Bjarmi - 01.01.1976, Qupperneq 9

sem starfaði í kærleika
alla þá hjálp, sem hún gat. Nú
fannst mér, að þær þyrftu báðar
á hvíld að halda. Þær hlutu líka
að geta tekið sér frí og komið í
heimsókn til Islands. Ég nefndi
þetta í bréfum mínum. Svörin voru
neikvæð. Þó að ég héldi því áfram
ár eftir ár, bar það engan ár-
angur.
Eftir lát foreldra sinna fór Elí
að vinna á símstöðinni í Eggedal
jafnframt því, sem hún sá um
heimilið fyrir bróður sinn. Hún fékk
sumarfrí þar, og ég vissi, að Krist-
ine gat fengið konu til að annast.
störfin í kirkjunni um stundarsak-
ir. Þess vegna impraði ég stöðugt
á þessari íslandsferð. Sumarið 1970
fórum við hjónin til Noregs og
upp í Eggedal. Fengum við frá-
bærar móttökur á báðum heimil-
unum og nefndum enn að nýju, hve
mikil gleði það væri okkur, ef við
fengjum að taka á móti þeim og
fjölskyldum þeirra á heimili okk-
ar. Ég heyrði strax, að Hedgar,
maður Kristine, vildi lát'a hana
fara, en sjálfur vildi hann vera
kyrr heima. Það sama sagði Gunn-
björn Vidvei við systur sína. Ég
hélt, að nú hlyti björninn að vera
unninn, en svo var ekki. Svar vin-
kvenna minna beggja var enn nei-
kvætt.
Sumarið 1971 fékk ég óvænt
bréf frá Elí, þar sem hún spurði,
hvort hún og Kristine mættu koma
til okkar í byrjun júlí og vera
nokkra daga. Ég sendi svar um
hæl, og svo komu þær. Fyrsta
kvöldið, sem þær voru á heimili
okkar, spurði ég, hvers vegna ég
hefði þurft að bíða árum saman
eftir þessari heimsókn. Svarinu
mun ég seint gleyma. Þeim fannst
ekki rétt að eyða handa sjálfum
sér þeirri peningaupphæð, sem far-
seðillinn kostaði. Málefni Guðs á
þessari jörð þurfti á stöðugum f jár-
styrk að halda, og þá gátu þær
ekki eytt slikri fjárupphæð til að
leika sér. Guð hafði trúað hinum
kristnu fyrir ríki sínu. Þá máttu
þeir ekki nota til ónauðsynlegra
hluta í eigin þágu þá f jármuni, sem
Jesús hafði lagt í hendur þeirra til
útbreiðslu málefnisins.
Ég man, hve þessi orð þeirra
dæmdu mig. En svo sagði ég: Nú
eruð þið hingað komnar. Hefur þá
þetta sjónarmið ykkar breytzt? Þær
svöruðu því, að í þetta sinn hefði
Guð sýnt þeim á sérstakan hátt,
að nú vildi hann, að þær færu.
Hann ætlaði að gleðja þær með því.
Þess vegna höfðu þær glaða og góða
samvizku, þegar þær greiddu far-
seðlana, því að þær vissu, að þetta
var hans vilji. Þær áttu líka
hina barnslegu gleði góðrar sam-
vizku þá daga, sem þær dvöldu hjá
okkur. Fyrsta morguninn, þegar ég
fór með þeim niður í bæ og við
gengum fram með Tjörninni, stað-
næmdist Kristine, horfði út yfir
sólgljáandi vatnsflötinn og sagði
méð fagnandi rödd: „Lilja, ég trúi
þessu varla. Er ég í raun og veru
komin til íslands, draumalandsins
míns í hálfan annan áratug?“ Ég
leit brosandi á þær báðar, og þá sá
ég, að augu beggja voru tárvot.
Guð vildi líka gleðja þær þessa
daga, það sáum við greinilega. Sól-
in skein dag hvern, og ísland var
eins fallegt og það getur fegurst
orðið. Þó held ég, að dagurinn, þeg-
ar þær sáu Gullfoss, hafi verið há-
mark ferðarinnar. Þær voru alltaf
að þakka, bæði mönnum, en fyrst
og fremst Guði, hve gæzka hans
væri mikil við þær. Það var aug-
ljóst, hve djúp og einlæg gleðin
er í hjarta þess manns, sem aldrei
hefur gert kröfur til annarra, að-
eins til sín sjálfs, þegar hann óvænt
fær uppfyilta þá ósk, sem hefur
lifað í hugskotinu, eins og fræ í
mold, um mörg ár.
Dagarnir liðu fljótt. Kveðjustund-
in kom. Á flugstöðinni sagði Elí
við mig: „Þegar þú kemur heim,
tekurðu krónurnar, sem liggja í
skálinni á borðinu í herberginu
mínu. Ég átti þær eftir af gjald-
eyrinum mínum og ætla að gefa
kristniboðsfélaginu þínu þær.“ Enn
kom sama hugarfarið í ljós. Kær-
leikurinn til málefnis Guðs á þess-
ari jörð.
Um haustið fékk ég bréf frá Elí,
þar sem hún sagði mér lát Kristine.
Hún hafði hnigið niður, þar sem
hún var stödd úti í náttúrunni
ásamt fjölskyldu sinni. „Guð vildi
gleðja hana í sumar, áður en hann
kallaði hana heim,“ stóð í bréfinu.
En þar stóð fleira. Hún sagði mér
frá fyrsta sunnudeginum í sunnu-
dagaskólanum. Þangað kom ekkert
barn. Svo bætti hún við: „Viltu
biðja Guð að gefa mér þolgæði og
trúmennsku allttil enda?“
Veturinn leið. Við fengum jóla-
bréf frá Elí eins og venjulega, en
síðan heyrði ég ekkert frá henni.
Ég skrifaði í febrúarlok, en ekkert
svar kom. Um vorið, 10. mai, barst
mér svo bréf með óþekktri rithönd,
dagsett í Osló. Þetta bréf flutti
óvænta fregn. Elí hafði dáið á
sjúkrahúsi 6. maí eftir margra
vikna legu. Það var mágkona henn-
ar, sem skrifaði bréfið. Þar stóð:
„Þegar við heimsóttum Elí síðasta
sunnudaginn, sem hún lifði, bað
hún mig að lesa fyrir sig bréf, sem
lá á borðinu hennar. Það var bréf
frá þér. Síðan sagði hún: Þegar ég
er farin héðan, skrifið þið henni
fyrir mig og skilið hinstu kveðju
minni og þakklæti. Svo bætti mág-
konan við: Hún tók þjáningu og
dauða með sama þolgæði og ró og
einkennt hafði allt líf hennar . . .
En nú verður tómlegt í Eggedal,
þegar hún mætir okkur þar ekki
lengur með bjarta og hlýja bros-
inu sínu.“
Stuttu seinna barst okkur ann-
að bréf, þar sem Hedgar skrifaði:
„Ég vil láta ykkur vita, að nú 3r
Elí líka búin að kveðja okkur.
Hennar verður sárt saknað í daln-
um okkar. Hún átti vináttu og virð-
ingu allra. Aldrei skipti hún skapi,
og öllum vildi hún hjálpa.“ Þetta
voru falleg eftirmæli, en um leið
sönn.
Mér fannst ég hafa mikið misst.
Vinátta og trúnaður beggia þess-
ara kvenna hafði auðgað líf mitt
og trúmennska þeirra og fórnfýsi
kennt mér margt. Ég bakkaði Guði
Framhald á bls. 12.
9