Bjarmi - 01.10.1921, Blaðsíða 13

BJÁRMÍ
Jeg er kannske sjálfnr eins og reyki-
stjarna — dimm og ósýnileg — vant-
ar að eins bjarta, hlýja sól, er skín
á mig. Hver hugsunin rak aðra. Hon-
um hafði ekki orðið það eins ljóst
og í kveld — að hann varð að fá
svar — að hann þoldi ekki lengur
að brölta svona í þokunni — eins
og blindur maður.
Ó Guð! ef þú ert til — þá láttu
mig vita það. Alt í einu fór sem
leiptur um huga hans þetta, sem móð-
irin hafði einu sinni sagt við hann:
Eins og himininn er hærri en jörðin,
svo eru og mínar hugsanir hærri yð-
ar hugsunum.
Hvað honum fanst hann vera ósegj-
anlega litill — í öllum þessum mik-
illeik og dásemdum. Hann — sonur
duftsins, að krefjast þess að skilja
Guð!
Hann beygði sig í duftið fyrir Guði
almáttugum og bað um náð. Hann
fjekk hugboð um það — að hjer á
jörðinni væri það hið besta að hvíla,
eins og barnið, i traustinu á elsku
Guðs, — og að gott væri að búa í
hinu fyrirlieitna landi. — Á landi ei-
lífðarinnar — hinum megin grafar-
innar — var nógur tími til þess að
læra að skilja allar gátur lífsins.
Hjerna megin var annað og þarfara
og meira að gera — en að brjóta
heilann um gátur lífsins. —Allar ógæfu-
sömu manneskjurnar, er með veik-
um burðum drógust áfram yíir eyði-
mörkina. — Hann sat lengi og],horfði
inn í dimma nóttina.
Svo laut hann höfði og mælti hljótt:
Hjálpaðu mjer — þú voldugi leiðtogi
bakvið húmið. Tak þú í höndina á
leitandi sál minni og leiddu hana út
úr þokunni. J. H. ísl.
m
---•?>
Raddir almennirigs.
^ ■ ■■--r-.... -~í
Endurminningarnar
verða fáar og fátæklega stýlaðar, gætu
líklega rúmast best í einni setningu:
Guðs orð hefir verið mjer blessunar-
uppspretta frá því jeg man eftir mjer,
og jeg á enga innilegri ósk en að
allir landar mínir drekki ríkulega úr
þeirri sömu uppsprettu.
En af þvi jeg er ókunnugur flest-
öllum lesendum Bjarma, bæti jeg
þessu við:
Jeg er fæddur árið 1861 í Hvammi
í Þistilfirði. Bessi Tómasson, föður-
bróðir minn, og kona hans Járnbrá
S. Benjamínsdóttir á Grimsstöðum í
sömu sveit tóku mig til fósturs fárra
mánaða gamlan. Hjá þeim var jeg
uns jeg giftist rúmlega 25 ára, Mar-
grjetu Stefánsdóttur frá Brekknakoti.
Árið 1887 fluttist jeg til Ameríku á-
samt fósturforeldrum mínum, settist
að hjer í Mikley1) og hefi dvalið hjer
síðan.
Á fósturjörðu minni ólst jeg upp
við brjóst fósturforeldra minna í un-
un og gleði og þekti ekki heiminn
öðru visi en í ljósi sakleysisins og
einlægninnar, því jeg lærði snemma
að lesa Guðs heilaga orð og færa
mjer það í nyt eftir þeim hæfileik-
um, sem Droltinn minn og Guð veitti
mjer. Fóstra min tók okkur fóstur-
börnin öll og selli okkur við knje
sjer og ljet okkur læra að lesa 6 og
7 ára gömul, og þegar við gátum farið
að kveða að, þá ljet hún okkur upp
1) Mikley er allstór eyja i Vinnipegvatni. Voru
þar árið 1918 nálægt 40 íslcnsk heimill og engin
önnur, og er því lang islenskasta sveitin i Canada.
Kirkjn er i eynni, en prestar koma þar sjaldan.
Hcflr brjefritarinn undirbtiið börn til fermingar i
mörg ár og sýnt með þvi og fleiru áhuga sinn á
kristiudómi. Ritstj,