjálparlausa á veginum. —
Enn er eitt að athuga: Þeir, sem
fara af rjetta veginum og búa sjer
sjálfir veg, verða að þola þungar ásak-
anir samvisku sinnar, e/hún vaknar.
Og hvers vegna? Ekki fyrir það, að
þeir voru einu sinni á þeim vegi,
sem Guð hefir lagt, heldur hitt, að
þeir fóru af honum. Aldrei hefir það
heyrst, að neinn hafi orðið fyrir átöl-
um samvisku sinnar út af þvi, að
hann trúði því, að Jesús væri vegur-
inn, sannleikurinn og lífið; því fylgir
engin ábyrgð; en allri vegagerð mann-
anna fylgir ábyrgð og vond samviska.
IJó að þeir, sem vilja ekki trúa þvi,
að Jesús sje eini vegurinn, sjeu svo
göfuglyndir, að láta þá óáreitta, sem
honum fylgja, þá er því göfuglyndi
ekki að treysta. Eða hví gera þeir
það? Og ef þeim sýnist aðrir ganga
illan veg, hví vara þeir þá ekki við
hæltunni, sem þeir þykjast sjá? Það
gera þeir aldrei, enginn þeirra telur
það sálarháska, að menn trúi því,
að Jesús sje fyrir þá dáinn og upp-
risinn til að veita þeim eilíft líf. Þeir
geta það blátt áfram ekki, því að
sannfæring þeirra um gildi vega þeirra,
sem þeir hafa búið sjer til, er ekki
af Guði gefin; þeir hafa ekki hans
anda. En sannkristnir menn vita með
óbifanlegri vissu á hvern þeir trúa,
því að þeim er það af Guði gefið.
E*ess vegna geta þeir ekki setið hlut-
lausir hjá og bara horft á, þegar þeir
sjá meðbræður sina fara villigötur
eða blinda leiða blinda. Kærleikur
Krists knýr þá til að vara við hætt-
unni og benda öðrum á eina veginn
til þess himins, sem Guð vill gefa
öllu mannkyninu.
Og vitnisburður þeirra verður um
allan aldur hinn sami:
Guð hefir gefið oss eilíft líf og þetta
líf er í hans syni. »Sá, sem hefir
soninn, hefir lífið; sá, sem ekki hefir
Guðs son, hefir ekki lífið«. B. J.
Peir sem eru aö brjóta 7. boðorðið eru
settir í svartholið, peir sem eru að brjóta
8. boðorðið, »fá kaffi og með þvi«.
Illmálg tunga getur logið á þig fleiri
illverkum á 60 sekúndum en þú hefir tíma
til að framkvæma á 60 árum.
Sá, sem þekkir sjálfan sig veit meira
um bresti sjálfs sín en bresti náungans.