Bjarmi - 01.01.1979, Blaðsíða 7

Afmœlissamkoma KFUM og KFUK í Bústaöakirkju
í Reykjavík 2. janúar s.l. var fjölmenn og hótíSleg.
KFUM o” KVUK
UO ÁRA
Hátiðarsamkoma í tilefni af 80 ára
afmæli KFUM og KFUK í Reykja-
vík var haldin i Bústadakirkju þriðju-
daginn 2. janúar sl. En eins og
kunnugt er stofnaði sr. Friðrik Frið-
riksson KFUM þann dag árið 1899
og KFUK þann 29. apríl sama ár.
Hátíðarsamkoman hófst með því, að
blandaður kór félaganna söng „Þér
hlið" úr 24. Davíðssálmi við lag
eftir sr. Friðrik Friðriksson. Þá bauð
Sigurður Pálsson, formaður KFUM,
gesti velkomna og gat þess sér-
stakíega, hve ánægjulegt væri að
hafa viðstaddan einn af stofnend-
um KFUM, Sigurbjörn Þorkelsson.
Kristin Möller, formaður KFUK flutti
siðan bæn og ávarpsorð.
Dagskrá samkomunnar var marg-
þætt. Æskulýðskór félaganna söng
þrjú lög, stúlkur úr yngri deildum
KFUK fluttu ,,IjósaþáttÁrni Sig-
urjónsson flutti ágrip af sögu fé-
laganna í máli og myndum, og
blandaður kór söng ,,Te Deum"
eftir Sveinbjörn Sveinbjörnsson,
undir stjórn Geirlaugs Árnasonar,
en þetta mun vera í fyrsta skipti
sem verk þetta er flutt hérlendis.
Biskup íslands, hr. Sigurbjörn Ein-
arsson, flutti ávarp og færði félög-
unum kveðjur og árnaðaróskir fyrir
hönd þjóðkirkjunnar. Hátiðarræðu
flutti Ástráður Sigursteindórsson út
frá einkunnarorðum sr. Friðriks:
„Þér skuluð með fögnuði vatn ausa
úr lindum hjálpræðisins". Enn frem-
ur var mikill almennur söngur.
1 samkomulok voru lesnar margar
heillaóskir, sem félögunum höfðu
borizt víðsvegar að í tilefni dags-
ins. Þrátt fyrir slæma færð þenn-
an dag var mjög mikið fjölmenni
við þessa afmælishátið, þar á meðal
biskup Islands, borgarstjórinn i
Reykjavik og prestar í Reykjavik
og nágrenni.
„Viðtöl eru mjög mörg hjá okk-
ur, bæði fyrir hádegið og síðdegis.
Ég ætla mér eina klukkustund til
skoðunar, svo að dæmi sé tekið.
Þá gefst olckur nægur tími til að
ræða saman. Ég tel, að læknir eigi
ekki að láta fulla biðstofu bíða eft-
ir sér, meðan hann sinnir þessum
þætti þjónustu sinnar. Það er betra
að gera það, sem þörf krefur hverju
sinni, og ætla sjúklingi svo aftur
viðtalstíma seinna sama dag, ef
hann virðist vera í uppnámi eða
glímir við andleg vandamál, sem
þarfnast skjótrar úrlausnar. Sá
læknir, sem vill auðsýna sjúkling-
um sínum samúð og hlýju og reyna
að leysa andleg vandamál þeirra,
veröur að virða rétt fólksins og
tíma þess.“
„Lítið þér svo á, að Guð hafi
lagt yður sérstaka ábyrgð á herð-
ar eða gefið yður náðargjöf trú-
boðans, ef til vill fram yfir aðra
kristna lækna?“
„Nei. Ég vildi óska, að þjónusta
mín fyrir hann væri helmingi
áhrifameiri en hún er. Stundum
finnst mér ég nái varla undir yfir-
borðið, þegar um það er að ræða
að koma til móts við hin andlegu
vandamál samfélagsins. En allir
kristnir menn verða að keppa að
þessu marki.
Ég skil alls ekki þá kristnu
lækna, sem hafa eignazt hina stór-
kostlegu gjöf hjálpræðisins og loka
þó munni sínum, enda þótt okkur
beri að vitna, ekki aðeins með
breytninni, heldur einnig í oi'ði.
í fjórða kapítula Postulasögunn-
ar segir frá því, að lærisveinamir
gátu ekki annað en talað um hina
miklu hluti, sem Drottinn hafði
gert fyrir þá. Trúi karl eða kona
því í raun og sannleika, að ekki
sé undir himninum annað nafn,
sem menn kunni að nefna sér til
sáluhjálpar, hvernig geta þau látið
vera að tala um þetta nafn ? Nafnið
þarf að verða okkur svo eðlilegt, að
við tölum um Krist eins auðveld-
lega og við tölum um ástkæran
maka og fjölskyldu.“
7