Bjarmi - 01.10.1921, Blaðsíða 8

176
BJARMI
Iandinu þínu, þar sem isinn og eld-
urinn skipta svo einkennilega verkum
með sér. Það er fagurt landið þitt,
þó hugsaði eg sjaldnast um það,
þennan sumartima, sem eg starfaði
þar að síldarveiðum. Við vorum gár-
ungar sumir Norðmennirnir, sem
unnum þar saman, og stúlku vesling-
arnir trúðu okkur altof vel, og voru
yfir höfuð mjög ógætnar og léttúðugar.
Við notuðum okkur það, og það var
mikið um skemtanir og dans á veiði-
stöðvunum. far kyntist eg henni, ís-
lensku laglegu stúlkunni, sem félagar
mínir öfunduðu mig mest af, þó þeir
fullyrtu bæði í gamni og alvöru að
hún væri jafn góð við okkur alla.
Eg fer fljótt yfir sögu, við vorum
bæði léttúðug flón, hugsunarlaus og
stefnulaus. Við þóttumst vera trúlofuð
um haustið þegar eg fór heim til
Noregs, en von bráðar fyrntist ást
mín, og eg ásetti mér að gleyma
þessu' æfintýri, eins og eg komst að
orði í minn hóp. Stöku sinnum kom
það þó fyrir að eg varð fyrir átöl-
um samvisku minnar, en mér tókst
ágætlega að svæfa hana og hugga
mig við það, að félagar mínir ættu
allflestir svipaðra æfintýra að minn-
ast. En einn góðan veðurdag fékk eg
bréf frá stúlkunni. Sagði hún mér þá
að högum sínum væri svo komið,
að nú yrði eg að reynast sér vel og
binda enda á loforð mín. En eg skelti
skolleyrum við bréfi hennar og á-
minningum samviskunnar, sem sagði
við mig: Þú ert óþokki, ef þú kann-
ast ekki við afkvæmi þitt og dregur
fáráðan stúlku-vesling á tálar. Og
timinn leið. Ymislegt bar til þess, að
þar kom um síðir að betri maður
minn rankaði við sér og bar sigur
úr býtum, og eg- varð staðráðinn í
að bæta brot mitt svo vel sem eg
gæti. Eg fann sárt til þess, hve ó-
drengilega mér hafði farist við stúlk-
una sem treyst hafði drenglyndi
mínu, og sem mér, þegar öllu var á
botninn hvolft, þótti vænt um, vænna
en eg hafði viljað kannast við fyrir
sjálfum mér, á meðan eg gjörði alt
til þess að útrýma minningu hennar
úr huga mínum. Mér varð þetta allt
loksins ljóst, og upp frá því fann eg
það, að eg mundi hvergi eiga friðar
stundir ef mér tækist ekki að finna
hana, og biðja hana fyrirgefningar á
ótrygð minni. Eg bjó yfir mörgum
fögrum og góðum áformum, og eg
var glaður í bragði daginn, sem eg
kom aptur til íslands. En björtum
vonum mínum fór smá fækkandi, þvi
leit mín varð með öllu árangurslaus.
Pað gat enginn gefið mér nokkrar
leiðbeiningar. Þeir, sem best vissu,
sögðu að hún hefði farið fljótlega í
burtu, án þess að nokkur maður
hefði haft hugmynd um hvert hún
hefði ætlað. Mörgum þótti liklegt að
hún væri dáin, því engum hefði hún
skrifað allan þennan tfma, ekki einu
sinni bestu vinstúlku sinni, sem eg
hafði tal af. Mér féll þetta þyngra,
en frá mega segja, bar þó harm minn
í hljóði, en varð þunglyndur og ein-
rænn.
Eg hætti við að fara heím aptur i
bráðina, og settist að í íslensku kaup-
túni og stundaði þar beykisiðn. Mér
gáfust nógar tómstundir til þess að
hugleiða hverjar orðið gætu afleiðing-
ar augnabliks syndar. Eg gaf mig
mjög lítið að fólki, einhverju sinni
ætlaði eg þó að skreppa í skemtiför
á hestbaki með nokkrum löndum
mínum sem bjuggu i kauptúninu.
Daginn áður lagði eg af stað til þess
að útvega mér hest f ferðina. Mér var
vísað til bónda, sem bjó spölkorn
frá kauptúninu.
Bóndi var ekki heima er eg kom,
og húsfreyja, sem ekki vildi lána mér
hestinn upp á eigið eindæmi, baö mig