Bjarmi - 01.03.1982, Blaðsíða 21

nluttakandi
í retsinnunnl
Skozkur prestur segir svo frá:
„Ég man ekki eftir móður minni,
þar sem hún andaðist árið eftir að
ég fæddist. Ég átti dásamlegasta
föður á jörðinni! Hann annaðist
mig af kærleika og leiddi mig
fyrstu skrefin og fól aldrei ráðs-
konum eða vinnustúlkum að ala
mig upp. Þegar ég stækkaði, varð
hann bezti félagi minn, sem ég leit-
aði til með allt, bæði það, sem
íþyngdi, og það, sem gladdi mig.
Svo gerðist það einn daginn, þeg-
ar ég var á leið í skólann, að ég
hitti félaga minn. Hann vildi fá mig
með sér heim til sín til þess að sýna
mér hvolp, sem hann hafði nýlega
fengið að gjöf. Ég var þá níu ára
gamall. Ég gat ekki staðizt þetta
boð og fór með honum, en ásetti
mér að vera kominn heim um það
leyti, sem skólanum lyki, til þess að
pabbi yrði einskis var.
Morgunninn leið fljótt í leik við
hvolpinn, sem var mjög skemmti-
!egur. En stundum áminnti sam-
vizkan mig!
Ég kom heim á venjulegum tima
og hitti pabba. Hann spurði, hvern-
ig gengi og hvort ég kynni lexíurn-
ar mínar. Ég roðnaði upp í hárs-
rætur og svaraði, að ég kynni þær.
Þetta var í fyrsta skipti, sem ég
skrökvaði að pabba mínum.
Skömmu seinna fór pabbi í vinn-
una. Á leiðinni hitti hann kennar-
ann minn og fór að spjalla við hann.
Hann spurði, hvort ég væri veikur,
þar sem ég hefði ekki komið í skól-
ann. — Faðir minn stirðnaði upp af
nndrun, sorg og reiði og gat ekki
sagt mikið, en sneri við og fór heim.
Þegar pabbi kom inn um dyrnar,
varð mér ljóst, að hann hefði fengið
vitneskju um, að ég hefði skrópað
nr skólanum.
,,Komdu hingað, drengur minn!“
sagði pabbi mjög alvarlega. „Hvers
vegna fórst þú ekki í skólann í
morgun?“
Ég sagði honum hágrátandi,
hvernig í öllu lá.
Pabbi sat kyrr stundarkom, eins
og hann væri að íhuga, hvað hann
ætti að gera, til hvaða refsingar
hann ætti að dæma mig. Og mér
var ljóst, að mér yrði refsað.
„Drengur minn, ég ætla ekki að
flengja þig, því að þú ert orðinn of
stór til þess. Nú getur þú tekið púða
og teppi og farið upp í auða her-
bergið uppi á háalofti og verið þar
þangað til á morgun!“
Ég fór þangað upp. Ég mun
aldrei gleyma þessu kvöldi og eftir-
farandi nóttu.
Það urðu reikningsskil við sjálf-
an mig og við Guð. Ég grét og bað.
Þegar leið á kvöldið, opnuðust dyrn-
ar, og pabbi kom inn með teppi og
púða undir handleggnum og lagðist
á gólfið beint á móti mér.
„Pabbi, þú kemur hingað upp og
leggst fyrir. Hvers vegna gerir þú
það?“
„Heldur þú, að ég geti legið í
mjúku rúmi mínu og vitað af þér
liggjandi hér á hörðu gólfinu með
aðeins eitt teppi milli þín og gólfs-
ins? Ég kem til þess að vera hlut-
takandi í refsingunni með þér,
drengurinn minn!“
Ég lá lengi án þess að segja nokk-
uð, en stór tár runnu niður kinn-
arnar. Þetta var nærri því verra en
refsingin. En að hugsa sér, að
pabba skyldi þykja svona vænt um
mig, að hann gæti gert þetta!
„Pabbi, má ég koma til þín?“
„Já, komdu bara, drengurinn
minn!“
Svo flutti ég mig og lagðist þétt
upp við pabba. Skömmu seinna
hvíslaði ég: „Pabbi, getur þú fyrir-
gefið mér? Ég skal ekki gera þetta
oftar.“
„Ég bæði get það og vil það. Bið
þú um, að þú fáir kraft til þess að
sigrast á öllum freistingum og gera
alltaf það, sem rétt er!“
Andartaki síðar sofnaði ég — óum-
ræðilega hamingjusamur yfir því,
að pabbi var ekki lengur reiður —
sofnaði með höfuðið á handlegg
pabba.
Þessi bernskuminning hefur oft
orðið mér til hjálpar. Og það knýtti
mig enn nánari böndum við pabba
en nokkru sinni áður, að hann gerð-
ist hluttakandi í refsingunni með
mér. Og það hjálpaði mér til þess
að berjast gegn lönguninni til ó-
hlýðni eða til þess að gera nokkuð,
sem var gegn vilja hans.“
21